Λαουτζικισμός

Ο λαϊκισμός ανήκει στο παρελθόν, στα eighties, στον Μένιο Κουτσόγιωργα, στον Βασίλη Βουγιουκλάκη με το μαρκούτσι στις λαϊκές, άντε και στον Γιώργο Τράγκα να ωρύεται για τους δεινόσαυρους έξι το πρωί στο ραδιόφωνο. Βασικά όμως ανήκε στην Αυριανή. Ο λαϊκισμός περνούσε απ' το τυπογραφείο και μοιραζόταν στα περίπτερα.

Το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού είναι ο λαουτζικισμός, ο οποίος είναι κατεξοχήν τηλεοπτικός και έχει δύο εκφάνσεις, φαινομενικά αντίρροπες, στην πραγματικότητα όμως παράλληλες.

Η πρώτη έκφανση είναι η κολακεία και η αποθέωση του λαουτζίκου με την μέθοδο της ενοχοποίησης εκπροσώπων της ελίτ: Κοίτα εσύ, ανίδεε κι αδιάφθορε λαέ, πόσο διεφθαρμένες είναι οι κεφαλές σου, κοίτα εσύ, ανίδεε κι αδιάφθορε λαέ, σε ποιά κοινωνία ζεις. Τηλεοπτικέ μου λαέ, πριν και μετά τις διαφημίσεις θα σου υπενθυμίσω ότι στην κορυφή του συστήματος επικρατεί η σαπίλα. Ένοχη η κορυφή, άσπιλη η βάση· εσύ δηλαδή τηλεθεατή και φυσικά εγώ ο καταγγέλλων, ο άνθρωπός σου ανάμεσα στους μολυσμένους. Εγώ κι εσύ οι καθαροί. Η θέση που έχει ο μέσος τηλεθεατής για τις εκπομπές του Μάκη είναι αντίστοιχη της θέσης που έπαιρνε για τις δολοφονίες της 17Ν. Ο ρόλος του Μάκη και της 17Ν δεν είναι πολιτικός, είναι τιμωρητικός και εκδικητικός, και βρίσκει απήχηση σε έναν λαό που διψάει για ισχυροφαγία. Αν ο κάθε Έλληνας έχει ανατραφεί με το "γιατί αυτός και όχι εσύ;" και το "τι καλύτερο δηλαδή έχει αυτός από σένα;", η ενοχή του πετυχημένου είναι σε μεγάλο βαθμό αυταπόδεικτη. Φταίει επειδή αυτός, εν αντιθέσει με μένα, έπιασε την καλή. Άλλο το ότι τις περισσότερες φορές φταίει και στην πραγματικότητα, σε μια χώρα-χωριό, με θεσμούς και πρόσωπα πιο διαπεπλεγμένα κι από τα φίδια στο κορμί του Λαοκόοντα.

Η δεύτερη έκφανση του λαουτζικισμού είναι η υποτίμηση και η αφ' υψηλού αντιμετώπιση του λαουτζίκου, είναι η νοοτροπία: "ο φτωχός, ηλίθιος κόσμος που ό,τι του πασάρουν το πιστεύει, που δεν έχει δική του κρίση, που του κάνουν πλύση εγκεφάλου, που αν ρίξουν ένα όνομα στην αρένα θα το κατασπαράξει. Ο αμόρφωτος κόσμος, ο λαός της AGB, που δεν πάει στο Μέγαρο, που βλέπει σκουπίδια". Τον χαιρόμαστε αυτόν τον κόσμο όταν πάει εθελοντής στους ολυμπιακούς, δεν τον λέμε μαλάκα, τον χαιρόμαστε και ως ένα βαθμό μας συγκινεί. Αν τώρα εμείς έχουμε βγάλει φράγκα τρελλά από τους ολυμπιακούς, έτερον εκάτερον· απλώς "είχαμε την προνοητικότητα να εκπροσωπήσουμε μια αλλοδαπή εταιρία". Υπάρχει μια σκηνή στα "Απομεινάρια Μιας Μέρας" που ο Άγγλος ευγενής, προκειμένου να αποδείξει στους φίλους του ότι δεν πρέπει να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου οι λαϊκές τάξεις, αρχίζει και κάνει στον μπάτλερ Άντονι Χόπκινς σύνθετες ερωτήσεις για την οικονομία και την εξωτερική πολιτική. Ο Χόπκινς δεν ξέρει τι να απαντήσει κι ο ευγενής έχει αποδείξει το επιχείρημά του. Η νοοτροπία αυτή ζει και βασιλεύει· αντιβασιλεύει, έστω. Εμείς τις μπίζνες, εμείς τα μέσα, εμείς στα σαλόνια και στα φουαγιέ, γιατί έχουμε την προνοητικότητα, γιατί πετύχαμε, γιατί ξεχωρίσαμε - εσείς τρεχάτε όλη μέρα σαν σκυλιά και το βράδυ πέστε μπροστά στην τηλεόραση να μας βλέπετε στις λάιφστάιλ εκπομπές.

Ο λαουτζίκος είναι ο λαός ως μερίδιο τηλεθέασης και πηγή της δύναμής μου: Παρακολούθησέ με, αθώε μου εξ΄ορισμού λαέ, και σου υπόσχομαι πως κάθε Πέμπτη και Κυριακή θα ντύνομαι συμβολικός Κουφοντίνας και θα γκρεμίζω ένα ακόμη είδωλο από το θρόνο του. Θα το γκρεμίζω για χάρη σου λαέ μου που όταν προσπαθείς να λαδώσεις τον Γιακουμάτο, ο Γιακουμάτος φταίει κι όχι εσύ· ποτέ εσύ.

Ο λαουτζίκος είναι ο λαός ως μερίδιο τηλεθέασης και αποδέκτης της δύναμής μου· τηλεθεατής, υπάλληλος και ψηφοφόρος μου: αυτός που κάθεται και παρακολουθεί το κανάλι που έχω εγώ ή ο άνθρωπος με τον οποίο συνεταιρίζομαι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην μία ή την άλλη δουλειά, και πάντα -πάντα όμως- μέσω και του κράτους.