Κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα

Εσύ είσαι στεγνός και ζεστός στο καναπέ σου - Αυτοί είναι μέσα σε ένα γήπεδο που o αέρας λυσσομανάει, η βροχή πέφτει τουλούμι απ' όλες τις κατευθύνσεις και το χορτάρι έχει δέκα κιλά νερό. Πρέπει επί 95 λεπτά να αγωνίζονται όχι μόνον εναντίον των αντιπάλων, αλλά και εναντίον της φύσης. Παρότι τους βλέπεις στην τηλεόραση, πρόκειται για αληθινούς ανθρώπους και αληθινές καιρικές συνθήκες. Από εκεί θα ξεκινήσεις οποιαδήποτε κριτική κάνεις. Ειδάλλως δεν έχεις καταλάβει τίποτα· όχι ότι είναι και πρωτότυπο δηλαδή.

Αν δεν προσπαθούμε να μπούμε στη θέση του άλλου, οι κρίσεις μας αστείες. Όχι να προσπαθήσουμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου - κι αυτό λάθος είναι· να προσπαθήσουμε να συναισθανθούμε τον άλλο, να προσπαθήσουμε να φανταστούμε ποιά είναι η θέση του άλλου. Δεν θα βγάλω τον αγύμναστο εαυτό μου από τις εξέδρες του ΟΑΚΑ να τον βάλω στο γήπεδο. Αν εμένα με ξεσκίζει η βροχή κι ο άερας, δεν σημαίνει ότι θα ξεσκίσει και τον γυμνασμένο επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Δεν θα τον ξεσκίσει, αλλά πάντως θα τον επηρεάσει και θα τον καταβάλλει.

Έτσι, ας μην προσπαθούμε να μπουμε στη θέση των δημοσιογράφων της Ελευθεροτυπίας. Γιατί εσείς κι εγώ δεν δουλεύουμε στην Ελευθεροτυπία και εκείνο που θα προσπαθήσουμε να βάλουμε στη θέση τους, θα είναι μια θεωρητική - αδέκαστη εκδοχή του εαυτού μας. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ότι βάλλεται το αφεντικό μας· ένας άνθρωπος από τον οποίο όχι μόνον έχουμε άμεσα εργασιακά συμφέροντα, αλλά και ένας άνθρωπος που γνωρίζουμε δεκαετίες και τον θαυμάζουμε. Και δεν βάλλεται για κάτι που έκανε ο ίδιος, αλλά για κάτι που έκανε η γυναίκα του. Και βάλλεται από έναν άνθρωπο που εξ' ορισμού αντιπαθούμε. Πόσο εύκολο είναι να παραμείνουμε αντικειμενικοί και πιστοί στη δεοντολογία; Οι ιδεολογίες και οι θεωρίες καταρρέουν, καθώς ο αγώνας μετατρέπεται σε σώμα με σώμα. Εμείς ή αυτοί. Η δικιά μας ή η δική τους φατρία. Οι καλοί εναντίον των κακών. Όπως πολύ εύστοχα είπε η Κανέλλη προχθές, βάση του ναζισμού ήταν η ράτσα, η φυλή, η πεποίθηση ότι εμείς είμαστε ανώτεροι από τους άλλους. Είμαστε ένας από τους καλούς, ένας από τους αγνούς γραφιάδες. Ο λιγδιασμένος τηλεοπτικός αστέρας χτυπάει τον αρχηγό της φυλής μας. Αφού λοιπόν έχουμε μπει σε αυτήν τη θέση, αφού έχουμε συναισθανθεί τον δημοσιογράφο της Ελευθεροτυπίας, ας δούμε πόσο εύκολο είναι να διατηρήσουμε τότε το επίπεδό μας.

Δεν λέω ότι είναι αδύνατο. Δυνατό είναι και ακριβώς γι΄αυτό απογοητευτικό το ότι δεν το είδαμε στην πράξη. Ωστόσο, ας σκεφτούμε πριν κρίνουμε, ότι στο ΟΑΚΑ η κακοκαιρία κάνει πάρτυ, ας σκεφτούμε πριν κρίνουμε, ότι οι κακοί χτυπούν κάτω απ΄τη μέση τον ιερό πατέρα μας.

Ας μην κρίνουμε χωρίς να συνεκτιμούμε τις συνθήκες, ας μην δοκιμάζουμε απλώς να μπούμε στη θέση του άλλου, ας δοκιμάζουμε να γίνουμε ο άλλος.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις αυτό σημαίνει να προσπαθούμε να γίνουμε ο γονιός με τον οποίο τσακωνόμαστε ή αν είμαστε γυναίκα να προσπαθούμε να σκεφτούμε ως κάποιος με αρχίδια ή αν είμαστε άντρας να προσπαθούμε να σκεφτούμε ως κάποια με μητρικό ένστικτο.