Σημασία έχει ν' αγαπάς
Ποιό είναι το αντίθετο του «κρυψί-νους»;
Αν η λέξη «φανερό-νους» δεν είναι δόκιμη, μήπως θα έπρεπε να υιοθετηθεί η λέξη «μακμά-νους»;
Αν η λέξη «φανερό-νους» δεν είναι δόκιμη, μήπως θα έπρεπε να υιοθετηθεί η λέξη «μακμά-νους»;
Όταν οι σκέψεις σου πληκτρολογούνται ως έχουν, χωρίς να φιλτραριστούν, περνώντας σχεδόν αυτόματα από το μυαλό σου στην οθόνη (λες κι έχεις βγει από ταινία του Κρόνεμπεργκ), τότε μπορεί καμιά φορά να παίρνεις μηδέν στην λεπτότητα (και η λεπτότητα κάθε άλλο παρά αμελητέα αρετή είναι), σε εξιλεώνει όμως η συγκινητική σου αλήθεια, η συγκινητική σου έκθεση: παραδίδεσαι 100% στην κρίση των άλλων (κι ας μην το συνειδητοποιείς ίσως 100%).
Καταλαβαίνουμε εσχάτως ότι παροικούμε σ' ένα μέσο γεμάτο μυστικά επί μυστικών, ρόλους επί ρόλων, κρυφτά επί κρυφτών. Φτιάχνω ένα ψευδώνυμο, πέντε - δέκα - δέκα πέντε - είκοσι - είκοσι πέντε - τριάντα - τριάντα πέντε - σαράντα, φτου και βγαίνω στην μπλογκόσφαιρα να υποδυθώ άντρες, γυναίκες, γκέι, παιδιά, παππούδες, αριστερούς, κεντρώους, δεξιούς, πρόσωπα, ζώα, πράγματα, ό,τι θέλω κι όσο θέλω.
Πίσω απ' το κομπιούτερ κρύβομαι· ο κόσμος του ίντερνετ είναι εξ' ορισμού εικονικός.
Ο Μακμάνους μπροστά στο κομπιούτερ φανερώνεται· ο κόσμος του μυαλού του ποστάρεται ολοκληρωτικά, αλογόκριτα κι ακαμουφλάριστα· γενετική ιδιαιτερότητα που δεν είναι άμοιρη παρεπόμενων εμπλοκών (εξού και οι συχνοί -δίκαιοι ή άδικοι- καυγάδες του)· γενετική ιδιαιτερότητα που σε οριακές περιπτώσεις καταστρατηγεί τα όρια ιδιωτικού - δημοσίου.
Ωστόσο, αν είχα κόρη κι ήταν σε ηλικία γάμου, κάποιον σαν τον Μακμάνους (αν δεν έσπασε το καλούπι) θα ήθελα να πάρει, κάποιον που να βρίσκεται στο αντίθετο άκρο της υποκρισίας, κάποιον που να τολμά να δηλώνει τα αυτονόητα (αλλά ουδέποτε ως προς εμάς τους ίδιους ομολογούμενα), ότι δηλαδή όλοι παιδιά της Επιθυμίας είμαστε, ότι ευτυχώς ή δυστυχώς διέξοδος από τον λαβύρινθο της Επιθυμίας δεν υπάρχει, ότι αν κάτι ίσως μετρά είναι ο τρόπος διαχειρίσεώς της κι όχι η Επιθυμία καθαυτή, ότι όπως έχουμε παρόν και μέλλον έτσι έχουμε και παρελθόν που δεν σβήνει με μπλάνκο, ότι όταν ζεις με έναν άνθρωπο και τον τιμάς με την αγάπη σου όπως κι αυτός με την δική του, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα και παροδικά, ότι αν σε μια ιστορία κάποιος είναι ο σύντροφος και κάποιος άλλος το απωθημένο, σε μια διαφορετική ιστορία (σε μια διαφορετική εκδοχή των γεγονότων της ζωής μας) οι ρόλοι ανέτως θα αντιστρέφονταν, καθώς επιθυμούμε μόνο ό,τι δεν έχουμε και μας είναι επιθυμητό ακριβώς επειδή δεν το έχουμε,
ότι, ναι, σημασία έχει να επιθυμείς,
αλλά, ακόμα περισσότερο,
σημασία έχει ν' αγαπάς.
posted by Old Boy @ 1:36 π.μ.
