Ο Τότης και ο Βούδας

Δεν είναι αυτή η λύση, φίλε. Αν δεν μπορείς, αυτοκτόνησε· είναι πιο έντιμο. Αν η συνείδηση σε πνίγει και δεν βρίσκεις πουθενά καταφύγιο να ξεφύγεις από τον εαυτό σου, δεν είναι επειδή είσαι ξεχωριστός, αλλά επειδή είσαι σαν όλους τους άλλους. Είναι δειλία το να προσπαθείς να υποδυθείς τον Θεό. Μην κρύβεσαι σε κάτι που δεν είσαι.

Η θέωση είναι απάνθρωπη. Η ανθρωπιά θεϊκή.

Θυμάσαι τι έλεγε πέρυσι ο Τότης Φυλακούρης, τις λίγες μέρες που έγινε προπονητής στον Παναθηναϊκό;

«Ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά», έλεγε.

Δεν περίμενε ποτέ ένα γήπεδο να φωνάζει το όνομά του και να γίνει -αυτός, ο καρατερίστας- πρωταγωνιστής. Όταν ήταν παίχτης φώναζαν το όνομα του Δομάζου κι εκείνος έκανε καλαμπούρια. Δεν ζήτησε ποτέ μεγαλεία ο Τότης. Κοκκόρια αμόλαγε στο γήπεδο και μετά, ήσυχα και διακριτικά, από το να γίνει πρώτος στο χωριό, από το να γίνει πρώτος προπονητής σε μικρές ομάδες, προτίμησε να μείνει δεύτερος στην αγαπημένη του πόλη, προπονητής στους νέους της μεγάλης του ομάδας. Κι όταν κλήθηκε να γίνει βασιλιάς για μια νύχτα, δεν λιγοψύχησε μπροστά στην απροσδόκητη αλλαγή σκηνικού, αλλά απόλαυσε μία - μία τις λιγοστές ξεχωριστές στιγμές που του επεφύλασσε η μοίρα.

Τις ονειρεύτηκε με τα μάτια ανοιχτά, έχοντας επίγνωση ότι πάρα πολύ σύντομα θα έπρεπε να ξαναγυρίσει μακριά από τους προβολείς, πίσω στους δεύτερους και τρίτους ρόλους, πίσω στην εκμάθηση ποδοσφαίρου σε εφήβους, πίσω στο χαβαλέ με τους κολλητούς του στις ταβέρνες.

Μαθαίνω ότι έφυγες από το δέντρο, φίλε.

Εύχομαι να έχεις ανοίξει πια τα μάτια και να ονειρεύεσαι έτσι: σαν άνθρωπος που θα αχθοφορεί τον εαυτό του μέχρι να πεθάνει κι όχι σαν άνθρωπος που θέλει να εκμηδενιστεί για να βρει την φώτιση μέσα από την αναίρεση του είναι του.

Πάρε το είναι σου α λα μπρατσέτα και ονειρευθείτε ότι μια νύχτα ο Βύντρα θα ντυθεί Τζέραρντ κι η Λεωφόρος θα σας αποθεώνει.

Φάε τον πόνο και ζήσε, μ' άλλα λόγια, γιατί εκτός από τον πόνο υπάρχει κι η χαρά.

Kαι την χαρά την βρίσκει κανείς μέσα στο φως του κόσμου, όχι στα σκοτάδια του νου του.