Σαββατόβραδο

Είναι αυτός ο πενηνταπεντάρης που χθες τ' απόγευμα τον βρήκαν χυμένο στο πεζοδρόμιο, λιώμα απ' το ουίσκι. Μετά τον ανέβασαν στο σπίτι του όπου σωριάστηκε στο πάτωμα. Μετά τον ξανασήκωσαν, τον πήγαν στο κρεβάτι του κι αυτός έκλαιγε και κρατούσε τόσο σφιχτά το σιδερένιο κεφαλάρι του κρεβατιού του, που είχε κοκκινίσει ολόκληρος, σαν να είχε κάποιο νόημα, σαν κρατώντας το κάτι να κατάφερνε, από κάπου να ξέφευγε, από κάπου να πιανόταν. Ο έφηβος γιος του τον κοιτούσε, κοιτούσε τους ενοίκους της πολυκατοικίας που επιτέλους είχαν μάθει το μυστικό της οικογένειας, κοιτούσε την μάνα του που επίσης έκλαιγε και ήθελε κι αυτός να κλάψει, αλλά πιο πολύ ήθελε να μην υπήρχε και γι΄αυτό ούτε έκλαιγε, ούτε υπήρχε.

Είναι αυτός ο τριανταπεντάρης που χθες το πρωί έκανε απεγνωσμένα τηλέφωνα να ζητήσει κι άλλα δανεικά κι από άλλους φίλους κι από άλλες τράπεζες κι από άλλους συγγενείς, να προσπαθήσει να μπαλώσει λίγες ακόμη τρύπες, αλλά κανείς πια δεν του δίνει λεφτά, όπως κανείς δανειστής δεν του δίνει περισσότερο χρόνο, όλοι ζητούν τα λεφτά τους και τα θέλουν τώρα, όλοι πια αγανάκτησαν, όλων σώθηκε η υπομονή, το κανόνι σκάει εκκωφαντικά, κι όποιος λέει ότι η σκληρή δουλειά κάποια στιγμή ανταμείβεται, παραμύθια λέει, γιατί κανείς δεν δούλεψε πιο σκληρά τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν πέρασε λιγότερες ώρες σπίτι του και περισσότερες στην επιχείρησή του.

Ο πενηνταπεντάρης στα νιάτα του δεν ντρίπλαρε κανέναν και κανένας δεν τον αποκάλεσε έβδομο μπιτλ, γι΄αυτό και κανένας δεν κοιτάζει τώρα με ρομαντική διάθεση το αλκοολικό του χάλι. Οι σταρ είναι γοητευτικά καταραμένοι, οι υπόλοιποι απογοητευτικά ερείπια. Κι η κατάρρευση έχει το σταρ σύστεμ της.

Ο τριανταπεντάρης θα μπορούσε να έχει πρότυπο νέας επιχείρησης, όλα στην αρχή φαίνονταν σωστά, και ο τομέας και η εποχή, όλα φαίνονταν σωστά αλλά όλα πήγαν λάθος, και ένα όνειρο έγινε συντρίμμια και από παντού σιχτίρια κι αναθέματα.

Σαββατόβραδο, ο ένας θα είναι δίπλα σε ένα μπουκάλι ουίσκι κι ο άλλος θα κλαίει μόνος του στο γραφείο του.