23 comments
23 Comments:
Ε βάλε λινκ, ότι προφανώς αναφέρεσαι σε αυτό
Σημασία έχει ό,τι διαρκεί.
Συνήθως διαρκεί η Επιθυμία.
Η αγάπη διαρκεί.
Η επιθυμία φθίνει (και μετασχηματίζεται).
«Ουδέποτε εκπίπτει», και τα λοιπά, και τα λοιπά. Παύλος, έτσι; Βάλε και λίγη πίστη μετ' ελπίδος κι έδεσε το γλυκό.
Δεν φτάνει η επιθυμία μόνο ρε παιδιά! Εδώ π.χ. κάποιος γνωστός επιθυμεί χρόνια και χρονάκια να κάνει την ... ευρωπαϊκή υπέρβαση, μάλιστα για φέτος επιθυμούσε να πάει και στον τελικό του ChL, αλλά την έκατσε και πάλι όπως συνήθως!
Η ψυχούλα μας έχει 3 κομμάτια: επιθυμία-βούληση-λογικό. Η επιθυμία φωνάζει στη βούληση να ξυπνήσει και να κουνήσει το σώμα για να ικανοποιηθεί. Η βούληση συσκέπτεται τότε με το λογικό κι αποφασίζουν αν γίνεται ή πρέπει να ικανοποιηθεί η επιθυμία.
Έτσι δουλεύει το πράγμα, αλλά πού να τα ξέρουν αυτά όσοι λ.χ. νομίζουνε πως οι νικητές των ολυμπιακών αγώνων δαφνοστεφανώνονταν, ενώ είναι γνωστό σε όλους (πλην αυτών) ότι έπαιρναν για έπαθλο ένα κλαδί ελιάς;
Διαφωνώ κάθετα, οριζόντια και διαγώνια μαζί σου, old boy, κάτι σαν την Union Jack δηλαδή. Εάν η επιθυμία φθίνει, τι έκανε τον Mac Manus να μείνει κάτω από τα παπλώματα τη Δευτέρα; ΄Η τι έκανε το κείμενο του τόσο ζωντανό; Το γεγονός ότι αυτή ζει για τριάντα χρόνια, ή τέσσερα στην περίπτωση της Ιφιμέδειας, ή τρία στην περίπτωσή μου καταδεικνύει ότι there is a fire that you can't put out. Η αγάπη είναι ίσως ένα μοναδικό state of mind and soul και όλα τα συναφή του Παύλου αλλά η επιθυμία makes the world go round. Οπως λέει και ο τουρτούρας, από εκεί ξεκινούν όλα. Δεν επιθυμούμε ότι δεν έχουμε. Επιθυμούμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε. Αλλά όταν το έχουμε, είναι ο παράδεισος. Η Επιθυμία, αγαπημένε φίλε, δεν είναι παρακεντές της αγάπης, αλλά η βάση της, το θεμέλιο της, η δομή της και η ταράτσα της, όπου πίνες το βαρύ γλυκό σου, διαβάζοντας την Προς Κορινθίους. Το κείμενο του Μακ μάνους είναι πολύ δυνατό, αλλά δεν θα ήθελα να ήμουν η γυναίκα του και να το διάβαζα. Φαντάζεσαι να ζεις με μια γυναίκα και να διαβάσεις στο ποστ της ότι τριάντα χρόνια (τα ίδια που ήταν με σένα!) ήξερε ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος άλλος αλλά βολευόταν ρε παιδί μου εν τω μεταξύ με σένα; Πως θα ένιωθες; Θα έλεγες, ΟΚ είναι ακαμουφλάριστη η γυναίκα μου και μου αρέσει;
Μα σίγουρα η επιθυμία είναι η φλόγα της ζωής, βεβαίως και αγάπη χωρίς επιθυμία δεν μπορεί να υπάρξει ... ΑΛΛΑ η επιθυμία χωρίς αγάπη ή εξίσου αγάπη χωρίς επιθυμία είναι ένα τίποτα!
