Πέρασε;
Mπακοδήμου: «Ήσουν κοντά στους δίδυμους πύργους όταν έγινε το χτύπημα;».
Μια -άγνωστή μου- γκόμενα: «Ναι, τους έβλεπα να καίγονται ταυτόχρονα και από το παράθυρό μου και από την τηλεόραση. Μετά μας ζήτησαν να βγούμε από τα διαμερίσματά μας».
Μπακοδήμου: «Α, εκκενώθηκαν οι γύρω ουρανοξύστες;».
Γκόμενα: «Ναι, ναι».
Σεργουλόπουλος (μεσ' την θεοπάλαβη χαρά, με ξελιγωμένο νάζι και πριν καλά-καλά ολοκληρωθεί το δεύτερο «ναι»): «Τρελλές νύχτες στη Νέα Υόρκη πέρασες;».
10 Comments:
η αποβλακωση της μαζας,η βλακεια που γινεται στυλ,η ασχημια της της γκομενας που δεν ειναι,του πριγκιπα ειναι βατραχι και η ανια σε καθετι που υποβιβαζει την εξυπναδα σε μαλακια.
Αμέσως μετά ο Φώτης άρχισε να τις ρωτά αν μπορούν να δουν το μουνί τους.
Σοβαρά.
Μόνο που το έλεγε «αιδοίο», επειδή ήταν στην τηλεόραση.
Νομίζω ότι για τα περαιτέρω θα πρέπει να σας παραπέμψω στο ιστολόγιο του Αντώναρου...
Γιατί ακόμα και η βλακία έχει όρια...
Να πω άλλη μια χαζομάρα. Τι κριτήρια οφείλουν να πληρούν αυτοί οι άνθρωποι για να εργάζονται στην τηλεόραση;
Eδώ οι Πύργοι καίγονται και η ΤV χτενίζει τις μουνότριχές της.
Δεν τα μπορούμε τα βαριά εμείς, we want to wake up in the city that never sleeps, party all the time, party all the time, party all the time, Sex and the City, πανάκριβα γοβάκια, Νέα Υόρκη μια πόλη γεμάτη πέη, θέλω νύχτες τρελλές, θέλω να με ψωλοχύσουν δίπλα στο σημείο μηδέν, γιατί είμαι το μηδέν, είμαι γκλαμ, γκλαμώ το κέρατό μου, θέλω προβολείς, θέλω να φαίνομαι, θέλω να χασκογελάω, μόνο να χασκογελάω, μόνο να χασκογελάω και να γαμιέμαι, μαμά γερνάω, αλλά όχι ακόμα, ζήτω τα μπότοξ, ζήτω η εποχή μας, μέχρι τελικής πτώσης θα κάνω πάρτι, βάλτε μουσική και φέρτε κοκαϊνη, να πάει να χεστεί ο Ένις, ο Ένις είχε αξιοπρέπεια, στα δέκα πηδήματα θα τον βαριόμουνα και θα ψαχνα κάτι πιο φαν, πιο στολισμένο, πιο χαρωπό, άντε πλύσου Μπιν Λάντεν και ο Κορωνιάς μου αρέσει γιατί φοράει ίδιο χρώμα κραββατα με την τσάντα που κρατάει, party all the time, party all the time, party all the time.
old boy, το σχόλιο σου ήταν όλα τα λεφτά.
Ερώτηση προς όλους (διόλου ειρωνική): γιατί τους βλέπετε; Και μην ακούσω "αφού δεν έχει και τίποτα καλύτερο...", υπάρχει και το κόκκινο κουμπάκι στο κοντρόλ. Δεν επιτίθομαι, προσωπικά βλέπω ατην τηλεόραση ταινίες, Κούλογλου και μπάλα. Τίποτε άλλο, αλλά φαντάζομαι οτι το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης απαντά στην ακροαματικότητα των εκπομπών. Οι πιο περιζήτητες επιβιώνουν>>> γιατί τους βλέπετε;;
Γιατί τους βλέπετε; Επαναλάμβανω και επαναλαμβάνομαι, αλλά η αλήθεια της ερώτησης είναι αδυσώπητη. Τα βιβλία είναι εκεί και μας περιμένουνε, χωρίς το Σεργουλόπουλο και την Μπακοδήμου. "Η ζωή αρχίζει όταν κλείσεις την τηλεόραση" έλεγε ορθά ένα αναρχικό σύνθημα, σε μια συνοικία που δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από αυτή. "Σας κρατούν παρέα, όταν κλείνει η τηλεόραση" έλεγε ένα διαφημιστικό σποτάκι (στον τύπο!) για την γαλλική Ραδιοτηλεόραση, tele 7 jours. Μη τους δίνετε σημασία. Κλείστε το δέκτη σας. Πετάχτε τις τηλεοράσεις από τις ταράτσες σας, όπως σ' ένα b-movie της δεκαετίας του '80. Times Square να λεγόταν; Μόνο εάν αμφισβητήσουμε έμπρακτα την ποιότητα και το περιεχόμενο των εκπομπών, υπάρχει μισή πιθανότητα να αλλάξουν ύφος και δομή. Κάπως έτσι γεννήθηκε στη Γαλλία, στα μέσα των fun '90's, το ΑRTE, το καλύτερο κανάλι στον κόσμο. Δεν υπάρχει μία εκπομπή του που να μην είναι καλύτερη απ' όλες τις άλλες όλων των καναλιών. Και γεννήθηκε δίπλα στο βούρκο του Μ6 και του La 5. Εκεί κοντά στους τόνους σκουπιδιών που αδειάσανε μπροστά από τα στούντιο τους. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ελπίδα. Μόνο πράξεις πολιτικής ανυπακοής μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Όσο σχολιάζουμε το Σεργουλόπουλο, θα αναπαράγεται. There is no bad publicity. Όσο μιλάνε για σένα είναι καλό. Ασχέτως του τι λένε.
Γιατί τους βλέπω; Τους συγκεκριμένους δεν τους βλέπω. Είχα γράψει ένα ποστ για τον Αρναούτογλου που επίσης δεν τον βλέπω και είχα ξανά παρόμοια σχόλια.
Για να γίνω πιστευτός θα πω «κακά πράγματα» που έβλεπα. Έβλεπα το πρώτο Βig Brother και τα δύο πρώτα Fame Story. Κατά τ' άλλα στην τηλεόραση βλέπω ποδόσφαιρο, μεταμεσονύχτιες ειδήσεις, Μητσικώστα, Θέμο για τα βίντεο και καμιά φορά δημοσιογραφικές εκπομπές.
Αν έβλεπα Σεργουλόπουλο ή Αρναούτογλου, θα το παραδεχόμουν, δεν θα ντρεπόμουν να το πω.
Από κει και πέρα όμως, η τηλεόραση υφίστασται, υπάρχει. Αν όταν κάνω ζάπιγκ βλέπω κάτι που μου την βιδώνει δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην γράψω αυτό που μου την βιδώνει.
Όσο για την κακή διαφήμιση, δεν διαφωνώ ότι μπορεί να είναι και έτσι. Αλλά αν κάνει καλό στον Σεργουλόπουλο το ότι εκφράζω την απέχθειά μου για ένα συγκεκριμένο σχόλιο του (που αντανακλά όμως ένα γενικότερο τρόπο σκέψης και φέρεσθαι)ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε.
I have been looking for sites like this for a long time. Thank you! Causes of body acne business schools headphones baccarat How laser eye surgery works louisville car rentals farmers insurance Supplements for arthritic knees Financial advisor to $100k+ finance job impotence Letter of engagement financial planning Pda bag
Δημοσίευση σχολίου
<< Home