Ξενοδοχείο

Το κακό είναι ότι κάθε καινούρια ταινία που βλέπουμε δεν την κρίνουμε αυτόνομα, αλλά τη συγκρίνουμε με τις προσδοκίες που μας έχουν δημιουργηθεί προτού τη δούμε. Αυτό είναι εντελώς άδικο, γιατί αν φοβάσαι μήπως δεις μια πατάτα και τελικά βλέπεις ένα συμπαθητικό έργο, φεύγεις από το σινεμά ή κλείνεις το dvd ικανοποιημένος, ενώ, αντίθετα, αν έχεις προετοιμαστεί για αριστούργημα και η ταινία είναι απλώς πολύ καλή, σου μένει ένα αίσθημα ανικανοποίητου και σχετικής απογοήτευσης. Όλα αυτά όμως δεν αντέχουν στο χρόνο· η αρχική σου προσδοκία σύντομα ξεχνιέται κι εκείνο που σου μένει είναι μόνο η πραγματική αξία του έργου. Έτσι, μπορεί να ζητούσα κάτι παραπάνω από τις "Τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα", ωστόσο δεν φταίει η ταινία γι΄αυτό, καθώς είναι πράγματι εξαιρετική. Η ταινία δίνει κι έναν μεγάλο ρόλο στον Μπάρι Πέπερ και σε μένα την αφορμή να ποστάρω μια αγαπημένη μου φωτογραφία από μια αγαπημένη μου ταινία, την "25η Ώρα", εκεί που ο Πέπερ δίνει μια συγκλονιστική και παραγνωρισμένη ερμηνεία. Καλωσήρθες στο μπλογκ μου Μπάρι, μπορείς να κάτσεις στο παγκάκι όσο θέλεις, κι αν με ρωτάς τι είδους μπλογκ θα ήθελα να έχω, αυτό θα σου απαντούσα: ένα μπλογκ - ξενοδοχείο, όπου θα φιλοξενούνται άνθρωποι σαν εσένα, άνθρωποι που χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, άνθρωποι που φλέγονται ολόκληροι και η φωτιά τούς κοκκινίζει τις κόρες των ματιών, άνθρωποι που σπάνε στο ξύλο αυτούς που αγαπούν, άνθρωποι που γι' αυτούς που αγαπούν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τα πάντα, ακόμα και την καταβύθιση στις φωλιές του εγώ τους που κρύβονται οι πιο αποκρουστικοί τους δαίμονες. Ξημέρωσε λοιπόν Μπάρι, κάθησε όσο θέλεις στο παγκάκι μπροστά στο ποτάμι, καλωσόρισες κι εσύ και οι δαίμονές σου που, ελεύθεροι πια, σουλατσάρουν πάνω απ΄το κεφάλι σου, ρωτώντας σε αν το απόλαυσες κι αν έβγαλες τ΄απωθημένα σου λίγη ώρα πριν.