Μύθοι που κρύπτουν νουν αληθείας

Νταν Μαχόουνι, παθολογικός τζογαδόρος, καταχράται τεράστια ποσά από την τράπεζά του και τα τρώει στο καζίνο. Συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και τον εξετάζει ο ψυχίατρος:

- Από το ένα ως το εκατό, πόσο θα έβαζες στην έξαψη που σου προξενεί ο τζόγος;

- Εκατό.

- Και πόσο θα έβαζες στην μεγαλύτερη έξαψη που είχες ποτέ στη ζωή σου για κάτι διαφορετικό από τον τζόγο;

- Είκοσι.

- Μπορείς να ζεις από εδώ και πέρα βασιζόμενος στο είκοσι;

- Καλό είναι και το είκοσι. Καλό.

Ένας άλλος ψυχίατρος, στο αριστουργηματικό «Εqvus», έχει απέναντί του ένα νεαρό που έχει θεοποιήσει ένα άλογο και παράλληλα κτηνοβατεί. Αναρωτιέται αν η θεραπεία είναι προτιμότερη από την ασθένεια, αναρωτιέται αν ο θεραπευμένος ασθενής του θα μπορέσει ποτέ στο μέλλον να κατακτήσει τέτοια κορυφογραμμή του πάθους και της εμπειρίας, όσο αυτή στην οποία σκαρφάλωσε μέσω της παράνοιας του. Αν θα ξανανιώσει ποτέ όπως ένιωθε καλπάζοντας γυμνός πάνω στο ά-λογο, πάνω στον Θεό του και συνάμα ερωτικό του σύντροφο. Αν θα ξανανιώσει ποτέ όπως όταν ένιωθε το παλλόμενο κεφάλι του καλπάζοντος ίππου σαν προέκταση του εν στύσει φαλλού του, όταν το πρόσωπο του Θεού του είχε συναιρεθεί με τον φαλλό του, όταν ο καλοκαιρινός νυχτερινός αέρας φυσούσε πάνω στο γυμνό κορμί του και στο κορμί του αλόγου, όταν βίωνε την ταχύτητα, τον ήχο του καλπάσματος, τις μυρωδιές της φύσης και του ζώου, όταν ήταν απόλυτα ελεύθερος, απόλυτα ευτυχισμένος, απόλυτα πιστός, απόλυτα ερωτευμένος, απόλυτα τρελλός. Και όταν ο ασθενής τον κοιτάζει στα μάτια, ο γιατρός πιστεύει ότι με την ματιά του τον ρωτά: «Τουλάχιστον εγώ κάλπασα. Εσύ τι έκανες;».

Μερικές φορές η ελευθερία δεν θέλει αρετήν και τόλμην αλλά νοσηρότητα και υποταγή, υποταγή στη νοσηρή μας φύση, μερικές φορές η ελευθερία μας είναι η αρρώστια μας.