Νομίζω ότι μπερδεύετε κάποια πράγματα, όταν βάζετε την επιθυμία αντίκρυ στην αγάπη και διαλέγετε τη μια ή την άλλη πλευρά.
Η επιθυμία και η αγάπη ΔΕΝ ΑΝΤΙΦΑΣΚΟΥΝ παρά μόνον υπό ορισμένες προϋποθέσεις και συνθήκες! Αλλά αυτό το συζητάμε στη συνέχεια, ίσως.
Ο ΑΝεμος ΔΕΝ έβαλε linkblog; Περίεργον! Μπουχαχαχαχαχαχα
Σύνελθε μικρέ!
Πορδές στον άνεμο είναι όλα!
old boy είπες εσύ ότι στην αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει επιθυμία;
Σφάλμα του μακμάνους το διαβάζει δεν το διαβάζει η γυναίκα του,η δημοσίευση της "επιθυμίας"του δείχνει έλλειψη σεβασμού σε αυτήν.
Κατά τ΄άλλα είναι υποκρισία να λέει ο καθένας μας πως δεν έχει σκεφτεί, δεν έχει δει, δεν έχει φανταστεί,δεν έχει αναπολήσει.
Αυτό δεν αναιρεί ούτε την αγάπη για τον/την σύντροφο ούτε την καύλα που έχουμε γι αυτόν.
«old boy είπες εσύ ότι στην αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει επιθυμία;»
Όχι.
Garine, αδικείσαι στην πραγματική ζωή. Εσύ έχεις βγει από τα Άρλεκιν. Έλα μετά από 30 χρόνια και κάνε το ίδιο σχόλιο και τότε ίσως έχει κάποια αξία. Ζήσε 35 χρόνια παντρεμένος χωρίς να επιθυμήσεις ποτέ μια άλλη, απόλυτα αυτάρκης, απόλυτα και ασταμάτητα καιγόμενος και τότε το σχόλιό σου θα έχει μια βάση. Ξέρεις τι κάνεις Garine; Ζεις με ιδεοληψίες και αρνείσαι την ανθρώπινη φύση.
Ρωτάς: «Φαντάζεσαι να ζεις με μια γυναίκα και να διαβάσεις στο ποστ της ότι τριάντα χρόνια (τα ίδια που ήταν με σένα!) ήξερε ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος άλλος αλλά βολευόταν ρε παιδί μου εν τω μεταξύ με σένα;»
Αυτά είναι δικές σου αναγνώσεις του κόσμου, αναγνώσεις αναγνώστη Βίπερ Νόρα. Άσπρο - Μαύρο. Απόλυτος Έρωτας - Απόλυτο Μηδέν. Όταν έχεις μοιραστεί 30 χρόνια με έναν άνθρωπο ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του. ΤΙΠΟΤΑ. ΚΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ.
Old Boy,
φοβάμαι ότι θα διαφωνήσω μαζί σου στο σχόλιο που κάνεις στον garine. Ίσως γιατί όντως ζω σε 'κόσμο Άρλεκιν'.
Λες:
"Ζήσε 35 χρόνια παντρεμένος χωρίς να επιθυμήσεις ποτέ μια άλλη, απόλυτα αυτάρκης, απόλυτα και ασταμάτητα καιγόμενος και τότε το σχόλιό σου θα έχει μια βάση."
35 αυτή τη στιγμή δεν έχω να σου βάλω. Γράψε 10. Ζωή να'χουμε να συζητάμε και να γράφουμε.
Επί του θέματος είμαι λίγο σαν εκείνους τους ναυτικούς του Ιουλίου Βερν που μιλάνε για το Γιγαντιαίο Καλαμάρι και δεν τους πιστεύει κανείς. Τρελλοί, αλλοπαρμένοι, μυθομανείς, αμόρφωτοι, μπορεί. Αλλά κάποια στιγμή το Γιγαντιαίο Καλαμάρι βγάζει το πλοκάμι του και σε αρπάζει από το λαιμό.
