Ο Φωτογράφος

Από παιδάκι το πάθος του Χρήστου ήταν η φωτογραφία. Ονειρευόταν να κάνει το πάθος του τέχνη, αλλά δεν τα κατάφερνε (ή εν πάση περιπτώσει του είπαν ότι δεν τα κατάφερνε) κι έτσι τελικά το έκανε επάγγελμα: γάμοι, βαφτίσεις, φωτογραφίες ταυτότητας, εμφανίσεις φιλμ. Τα πρώτα επαγγελματικά χρόνια το πάθος του σιγόβραζε και δούλευε με μεράκι. Με τον καιρό όμως συνειδητοποίησε ότι μάλλον θα ήταν προτιμότερο να είχε ασχοληθεί με οποιαδήποτε άλλη δουλειά· έτσι τουλάχιστον θα του είχε μείνει το αποκούμπι της φωτογραφίας.

Πάντως η δουλειά του πήγαινε μια χαρά. Μετά τον πρώτο καιρό της δυσκολίας και από τη στιγμή που το μάτι του έπαψε να βλέπει με τρόπο διαφορετικό από των υπολοίπων άρχισε να καθιερώνεται. Έβγαζε λεφτά, συντηρούσε και τον ίδιο και την οικογένειά του, έμενε και κάτι στην άκρη. Σε γενικές γραμμές ήταν καλά. Και μάλιστα μια μέρα είχε μια ιδέα που νεκρανάστησε το πάθος του.

Άρχισε να την στήνει στα δικαστήρια της Ευελπίδων και παρακολουθούσε τα ζευγάρια που έρχονταν να υπογράψουν τα συναινετικά τους διαζύγια. Μετά τους ακολουθούσε έξω από την αίθουσα και τους φωτογράφιζε την ώρα που χαιρετιόντουσαν κι έφευγαν, ο ένας προς τα πάνω κι η άλλη προς τα κάτω ή, αντίθετα, η μία προς τα πάνω κι ο άλλος προς τα κάτω.

Ο Χρήστος, πατημένα πενήντα πια, είναι επαγγελματίας φωτογράφος γάμων και ερασιτέχνης φωτογράφος διαζυγίων.