Πόλη που καίγεται - Παραλία που γεμίζει

«Μ' ένα μαγιό μου μίσεψες, με μια Μayo σε χάνω».

Tιμώντας τα εκατόχρόνα από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, εκπρόσωποι των κομμάτων είναι έτοιμοι να παραλλάξουν τους περίφημους στίχους του, τραγουδώντας έτσι την διαφαινόμενη επιλογή των ψηφοφόρων εκείνων που θα προτιμήσουν την παραλία από την κάλπη.

Σε κάποιον τοίχο της Αθήνας παραμένει ακόμη το σύνθημα: «Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει». Θα μπορούσαμε να το παραλλάξουμε κι αυτό σε: «Πόλη που καίγεται τον Δεκέμβρη, παραλίες που γεμίζουν τον Ιούνη».

Υποτίθεται πως αυτό που συνέβη τον Δεκέμβρη ήταν κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο. Τι είδους πολιτικό φαινόμενο όμως είναι αυτό που δεν αντανακλάται στις κάλπες; Η απάντηση φαντάζομαι ότι είναι πως η αντανάκλασή του στις κάλπες είναι ακριβώς η αποχή, το γύρισμα της πλάτης, το «δεν θέλω να έχω κανενός είδους σχέση μαζί σας». Ωστόσο, σε μια δημοκρατία κάθε είδους διαμαρτυρία - αντίδραση - εξέγερση, οσοδήποτε δικαιολογημένη κι αν είναι, καλό είναι να εκμεταλλεύεται και τις διεξόδους που το ίδιο το σύστημα δίνει. Το «όλα ή τίποτα» είναι η εύκολη λύση, η λύση της υπεκφυγής, η σε τελική ανάλυση λύση που το όλα δεν μπορεί να το σχηματοποιήσει κανονικά στο μυαλό της και προτιμά το τίποτα, πιθανόν επειδή η αντίδραση στο τίποτα είναι βολικότερη από την προσπάθεια να κατακτήσεις κάτι ενδιάμεσο, κάτι ανάμεσα στο όλα και το τίποτα.

Όσο για τις υποσχέσεις του μήνα της φωτιάς, ο Ρίτσος κινδυνεύει να τραγουδηθεί απαράλλακτος: «Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά τα ωραία θα είν' δικά μας και τώρα εσβήστης κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας».

---

Το κείμενο γράφτηκε πριν τις εκλογές (για το περασμένο «Εxodos»), αλλά οι ολοένα και περισσότερες αναφορές σε εφημερίδες και τηλεοράσεις στα γεγονότα του Δεκεμβρίου ως γεγονότα βανδαλισμών, πυρκαγιών, επεισοδίων και μόνο, με κάνουν να αναρωτιέμαι μπας και τελικά έτσι ήταν, μπας και τυφλωθήκαμε τόσο πολύ όλοι και γράφαμε ιδεολογικίζουσες παπαριές.

Η μεγάλη δηλαδή αποχή των νέων ψηφοφόρων με κάνει να σκέφτομαι ότι πολύ μικρή μερίδα από αυτούς δεν πήγε να ψηφίσει από αντισυστημική ιδεολογία και ότι η συντριπτικά μεγαλύτερη μερίδα τους δεν πήγε να ψηφίσει από ένα μίγμα αγνής παρθένας μαλακίας (δεν γουστάρω κανέναν τους κι αν πάω και ρίξω λευκό η ψήφος μου πηγαίνει στο πρώτο κόμμα - λες και η αποχή δεν πηγαίνει στο πρώτο κόμμα) και αγνού παρθένου σταρχιδισμού που φοράει λαζοπουλική ιδεολογική λεοντή (τα καημένα τα παιδιά είναι πληγωμενοαηδιασμένα από όλους).

Υπάρχει πάντως ένα κοινό σημείο ανάμεσα στον Δεκέμβρη που έληξε με τις διακοπές των Χριστουγέννων και στον Ιούνη που άρχισε με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος: ένα διαρκώς αυξανόμενο αίσθημα δυσφορίας έως αποστροφής, το οποίο αν δεν αφορά την όλη λογική με την οποία είναι δομημένη η κοινωνία μας, αφορά πάντως σίγουρα και αναμφισβήτητα τον τρόπο με τον οποίο αυτή στην πράξη λειτουργεί, αφορά πάντως σίγουρα και αναμφισβήτητα τους ανθρώπους που μας εκπροσωπούν.

Που μας εκπροσωπούν παντού, σε κάθε είδους θεσμό, σε κάθε είδους δίαυλο επικοινωνίας.

Από την άλλη, αν αποστρεφόμαστε τους εκπροσώπους γιατί δεν τους αλλάζουμε τουλάχιστον εκεί που μας παίρνει, τουλάχιστον εκεί που μας πέφτει δια της ψήφου λόγος;

Επειδή τμήμα από μας χρειάζεται αυτούς τους εκπροσώπους για να κάνει τη δική του τη δουλειά.

Επειδή άλλο τμήμα από μας θεωρεί το να αλλάξει κόμμα περισσότερο αδιανόητο κι απ' το να αλλάξει ομάδα.

Επειδή άλλο τμήμα από μας είναι τόσο προχώ που απαξιοί να πάει να τους ψηφίσει. Κι έτσι μην πηγαίνοντας να τους καταψηφίσει ψηφίζοντας κάποιους άλλους και ρίχνοντας τους τα ποσοστά, τους ψηφίζει εις τη νιοστή.

Επειδή είτε ψηφίσει τους μεν είτε τους δε αλλάζει και τίποτα; Αν το ρόλο του «μεν» υποδύεται η ΝΔ και τον ρόλο του «δε» το ΠΑΣΟΚ, η απάντηση έχει ιστορικά δεδομένα 35ετίας. Αν τον ρόλο του «μεν» τον παίζουν αυτά τα δύο κόμματα και τον ρόλο του «δε» οι άλλοι, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο υποθετική.

Αλλά γιατί να υποθέτεις όταν μπορείς να απέχεις;