Παρεμπιπτόντως, πολύ ωραίο θέμα συζήτησης.
Κάποια έλεγε ότι με αγαπούσε και ότι με επιθυμούσε. Την ίδια όμως στιγμή διάλεξε να συντροφεύσει κάποιον άλλον. Γιατί γιατρέ μου ?
Αγαπημένε φίλε, ξέρεις ότι δεν αδικούμαι στην πραγματική ζωή. Το ξέρεις, γιατί με έχεις δει να κάνω αυτό που θέλω και μόνο αυτό. Και αυτό στα 35 χρόνια που έχω μέχρι τώρα. Αυτό δεν αρκεί; Εσύ γράφεις για το μέλλον ή για το παρόν; Στα 70, θα σου γράψω και τότε, αλλά τώρα δεν μπορώ να ξέρω τα μελλούμενα. Τειρεσίας δεν είμαι. Είμαι ο Σίσυφος. Ρουφάω τη ζωή από κάθε πόρο, γνωρίζοντας όμως τη ματαιότητά της (πορδές που λέει και ο μακμάνους). Με κάνεις να σκέφτομαι εκείνους τους θρησκόληπτους που γυρνάγανε στο Μεσαίωνα από χωριό σε χωριό και φώναζαν, Penitenziagite, αυτομαστιγώμενοι. Και διαλαλούσαν ότι σε 35 χρόνια θα έλθει το τέλος του κόσμου. Ξέρεις ότι δεν κάθησα στην αγάπη για να αγναντεύω την επιθυμία με τηλεσκόπιο. Δεν αρνούμαι την ανθρώπινη φύση, την προσκυνώ καθημερινά, ακολούθησα τη φύση μου. Είμαι η φύση μου. Μου ζητάς να ζήσω απόλυτα (αλήθεια τι σημαίνει στη συζήτησή μας απόλυτα αυτάρκης;) και την ίδια στιγμή με κατακεραυνώνεις που το κάνω! Δεν διάβασα βίπερ και άρλεκιν μικρός (ποτέ δεν είναι αργά, βέβαια), αν και κυκλοφορούσαν στο σπίτι. Λες να ήμουν ακόμη πιο ευτυχισμένος σήμερα; Θα δώσω στην Πασιφάη να διαβάσει μερικά λοιπόν, μαζί με το εισιτήριο από το όνειρο που δεν σε ακολούθησα. Και θα της πω, ότι, το γερασμένο αγόρι, κατά βάθος, είχε την τύχη να ζει σ' ένα όνειρο. Αλλά δεν το είχε πάρει απόφαση. Δεν είναι δική μου ανάγνωση του κόσμου ότι μια γυναίκα μπορεί να πληγωθεί όταν ο συντρόφος της γράψει για έναν βραδυφλεγή πόθο, για μια άλλη. Είναι ανθρώπινη ανάγνωση. Οταν λες ότι όταν ζήσεις με κάποιον τριάντα χρόνια τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό, σημαίνει ότι εσύ το έχεις κάνει; Η ότι είσαι ο Κάλχας; Εγώ λοιπόν θα διαφωνήσω γιατί έχω δει πολλά ζευγάρια, αδελφέ, που έχουν ζήσει μαζί τριάντα και σαράντα χρόνια, και όταν κατέρρευσε το Τείχος, κατέρρευσαν και οι βεβαιότητές τους.
I believe in giant squids, too.
Υ.Γ. 1 Μόνο εδώ μπορούμε να βγάζουμε τα σώψυχά μας. Σ'ευχαριστώ.
Υ.Γ.2 Σκέφτομαι να πάω στη Γη του Πυρός. r u coming?
