Αντώνης

Προσπερνώ με ένα ειρωνικό και αφ'υψηλού μειδίαμα το αντιρατσιστικό επιχείρημα των ημερών που εκφέρουν σπορτκάστερ και φίλαθλοι στα ραδιόφωνα, σύμφωνα με το οποίο "μπορεί στα Τίρανα να γιούχαραν τον εθνικό μας ύμνο, αλλά εμείς δεν πρέπει να γιουχάρουμε τον Αλβανικό, γιατί δεν είμαστε ίδιοι με αυτούς και εμείς έχουμε πολιτισμό".
Προσπερνώ με ένα ειρωνικό και αφ' υψηλού μειδίαμα το απόσπασμα της χθεσινής ανακοίνωσης Ελλήνων και Αλβανών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, στο οποίο αναφέρουν ότι αρνούνται να παρακολουθήσουν "ένα παιχνίδι που μόνο παιχνίδι δεν είναι πια, χωρίς φυσικά να ευθύνονται γι' αυτό οι παίκτες των δύο ομάδων". "Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε" συνεχίζουν "γιατί όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα, τουλάχιστον μην επιτρέπεις στα πράγματα να σε αλλάξουν".
Υϊοθετώ την πρώτη αδέσποτη γάτα που βρίσκω στο δρόμο, την δεσπόζω, την κάνω δική μου και την βάζω να κλαίει με δάκρυ πικρό που δεν θα παρακολουθήσει το παιχνίδι η Άννα Βαγενά.
Αναρωτιέμαι -για λίγο όμως μόνο- αν πρέπει να τηρήσω το αρχικό μου πρόγραμμα και να πάω στο γήπεδο να δω ένα ματς που δεν θα δει ο Αντώνης Καφετζόπουλος.
Ξανακοιτάζω κείμενα που έγραφε στα "ΝΕΑ" ο Γεωργουσόπουλος τον καιρό του ΕURO, για να δω μην τυχόν έβλεπε εκείνα τα ματς και αν τουλάχιστον η καλοκαιρινή ιστορία τον είχε κάπως συγκινήσει.
Ομολογώ ότι δεν μπορώ να κατανοήσω ούτε την λογική της ανακοίνωσης, την λογική του "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι", ούτε που θα οδηγούσε στο τέρμα της αυτή η λογική. Στην ματαίωση του αγώνα; Κι αυτό θα ήταν νίκη ή η μεγαλύτερη ήττα του πολιτισμού και των ελληνοαλβανικών σχέσεων;
Αποκαλύπτω ότι εν αντιθέσει με τους Έλληνες και Αλβανούς διανοούμενους κατέχω το χάρισμα της διάκρισης, το οποίο μου επιτρέπει να ξεχωρίζω το πρόβλημα (ελληνοαλβανική κόντρα), από την αφορμή με την οποία εκδηλώνεται (ποδοσφαιρικός αγώνας).
Αποκαλύπτω επίσης ότι εν αντιθέσει με τους Έλληνες και Αλβανούς διανοούμενους, θα κατορθώσω να δω τον αγώνα χωρίς να του επιτρέψω "να με αλλάξει", αντιλαμβάνομαι ωστόσο τη δική τους αδυναμία και τον δικό τους φόβο ότι παρακολουθώντας το παιχνίδι θα υπέκυπταν, θα άλλαζαν και σε μια κρίση μισαλλοδοξίας θα άρχισαν να αλληλουβρίζονται και να πετούν ο ένας στον άλλο την "Οδύσσεια" και την "Αινειάδα".
Κοιτάζομαι εν συνεχεία αυτάρεσκα στον καθρέφτη, που δεν με αγγίζει ούτε ο φανατισμός της ελληνοαλβανικής υστερίας, η κόντρα αφέντη - υπηρέτη, γνήσιου και νόθου τέκνου, ούτε ο φανατισμός της βαθιά αντιλαϊκής και ως τις ρίζες των κυττάρων τους σνομπ αντιμετώπισης της ζωής από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, πάει να πει από ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να νιώθουν, να συναισθάνονται και να συνταράσσονται από τα πάθη των συνανθρώπων τους.
Ξαναθυμάμαι την φράση -του Άμος Οζ, αν δεν κάνω λάθος- ότι ο φανατισμένος είναι ένα κινούμενο θαυμαστικό και ένας άνθρωπος που έχει μόνο απαντήσεις και ποτέ ερωτήσεις και προσπαθώ να βρω τις αναλογίες ανάμεσα στους αντιαλβανούς φιλάθλους που παίρνουν τηλέφωνα στις αθλητικές εκπομπές λόγου και κατηγορούν τους δημοσιογράφους "που προστατεύουν τους Αλβανούς και κρύβουν τα πραγματικά στοιχεία για την εγκληματικότητά τους" και στο κομμάτι της ανακοίνωσης των διανοούμενων που κατηγορούν τα ΜΜΕ ότι υποδαυλίζουν την -κατ' αυτούς άλλως αμελητέα- ελληνοαλβανική έχθρα.
Ναι, ο φανατισμός είναι τύφλωση, ο φανατισμός ερμηνεύει τον κόσμο, όχι με βάση την πραγματικότητα, αλλά με βάση τις δικές του προδιατυπωμένες αποφάνσεις και ιδεοληψίες.
Ναι, παραδινόμαστε στον φανατισμό ανακαλύπτοντας φανταστικούς εθχρούς για να εκτονώσουμε καταπιεσμένες ψυχικές μας αναπηρίες και μαύρα κομμάτια του εαυτού μας.
Ξένος και μακριά απ' όλα αυτά, αφανάτιστος σε βαθμό απωτάτου βουδισμού, θα πάω αύριο στο γήπεδο, σιχαινόμενος βαθιά τον Ιούδα με τα γκρίζα μαλλιά, τον γκολκίπερ μέλος, τον άνθρωπο που κάνει γκέλες σε όλα τα ματς της εθνικής και οι δημοσιογράφοι τον προστατεύουν διαρκώς και κρύβουν τα συνεχή λάθη του.
Αυτά γιατί δεν τα λέει κανείς; Ως που θα πάει η ασυλία του;