Στης εκκλησιάς την πόρτα

Στον "Ταχυδρόμο" του Σαββάτου δημοσιεύεται ένα πολύ ενδιαφέρον γκάλοπ.

Από τα αποτελέσματά του προκύπτει ότι:

- Στην ερώτηση "Πιστεύετε στον Θεό;", "ναι" απαντά το 88,5 % των Ελλήνων και Ελληνίδων ηλικίας 18-24 ετών και το 96,3% των Ελλήνων και Ελληνίδων ηλικίας 65 ετών και άνω.

Η ηλικιακή ομάδα των 18-24 είναι η ομάδα που δίνει το χαμηλότερο ποσοστό του "ναι" στην ερώτηση αυτή, ενώ η ηλικιακή ομάδα των 65 και άνω δίνει το υψηλότερο.

- Στην ερώτηση όμως "Πιστεύετε στην μετά θάνατον ζωή;" τα πράγματα αντιστρέφονται. Θετικά απαντά το 46,2% των 18-24 ετών και μόλις το 22,2% των 65 και άνω. Το ποσοστό των 65 και άνω είναι το χαμηλότερο, ενώ των 18-24 το υψηλότερο, μαζί με την αμέσως επόμενη ηλικιακή ομάδα των 35-44.

Να 'μαστε λοιπόν μπροστά σε ένα παράδοξο: Οι ηλικιωμένοι πιστεύουν περισσότερο απ' όλους στο Θεό και λιγότερο απ' όλους στην μετά θάνατον ζωή, ενώ οι νέοι πιστεύουν περισσότερο απ' όλους στην μετά θάνατον ζωή και λιγότερο απ' όλους στο Θεό.Λιγότεροι από 1 στους 4 ηλικιωμένους που πιστεύουν στο Θεό, πιστεύουν και στο βασικό δόγμα του Χριστιανισμού, την μετά θάνατον ζωή. Η αναλογία αυτή όμως στους νέους εκτοξεύεται στο περισσότεροι από 1 στους 2 (όλα αυτά, χοντρικά μιλώντας και μην εξετάζοντας αν όλοι όσοι απάντησαν είναι Χριστιανοί ή αν απάντησαν ότι πιστεύουν στην μετά θάνατον ζωή, άτομα που δεν πιστεύουν στο Θεό).

Το παράδοξο αυτό παύει να είναι παράδοξο, αν εξετάσουμε τις απαντήσεις αλλιώς:

Οι νέοι λένε ότι νιώθουν αυτοδύναμοι και είναι αισιόδοξοι.

Οι ηλικιωμένοι λένε ότι νιώθουν αδύναμοι και είναι απαισιόδοξοι.

Τα ίδια θα υποδήλωναν οι απαντήσεις τους και σε άλλες ερωτήσεις, μη θρησκευτικού περιεχομένου.

Στην ερώτηση αν πιστεύουν στην μετά θάνατον ζωή, οι νέοι ουσιαστικά απαντούν στο αν πιστεύουν στην αθανασία τους, αν πιστεύουν ότι θα πεθάνουν ποτέ. Απαντούν αν πιστεύουν στην ζωή. Το προ και το μετά θάνατον δεν έχει σημασία, καθώς ο θάνατος είναι πάρα πολύ μακριά για να τους απασχολήσει κι αφού δεν τους απασχολεί δεν υπάρχει. Πιστεύετε στην μετά θάνατον ζωή; Τι είναι αυτό; Αυτό που θα μου συμβεί μετά από εξήντα χρόνια; Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί το μετά από εξήντα χρόνια. Το μετά από εξήντα χρόνια δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο το σήμερα, το τώρα, οι ελπίδες μας, οι προσδοκίες μας, οι φόβοι μας, οι έρωτες μας, το σφρίγος μας, η στύση μας.

Αντίθετα, όταν ρωτάς τους ηλικιωμένους αν πιστεύουν στην μετά θάνατον ζωή, είναι σαν τους ρωτάς αν θα ξυπνήσουν αύριο στο κρεβάτι τους ή σε κάποιον άλλον κόσμο, άγνωστο. Ή και πουθενά. Η απάντηση των ηλικιωμένων δεν μπορεί να καλυφθεί από τα δογματικά πιστεύω, γιατί εδώ τους μιλά η φύση στ' αυτί και τους ψιθυρίζει ότι sooner or later τελειώνουν, η διαδρομή πλησιάζει στο τέλος της, το κάλλος και η ακμή αποχώρησαν ανεπιστρεπτί, το σώμα τους από σύμμαχος έγινε εχθρός και το μυαλό τους δεν είναι πια αυτό που ήταν. Ένα τέτοιο σκηνικό πώς, πώς να είναι σκηνικό ελπίδας; Πώς να απαντήσουν ότι πιστεύουν στην μετά θάνατον ζωή, πώς να απαντήσουν ότι ελπίζουν, πώς να πιστέψουν ότι αυτό το απόκαμα μπορεί να οδηγήσει σε καινούριο ξεκίνημα; Με το ίδιο σκεπτικό και η πίστη των ηλικιωμένων στον Θεό σε συντριπτικά ποσοστά είναι περισσότερο ομολογία αδυναμίας και λιγότερο ομολογία πίστεως. Ομολογούν ότι δεν δύνανται, ότι κάποιος άλλος είναι πιο δυνατός απ' αυτούς, ότι δεν είναι όπως παλιά που όλα τα μπορούσαν, ότι δεν είναι όπως παλιά που δεν είχαν ανάγκη κανέναν, τώρα συναισθάνονται ότι κάποιος τους ρούφηξε από μέσα τους τη ζωή. Γι' αυτό ο Θεός, όπως ακριβώς και ο Θάνατος, είναι μέρος της καθημερινότητάς τους, ενώ στους νέους -παρά τα και δικά τους καταγεγραμμένα μεγάλα ποσοστά θεοπιστίας- η παρουσία του Θεού είναι πολύ λιγότερο άμεση και η πίστη τους πολύ περισσότερο θεωρητική. Τέθηκε άλλωστε ποτέ ζήτημα για το "πώς θα φέρουμε πίσω τους γέρους στην εκκλησία.";