θα θελα να το βαλω εδω αλλα θα κατέστρεφε τα σχόλια
Διάλογος
Iφιμέδεια, δεν προσπαθώ να δυσφημήσω τα καλαμάρια ή να λερώσω τα παραμύθια. Εκείνο που προσπαθώ ίσως να πω είναι ότι τα παραμύθια τα λερώνει η μικροαστική αντίληψη της ζωής και η ενοχοποίηση συναισθημάτων και αναγκών από τις οποίες κανείς άνθρωπος (ή έστω κανείς άντρας) δεν μπορεί να αποδράσει. Λέει ο Garine : «Εγώ λοιπόν θα διαφωνήσω γιατί έχω δει πολλά ζευγάρια, αδελφέ, που έχουν ζήσει μαζί τριάντα και σαράντα χρόνια, και όταν κατέρρευσε το Τείχος, κατέρρευσαν και οι βεβαιότητές τους». Νομίζω ότι αυτές οι βεβαιότητες για τις οποίες μιλάει είναι ακριβώς βεβαιότητες που στηρίχθηκαν σε τέτοιο σαθρό έδαφος: στο έδαφος δηλαδή του ότι άπαξ και παντρεύτηκα ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΑΙ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ) μετά από κάποιον καιρό να επιθυμήσω κάποιον άλλο, να φλερτάρω με την ιδέα, ίσως να φλερτάρω και με τον ίδιο, ίσως και να κάνω κάτι παραπάνω από φλερτ. Το κίνητρό μου για να γράψω το ποστ ήταν το ότι ο Μακμάνους φαίνεται να είναι η αθώα εξαίρεση που λέει αλλά δεν κάνει, σε μια κοινωνία και σε μια εποχή γεμάτη ανθρώπους που κάνουν αλλά δεν λένε. Κι έτσι το κεράτωμα πάει σύννεφο, αλλά η εικόνα παραμένει ειδυλλιακή και αρλεκινική. Φαίνεσθαι εναντίον είναι, ξανά και ξανά. Μέχρι την στιγμή που θα έρθει το διαζύγιο κι όλα θα θρυμματισθούν μεμιάς. Εκείνο που λέω όμως, είναι ότι η αγάπη διαρκεί και μένει, ότι αν ένα ζευγάρι είναι χρόνια μαζί και αγαπιέται στ' αλήθεια, την αλήθεια της σχέσης του δεν μπορεί να την κλονίσει καμμία επιθυμία, είτε αυτή ικανοποιηθεί είτε όχι. Ακόμα κι αν χωρίσει τελικά ένα τέτοιο ζευγάρι τα συναισθήματα παραμένουν. Ίσως όχι στην ίδια ένταση. Αλλά πάντως στο ίδιο βάθος.
Η επιθυμία έρχεται και παρέρχεται. Η αγάπη (η αληθινή αγάπη) αν έρθει δεν φεύγει ποτέ και διαρκεί μετά τον χωρισμό, μετά τον θάνατο, μετά τις λέξεις, μετά τις εικόνες, μετά από εμένα και σας, μετά το τέλος του κόσμου και πριν την αρχή του καινούριου.
σημασια εχει να αγαπας αυτο που επιθυμεις και να επιθυμεις αυτο που αγαπας.
πες μου ομως ποιος μπορει να απαντησει ξεκαθαρα σε αυτο.ποιος ξερει γιατι εχει επιλεξει πραγματικα να ειναι με το συγκεκριμενο ανθρωπο.ας ξεπερασουμε τις πρωτες απαντησεις του τυπου με καβλωσε εχουμε ιδιο υφος ηθος χημεια αμαν αυτη η λεξη πια.ποσοι πραγματικα μπορουμε να απαντησουμε μετα.και ποσοι μπορουμε να αντεξουμε τον πραγματικο λογο.ποιος μπορει να πει ειμαι μαζι του απο ανασφαλεια γιατι χαρηκαν οι γονεις μου η για να τη σπασω στους γονεις μου γιατι μου θυμιζει την μανα μου οπως τραγουδησε ο γνωστος επιπλοποιος.
ολοι ειμαστε τοσο ξεκαθαροι και επαναστατες που οι επιλογες μας ειναι οι σωστες με τελεια και παυλα?
οταν ξερεις που πατας και που πηγαινεις τοτε δε ζεις μεσα στα αρλεκιν.δεν λες αλλα δεν κανεις ουτε κανεις αλλα δεν λες.
