Crawl
You ask me to enter
and then you make me crawl,
αλλά για να ευθυμήσω
προσπαθώ να ευφημίσω:
κρόουλ θα πει ελεύθερο.
Σκάω λοιπόν
κι ελεύθερα κολυμπώ,
εγώ,
το έρπον ερπετό.
(Το παρόν ποίημα συνετέθη με αφορμή τα δεκάχρονα από τον θάνατο του Οδυσσέα Ελύτη. Για σένα, Οδυσσέα μου. Ξέρω ότι θα καμαρώνεις από κει πάνω).
posted by Old Boy @ 4:38 μ.μ.
4 comments
4 Comments:
Ακολουθεί επετειακό ποίημα:
Βιομήχανος ποιητής
και θερμός οπαδός
της Πολιτικής Άνοιξης,
του εκπάγλου δόξης Μεσσήνιου Πολιτικού.
Αμήν.
Ας ήταν όλοι, βέβαια,
οι πάλαι ΠολΑνίτες
Ελύτες
κι όλοι οι βιομήχανοι
δυνατοί ποιητές
(κι αδύναμοι δοκιμιογράφοι),
και ποιος έσκαζε.
(Χέιτ μέιλ σ' εμένα,
όχι εδώ.
Άλλωστε, διαβάζω μόνον
κείμενα ποιοτικά,
λ.χ. την ακαδημαϊκό του Στεντόν
και των μαραμένων λουλουδιών,
κι όχι όθνια Ολντ Μπόγια.)
Άντε τώρα να μεταφράσεις το ποίημα χωρίς τα ερμηνευτικά στο πλάι...;! Ποιήμα: ασημένιο δώρο έλεγε ο Βάρναλης...
FUCK THE POETRY BE A POET IN YOUR LIFE.
Ρωτηθηκε ο Βελτσος σε εκπομπη στη TV "τι ειναι να ζει κανεις ποιητικα" "εγω ζω ποιητικα"και γυαλισαν τα μαυρα, ζωηρα του ματια.οποιος τον γνωριζει αντιλαμβανεται τι σημαινει αυτο.΄για τους αλλους δεν θα μπορεσουμε΄
Αντιγράφω από το βιβλιουλάκι που μοιράζαν στο Μπενάκη το Σάββατο (μόνο αυτό καταφέραμε εμείς να πάρουμε) και ελπίζω αυτό να απαντά στον τελευταίο ανώνυμο:
Όντας στον ελάχιστο βαθμό ποιητικός, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ποίηση.
Δεν έχει καμιά σχέση ο ήλιος με τη λιακάδα, η θαλάσσα με τη βαρκάδα, ο θάνατος με το μηδέν, και το στερέωμα με το άπειρον: με άλλα λόγια, η φύση με τη φυσιολατρία και η επαναστατικότητα με την επανάσταση, όπως έφτασε μια διαρκής, μόνιμη και ανίατη νοοτροπία της εποχής μας να αντιλαμβάνεται τα πράγματα.
Δεν πα να είμαστε όσο ποιητικοί θέλουμε και να χαζεύουμε ηλιοβασιλέματα...
Δεν πα να γυαλίσει όσο θέλει ο κύριος Βέλτσος τα μάτια του...
Η μούσα έχει περίεργα γούστα και πάει και χώνεται στα άψυχα γραφεία του Καριωτάκη, στις ψυχαναλυτικές πολυθρόνες του Εμπειρίκου, στους εφιάλτες του Σαχτούρη και στα σαπούνια των Αλεπουδέληδων.
@sraosha (αν το δει): αδύναμοι δοκιμιογράφοι; Εγώ από αυτούς έμαθα Κάλβο και Παπαδιαμάντη. Ε, και βιομήχανο δεν τον λες... Για το άλλο το επάρατο, να μη μιλήσω για Λεντάκη, ας θυμηθώ μια ωραία γελοιογραφία σε ένα ΜΕΤΡΟ του 1996: σε πολιτικό, ας πούμε, μνημόσυνο στη Βουλή, μιλεί ο Σαμαράς επί του βήματος και καταστρέφει τον λόγο του: ...και θα κλείσω με έναν χαρακτηριστικό στίχο του Ποιητή... "κάθε γνήσιο αντίτυπο φέρει την υπογραφή του συγγραφέα...".
Δημοσίευση σχολίου
<< Home