Παρασύρθηκα

Παραγγέλνουμε χθες βράδυ δυο κρέπες, οκ; Οκ. Γλυκές. Το παλικάρι χύνει την ζύμη, μετά την απλώνει να γίνει στρογγυλή και να πιάσει όλο το μάτι, μετά την αναποδογυρίζει να ψηθεί και από την άλλη πλευρά, μετά ρίχνει σοκολάτα μέσα, μετά την διπλώνει με ειδικό τρόπο, μετά την τυλίγει. Η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται και για την δεύτερη κρέπα.

Ακόμη και το πιο απλό πράγμα, όπως το να φτιάξεις μια κρέπα, προϋποθέτει μια γνώση, έναν ειδικό τρόπο, μια κατακτημένη μέθοδο.

Ακόμη και το πιο απλό πράγμα· αλλά φαίνεται ότι το να γράφεις ποστάκια είναι πιο απλό κι από τα πιο απλά.

Ξεκινάς κάθε φορά να γράψεις χωρίς να έχεις δυο βασικούς κανόνες να ακολουθήσεις, δυο σκαλοπάτια τα οποία έμαθες με τον καιρό να εμπιστεύεσαι κι ένα τρίτο που τώρα αποκρυσταλλώνεις.

Σε κάθε καινούριο ποστ όλα ξεκινούν ξανά απ΄την αρχή, όλα είναι χύμα, μετέωρα, ακανόνιστα, εκκρεμή, ελεύθερα να μείνουν στάσιμα ή να ακολουθήσουν πορεία προς το νότο ή την ανατολή, το βορρά ή τη δύση. Ελεύθερα, ηδονικά και ανυπόληπτα.

Το κύρος κατοικεί στο χαρτί και στην υπογραφή, το χαρτί έχει βάρος, τα πίξελ όχι, κι όλοι εμείς αβάσταχτα ελαφροί, αβάστακτα ακατάτακτοι, αβάσταχτα μπερδεμένοι, αβάσταχτα ασόβαροι.

Είναι 5:19 και 5:30 πρέπει να 'μαστε σε μια βάφτιση. Παρασύρθηκα πάλι.