Θολά παράθυρα

Κάθε που χειμωνιάζει και τα παράθυρα των αυτοκινήτων θολώνουν, όλα τα παιδιά στα πίσω καθίσματα συνεννοούνται στη μυστική τους παγκόσμια άρρητη συχνότητα και επιτίθενται κατά της άμορφης θολούρας, σχηματίζοντας μορφές με τα δάχτυλά τους.

Κάτι τραβάει τα παιδιά, κάτι τους εμποδίζει να δουν έξω καθαρά, κι αυτό είναι ένα μυστήριο, δεν είναι απλά ένα φαινόμενο που εξηγεί η φυσική, είναι κάτι που δεν μπορούν να προσπεράσουν όπως εμείς, γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν, γιατί μπορούν ακόμα και διακρίνουν τα σημαντικά από τα ασήμαντα, γιατί πάνω σε ένα παράθυρο θέλουν να καταχωρήσουν τις βασικές αρχικές συντεταγμένες ενός εαυτού και μιας μοναδικότητας. Ο κόσμος ακόμη μυστηριώδης κι η ανάγκη νοήματος, το τζάμι ως καμβάς, η έκπληξη από τις αλλαγές του χώρου, η μάγευση, ο δικός τους κόσμος ένα θολό τζάμι, ένας θολός καθρέφτης που αντικρύζουν την ατομικότητά τους και αντιστέκονται γράφοντας όχι, εγώ υπάρχω, εγώ είμαι κάτι διαφορετικό από όλους τους άλλους, εγώ είμαι οι σκέψεις μου, στις σκέψεις μου είμαι μόνος, ό,τι κι αν συζητάνε οι γονείς μου μπροστά κι ό,τι κι αν λέει το ραδιόφωνο ανήκουν σ' άλλους παραλλήλους, είμαι μόνος με το θολό παράθυρο και τον κρυμμένο έξω κόσμο, μόνος μου με τον εαυτό μου.

Ονειροπολώ; Χαζεύω; Το να ονειρεύομαι με κάνει χαζό; Όχι, αρκεί να είμαι παιδί;

Γράφω στο τζάμι τ΄όνομά μου και μέσα από το όνομά μου ξαναεμφανίζεται ο κόσμος που μου είχε κρυφτεί. Μέσα από το Κ ξεπροβάλλει στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας κύριος με κόκκινη ομπρέλα, μέσα από το Α ξεπροβάλλει στο διπλανό αυτοκίνητο ένα παιδάκι που με κοιτάζει στα μάτια μέσα απ' το δικό του Δ.