Οι άλλοι και το αλλού

Λέω να πάω στη θάλασσα τώρα. Ποιό είναι το αντίθετό της; Οι φράκτες και τα κοντέινερ της Αμυγδαλέζας; Μήπως το αντίθετο της θάλασσας είναι η ίδια η θάλασσα, όταν πνίγει αυτούς που θέλουν όχι ακριβώς να έρθουν εδώ, αλλά σίγουρα να φύγουν από εκεί που γεννήθηκαν; 

Λέω να πάω στη θάλασσα τώρα. Ποιό είναι το αντίτιμό της; Η ύπαρξη ηπείρων, η ύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών, η υστέρηση, η φτώχεια;

Λέω βουτώντας να κλείσω τα μάτια στη θάλασσα της φτώχειας. Να ξαναπροσποιηθώ πως αυτή έρχεται μόνο λαθραία και απ' έξω. Να παραδεχθώ πως η θάλασσα χωρίζει τον τόπο μας από τους άλλους τόπους και τους ανθρώπους των άλλων τόπων, τους αληθινά εξαθλιωμένους, τους αληθινά διαφορετικούς, από εκείνους που είναι νορμάλ να κρατούνται σε στρατόπεδα, γιατί δεν είναι σαν εμάς. Να πειστώ πως η θάλασσα της φτώχειας είναι φαινόμενο που μας απειλεί μόνο με την από έξω αλλοίωση, να πειστώ πως εμείς οι γηγενείς εξακολουθούμε να ανήκουμε και να διαβιούμε στον κόσμο του Γουόλτερ Γουάιτ και του Γουίλ Μακαβόι και όχι δίπλα, ενίοτε και μέσα, στις κυριολεκτικές και τις μεταφορικές Αμυγδαλέζες.

Λέω να πάω στη θάλασσα τώρα. Προσπάθησα να σου πετάξω ό,τι ενοχή είχα εύκαιρη, αλλά, πίστεψέ με, όταν βουτήξω, εγώ θα είμαι αλλού, φίλε μου.