H τελευταία νύχτα (του κόσμου).
Απόψε τα μεσάνυχτα στην ΕΤ1, μια ταινία με μια από τις πιο συγκινητικές και φιλοσοφημένες τελικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά.
posted by Old Boy @ 7:35 μ.μ.
12 comments
Old Boy
ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ («Οι σχολιαστές σημειώνουν σ' αυτό το χωρίο: Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η παρανόηση ενός ζητήματος δεν αποκλείονται αμοιβαίως». Φραντς Κάφκα, "Η Δίκη").
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 15, 2005
Απόψε τα μεσάνυχτα στην ΕΤ1, μια ταινία με μια από τις πιο συγκινητικές και φιλοσοφημένες τελικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά. 
12 Comments:
Είναι όντως κα-τα-πλη-κτι-κή!!!
Μπράβο ΕΤ1, μπράβο oldboy
Θα την ξαναδώ..
ciao-ciao
kali einai...
alla den koveis kai fleva
min ta paralete re paidia..
Ναι, δεν πάει πίσω κι αυτή που λες.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Τι το τόσο ενδιαφέρον βρήκες στο τέλος της ταινίας? Προσωπικά το θεωρώ το πιο αδύναμο σημείο της, το πιο χολυγουντιανό. 'Η, στην καλύτερη περίπτωση, είδα απλώς δυο ανθρώπους να δειλιάζουν μπροστά στο πεπρωμένο τους, να προσπαθούν να διαλέξουν τη ζωή την ώρα που ο θάνατος είναι μη διαπραγματεύσιμος.
Πάντως η υπόλοιπη ταινία μου άρεσε (αν και όχι στο μέγεθος της αυριανής).
"There are times when victory is very hard to take"...
"Godbye Hara-son , God bless you"
"Lawrence !
Merry Christmas !
Merry Christmas Mr Lawrence !"
Tom Conti (Col John Lawrence) και Τakeshi Kitano (Sgt Gengo Hara) στo σπουδαίο κλείσιμο της -άνισης κατά τα άλλα - ταινίας του Oshima.
Εκεί όπου η επιβολή δεν είναι ούτε λύση ούτε λύτρωση (και οι επιδόσεις του Bowie στα όρια της ανοχής μας).
egw gia telos pshfizw thn teleytaia skhnh apo to solaris toy tarkovsky.
Thrass, δεν το είδα ως χολυγουντιανό το τέλος. Αν ήταν χολυγουντιανό ο κόσμος θα σωνόταν τελευταία στιγμή από το παλικάρι. Επίσης αυτό που δεν σου αρέσει είναι ακριβώς αυτό που μου αρέσει. Λες δηλαδή ότι "προσπαθούν να διαλέξουν τη ζωή την ώρα που ο θάνατος είναι μη διαπραγματεύσιμος". Βρίσκω πολύ συγκινητική αυτή την απόλυτη κατάφαση της ζωής το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν το θάνατο. Στο κάτω κάτω όλων μας ο θάνατος είναι μη διαπραγματεύσιμος. Και δεν θεωρώ αυτό που κάνουν δειλία. Είναι προτιμότερο να πεθάνεις αδρανής περιμένοντας το μοιραίο ή να πεθάνεις φιλώντας;
Καθόλου χολυγουντιανό το τέλος. Κι η ταινία από τις καλύτερες πάνω στο θέμα, η συντέλεια του κόσμου μετατοπίζεται από το καταστροφολογικό πεδίο, σε αυτό των ανθρώπων και των αισθημάτων. Ισως όμως αυτό να είναι το πεδίο των μεγαλύτερων καταστροφών-όχι;
Από το φιλμ κρατώ την εμφάνιση του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (την οποία "ξεπλήρωσε" ο ΜακΚέλαρ με τον ρόλο του στο eXistenZ-μεταγραφές σκηνοθετών..)
Μεταξύ άλλων μού' χει μείνει η εξής σκηνή :
Η πρωταγωνίστρια μπαίνει στο λεηλατημένο Σούπερ Μάρκετ, πάει στο ράφι με τα κρασιά όπου έχον μείνει μόνο δύο μπουκάλια, παίρνει στα χέρια της το ένα, Το Αφήνει Πίσω Στο Ράφι, διαλέγει το άλλο και φεύγει.
Κάτι που μοιάζει χωρίς νόημα ενώ έξω συνεχίζονται οι λεηλασίες.
Ακόμη και μέσα στο χαμό έχει μεγάλη σημασία η πραγματικότητα που διαλέγεις να βλέπεις.
M' άρεσε αυτό το σχόλιο.
Excellent, love it! »
Δημοσίευση σχολίου
<< Home