Ballad of a Salesman Who Sold Himself

Aπό πολύ μικρό παιδί, όταν έβλεπε ταινία ή σίριαλ όπου ένας ήρωας είχε μαγαζί, αγχωνόταν εάν θα πάει το μαγαζί του καλά, εάν θα έχει πελάτες ή όχι· το άγχος αυτό το είχε και για αληθινά μαγαζιά, ταβέρνες, παπουτσάδικα κλπ· όλα αυτά δε, χωρίς κάποιος κοντινός του άνθρωπος να είναι μαγαζάτορας. Αν υπάρχουν νευρώσεις κοινές και σχετικά εύκολα εξηγήσιμες -π.χ. η γυναικεία για το αν έκλεισαν ή όχι το θερμοσίφωνο- τι συμβόλιζε άραγε η ανάγκη που ένοιωθε για γεμάτα μαγαζιά;

Ό,τι κι αν συμβόλιζε, η ζωή τα έφερε έτσι, που αφού παράτησε το ΙΕΚ του και απολύθηκε από το στρατό, έπιασε δουλειά σ' ένα μικρό ημιυπόγειο δισκοπωλείο, σε ένα στενό πίσω από την Ομόνοια. Ήταν αυτός, ο μαγαζάτορας, οι δίσκοι και οι πελάτες. Είκοσι χρόνια μετά ήταν ο μόνος που είχε απομείνει, αφού ο μαγαζάτορας είχε πεθάνει, οι δίσκοι είχαν δώσει τη θέση τους στα cd και oι πελάτες ήταν είδος προς εξαφάνιση. Δεν ήταν τόσο η πειρατεία που είχε σκοτώσει την πελατεία του, όσο η ήττα στον ανταγωνισμό με τις μεγάλες αλυσίδες δισκοπωλείων.

Δεν θυμόταν πια αν ήταν όλη αυτή η καθημερινή αδράνεια, όλη αυτή η ατελείωτη αναμονή, όλο αυτό το αδιάκοπο βάρεμα μυγών, που τον είχε κάνει νωθρό ή αν ήταν πάντοτε νωθρός και στο μικρό του μαγαζί είχε βρει αυτό που κατά βάθος έψαχνε. Όπως και να 'χε, δεν έβγαινε πια άλλο και το μαγαζί θα αποτελούσε σύντομα παρελθόν. Απλά λόγω του φόρτου εργασίας του δεν προλάβαινε να αδειάσει το μυαλό του για να σκεφτεί τι ακριβώς επάγγελμα θα ακολουθούσε στα 43 του. Δεν αγχωνόταν ιδιαίτερα όμως· όταν η συγκεκριμένη έγνοια τον επισκεπτόταν απρόσκλητη, τίναζε το κεφάλι του δυο φορές προς τα πίσω και η έγνοια έφευγε. Η μαλακία ήταν ότι είχαν υπάρξει περιπτώσεις που η επίσκεψή της είχε γίνει όταν είχε πελάτες και ότι κάποιοι από αυτούς είχαν γίνει μάρτυρες του τρόπου εκδιώξεώς της. Τέλος πάντων. «Μία - μία οι αρρώστιες», όπως συνήθιζε να μονολογεί, κάθε πράγμα στον καιρό του δηλαδή.

Ήταν Πέμπτη απόγευμα και όλη μέρα είχαν μπει στο μαγαζί του δύο φοιτητές, που αφού ξεκοκκάλισαν το «Βilboard» του και τον ευχαρίστησαν, έφυγαν χωρίς να αγοράσουν τίποτα. Σε λίγη ώρα θα έκλεινε. Αποφάσισε να συνεχίσει να διαβάζει το βιβλίο που κρατούσε εδώ και ώρες χωρίς να μπορεί να συγκεντρωθεί. Για να τα καταφέρει, αποφάσισε να διαβάσει φωναχτά, σίγουρος ότι δεν θα ενοχλούσε κανένα:

«Η μοιραία ταυτότητα του ερωτευμένου δεν είναι άλλη από αυτή: Είμαι αυτός που περιμένει».

Να που έκανε λάθος λοιπόν· αυτό που διάβασε ενόχλησε τον ίδιο.

Ο ερωτευμένος που περιμένει ένα μήνυμα, ένα σημάδι, εκείνη να κατέβει ή εκείνον να ανέβει κι ο έμπορος που περιμένει έναν πελάτη, πολλούς πελάτες, το μαγαζί του γεμάτο. Ο άνθρωπος που πουλά τον εαυτό του για να αγοράσει την αβεβαιότητα του έρωτα κι ο άνθρωπος που πούλησε τον εαυτό του μένοντας μια ζωή νωθρός, αδρανής, περιμένοντας τον κόσμο να έρθει προς εκείνον, την ζωή να έρθει προς εκείνον, χωρίς εκείνος να πάει να την κυνηγήσει.

Δεν γίνεται όλα τα μαγαζιά να είναι γεμάτα· σιδηρούς νόμος της αγοράς.

Δεν γίνεται όλες οι καρδιές να είναι αρραγείς· σιδηρούς νόμος της φύσης.