Για τον Τσάρλι Κάουφμαν

Πάω γυμνάσιο. Είναι διάλειμμα. Πατώντας την κόκκινη γραμμή των ελευθέρων βολών εξομολογούμαι στην Σάρα Μαρς ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της. Η Σάρα μου χαμογελά. Δεν με απέρριψε. Πετάω στα σύννεφα. Μισό λεπτό μετά την βλέπω να χασκογελάει με την Κιμ Κανέτι. Χασκογελούν εις βάρος μου. Για μισό λεπτό ήμουν ευτυχισμένος. Έξω από το κυλικείο παρατηρώ κάποιον που μου μοιάζει. Είναι ο δίδυμος αδελφός μου ή εγώ ή παραίσθηση. Ό,τι και να 'ναι τις έχει δει κι αυτός. Τον πλησιάζω. "Τις άκουσες;" με ρωτά. "Ναι". "Και δεν στεναχωρήθηκες;". Τον βλέπω καταβεβλημένο, λες και η προσβολή αφορούσε εκείνον. Και κατά κάποιον τρόπο αφορούσε εκείνον, αφού είναι φτυστός εγώ, μόνο πολύ πιο μονόχνωτος. Και πολύ πιο βαθύς, αλλά εδώ είναι γυμνάσιο και το βάθος εύκολα περνιέται για αδικαιολόγητο κλείσιμο στον εαυτό σου. Τον βλέπω καταβεβλημένο και του λέω ψέμματα: "Γιατί να στεναχωρηθώ; Το αν η Σάρα δεν με θέλει είναι δικό της θέμα. Ο έρωτάς μου είναι δικό μου θέμα και δεν μπορεί να μου τον στερήσει, ό,τι κι αν κάνει". Ο αδελφός μου όσο βαθύς κι αν είναι, δεν παύει να είναι έφηβος. Γαντζώνεται στον ρομαντισμό της απάντησής μου και με πιστεύει. Ολοκληρώνω με την μεγάλη ατάκα:

"You are what you love, not what loves you".

Tα χρόνια περνούν και τώρα μπορώ να σου πω, Τσάρλι, ότι τον έρωτα τον τρέφει πάντα η αμφιβολία. Η βεβαιότητα της απόρριψης τον καταργεί. Κι αν νομίζεις ότι δεν τον καταργεί, λάθος κάνεις. Απλώς συνεχίζεις να αμφιβάλλεις και να ελπίζεις.

Υou are what loves you Charlie and not what you love.

Είσαι οι άνθρωποι που εμπνέεις παγκοσμίως και μένουν άναυδοι μπροστά στην μεγαλοφυϊα σου, βλέποντάς σε να σπας το είδωλό σου μπροστά στα μάτια όλης της κινηματογραφικής οικουμένης, παρουσιάζοντας τον εαυτό σου να μαλακίζεται διαρκώς και να ιδρώνει από αγοραφοβία όποτε πρέπει να έρθει σε επαφή με ανθρώπους.

Τσάρλι, πολύ φοβάμαι ότι όσα γράφω δεν βγάζουν νόημα σχεδόν σε κανέναν. Αν όμως εσύ Τσάρλι καταργείς όλους τους κανόνες γράφοντας τόσο αντισυμβατικά και ριζοσπαστικά σενάρια, παρότι θα επενδυθούν πάνω τους δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, θα ήταν τουλάχιστον ντροπή να σου αφιέρωνα ένα μικρό ποστ, για το οποίο δεν θα ξοδευθεί δεκάρα, υπακούοντας σε οποιουσδήποτε κανόνες.

Ας μην με καταλάβει κανείς, Τσάρλι.

Μου αρκεί ότι θα με καταλάβεις εσύ.