και φυσικα αν ημουν η γυναικα του μακμανους και το διαβαζα θα ενοιωθα πολυ ασχημα,και ετσι ασχημα θα ενοιωθα αν αυτο το ειχα γραψει εγω και το διαβαζε ο αντρας μου.γιατι θα συνειδητοποιουσα ποσο δυστυχισμενη ημουν που τοσα χρονια ειμαι αλλουνου και αλλιως φανταζω.
Old Boy,
νομίζω μπλέχτηκα λιγάκι και ξαναδιαβάζω τα σχόλια τα δικά σου και του garine και πάλι μπλέχτηκα: γιατί σε διάφορα σημεία συμφωνώ και διαφωνώ και με τους δυό σας.
Τέλος πάντων φρονώ ότι δεν αρκεί μόνον να περάσεις μιά ζωή με τον άλλον, δεν αρκεί σκέτη η αγάπη. Χρειάζεται και η επιθυμία.
Την επιθυμία και το απωθημένο τα είδα να μένουν ζωντανά με το πέρασμα πολλών χρόνων σε διάφορους ανθρώπους. Είδα το βλέμμα που αντάλλαξαν δυό άνθρωποι στα εξήντα τους που πέρασαν τη ζωή τους με άλλους αγαπημένους συντρόφους, αλλά όχι μεταξύ τους. Γι'αυτό και δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Μακ ή οποιονδήποτε άλλον που βιώνει κάτι τέτοιο, όσο κι αν κανείς σκέφτεται την τωρινή του σύντροφο. Είναι ανεξέλεγκτο και δεν υπόκειται σε κανόνες.
Παρεμπιπτόντως από την άλλη είδα ότι οι σχέσεις που διαλύονται λόγω ολοκλήρωσης της επιθυμίας του ενός (κοινώς λεγόμενη "απιστία"), ανεξαρτήτως αγάπης, διαλύθηκαν άσχημα. Και όλη η αγάπη έγινε μίσος. Όση αγάπη, τόσο μίσος. Δεν έτυχε δηλαδή να δω ανθρώπους παντρεμένους, που χωρίζουν λόγω απιστίας του ενός, να χωρίζουν φιλικά και πολιτισμένα. Μπορεί βέβαια να είναι τυχαίο. Δεν ξέρω κι όλο τον κόσμο.
Συμφωνούμε εν τέλει ότι το ιδεώδες αρλεκινικό και καλαμαρικό είναι να έχει κανείς και τα δύο -αγάπη και επιθυμία- για μιά ζωή;
Υ.Γ. Προς τον τσαα: Μιλούσαμε για αγάπη και επιθυμία και κάπου στη συζήτηση μπήκε ο γάμος και έφερε και την οικογένεια. Και εν τέλει να σου και η "ευθύνη", η "υποχρέωση", η "υποχώρηση". Από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε.
Δεν πιστεύω στην υποχρέωση και την υποχώρηση. Ίσως λόγω ατομισμού όπως λες. Πιστεύω στην ελευθερία. Μείνε όσο αγαπάς, όσο επιθυμείς, όσο θέλεις. Δεν θα ήθελα ποτέ δίπλα μου έναν άνδρα που μένει μαζί μου λόγω ευθυνών και υποχρεώσεων.
Τώρα στα σοβαρά. Δεν θέλω να απλοποιώ τα πράγματα, αλλά για μένα δεν υπάρχει πρέπει.
Το να αγαπάς σημαίνει να δίνεις ελευθερία.
Στο δικό σου Θέλω και στο δικό μου.
Κατά τα άλλα, μου αρέσεις, Old Boy.
Ωστόσο, αν είχα κόρη κι ήταν σε ηλικία γάμου, κάποιον σαν τον Μακμάνους (αν δεν έσπασε το καλούπι) θα ήθελα να πάρει
Τζίζους Κράιστ
Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις λέει και ο ψυχίατρος-συγγραφέας, μου διαφεύγει το ονομά του. Κι όλα κάποτε τελειώνουν. Η μάλλον, όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν.
Μαλακία αυτό όμως ε?
Δημοσίευση σχολίου
<< Home