Φωτογράφησέ με

«Οι δυο τους, όμως, δεν μοιράστηκαν πάντοτε ευτυχισμένες στιγμές. Υπήρξαν περίοδοι που ο φωτογράφος ανέλαβε χρέη ψυχοθεραπευτή στην εύθραυστη Μέριλιν. «Ενα βράδυ θυμάμαι με πήρε και μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν αδύνατον να κοιμηθεί», γράφει ο Ντιέν. «Μου πρότεινε, λοιπόν, να πηγαίναμε για φωτογράφηση σε κάποιο σκοτεινή αλάνα του Μπέβερλι Χιλς. Ηθελε να ποζάρει μοναχική και λυπημένη. Πετάχτηκα από το κρεβάτι, μάζεψα πρόχειρα τον εξοπλισμό μου και φύγαμε μέσα στη νύχτα. Δυστυχώς, δεν πήρα μαζί μου τα φλας αλλά τη βρήκαμε τη λύση. Οπως λένε η αναγκαιότητα είναι η μήτηρ της εφευρέσεως κι έτσι άναψα τα φώτα του αυτοκινήτου και την απαθανάτισα. Είχε εξαιρετικά τραγικό ύφος. Τόσο που αναρωτιόμουν: Παίζει δράμα; Συνειδητοποιεί ότι κάτι πάει στραβά στην ζωή της; Η μήπως κάτι τραγικό ετοιμαζόταν να της συμβεί;».

- Νιώθω άσχημα, είμαι στεναχωρημένη.

- Θες να μιλήσουμε;

- Όχι, να με φωτογραφήσεις θέλω.

Η Μέριλιν πονάει και αποφασίζει να αντιμετωπίσει την ψυχική της κατάσταση φωτογραφίζοντας τον τρόπο που αυτή αποτυπώνεται στο πρόσωπό της, ο άνθρωπος Μέριλιν πονά και ψάχνει την ανακούφιση στην εικόνα Μέριλιν, νιώθοντας ίσως ότι το ένα αναιρεί το άλλο, νιώθωντας ίσως ότι μόλις εμφανιστεί η εικόνα Μέριλιν ο άνθρωπος Μέριλιν θα υποχωρήσει, νιώθοντας ίσως ότι ποζάροντας τον πόνο της θα κατορθώσει να τον απονεκρώσει, νιώθοντας ίσως ότι άπαξ και στηθεί μπροστά στον φακό θα δραπετεύσει από τις οδύνες του πραγματικού κόσμου και θα ξαναβρεθεί στο βασίλειο της προσομοίωσης, εκεί που απαθανατίζεται η επιφάνεια και θανατώνεται το βάθος, εκεί που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, άρα αφού φωτογραφίζεται θλιμμένη δεν μπορεί παρά να μην είναι θλιμμένη, δεν μπορεί παρά να προσποιείται τη θλίψη, τη θλίψη που δεν αισθάνεται στ' αλήθεια.