Στων μπουκλών του το σπιράλ

Η ζωή δεν τα φέρνει ποτέ όπως ονειρεύεσαι: ανοίγεις ένα μπλογκ για να ξεχυθούν από μέσα σου ωκεανοί γραπτής ομορφιάς, δύναμης, πόνου, συγκίνησης, ειρωνείας και αμφισημίας και καταλήγεις να ασχολείσαι φουλ τάιμ με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο.

Δεν νοιάζεσαι για τίποτα άλλο, δεν θες να κάνεις λέξεις τίποτα άλλο, δεν υπάρχει στον κόσμο τίποτα άλλο που να σε αφορά: βρίσκεις τον εαυτό σου να στριφογυρίζει μεθυστικά στων μπουκλών του το σπιράλ, βρίσκεις τον εαυτό σου να στέκεται ως έντρομο ανθρωπάκι στο πέτο του σακακιού του κάθε φορά που -στην δική του παραλλαγή διάρρηξης των ιματίων του- το πιάνει με την χαρακτηριστική του κίνηση για να εκστομίσει σε όλες τις πτώσεις και τους αριθμούς το αγαπημένο του επίθετο «απίστευτος - απίστευτη - απίστευτο», να το εκστομίσει με την ακόμη χαρακτηριστικότερη αηδία του για τον απίστευτο κόσμο στον οποίο είναι αναγκασμένος να ζει, ενώ το φως του και το φως χορεύουν γύρω μας, απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας.

Και χθες το βράδυ (θα το ομολογήσω και δεν θα ντραπώ), ναι χθες το βράδυ, όταν εξηγούσε γιατί μένει στην Εκάλη, όταν είπε ότι δεν ήθελε να πάει να μείνει στην Εκάλη, ότι δεν τον βολεύει στις μετακινήσεις, όταν είπε ότι η Εκάλη είναι μια πλούσια γειτονιά με φτωχούς κερατάδες ή μια φτωχή γειτονιά με πλούσιους κερατάδες ή κάτι παρόμοιο (ζαλίστηκα κι έχασα την ακριβή φράση), όταν τότε ο Άρης Σφακιανάκης παρατήρησε ότι «θα μας πάρουν με τις ντομάτες, Μάκη, με αυτά που λέμε», όταν τέλος ο Μάκης γύρισε -με τον πατενταρισμένο, αστραπιαίο τρόπο με τον οποίο γυρνά σαν κόμπρα που δαγκώνει, κάθε (σπάνια) φορά που κάποιος καλεσμένος του έχει την ατυχή έμπνευση να του αντιταχθεί- και του απάντησε:

«αυτό που κάνετε είναι λαϊκισμός του χειρίστου είδους, κύριε»

τότε, ναι τότε, δεν θα ντραπώ και θα το ομολογήσω, έχυσα, ναι, έχυσα, χωρίς προηγούμενη στύση, έχυσα μπαμ μπαμ, έχυσα και χύθηκα, έχασα το υλικό μου σώμα και έγινα ένα με το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα, την στρατόσφαιρα και την μπλογκόσφαιρα, καθώς γύρω μου γκρεμίζονταν φούρνοι, πόλεις, χώρες, πολιτισμοί ολόκληροι, πολιτισμοί ολόκληροι καταστρέφονταν για να ξαναγεννηθούν στον αέναο κύκλο της ζωής, το σύμπαν ολόκληρο είχε μετατραπεί σε μητρικό σώμα και όλοι εμείς κινούμαστε μέσα του σαν έμβρυα, αλλά τώρα είχε έρθει ώρα να βγούμε, να βγούμε από εκεί που νομίζαμε ότι ήταν η ζωή μας η αληθινή, ενώ ήταν μόνο η αρχή της σύλληψής μας, εκεί όπου όλα όσα περισπούδαστα κάναμε δεν ήταν παρά κλωτσιές μωρού στο σύμπαν - κοιλιά, τώρα όμως βγαίνουμε, τώρα ο ομφάλιος λώρος κόβεται, τώρα το σύμπαν ανοίγει τα πόδια του κι από μέσα ξεπροβάλλουμε ματωμένοι εμείς, τώρα επιτέλους θα δούμε και θα καταλάβουμε ποιοί είμαστε και πού πάμε, τώρα επιτέλους όλο το παιχνίδι θα ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας και όλα θα αποκτήσουν νόημα, η αρχή, η μέση, το τέλος, η ζωή κι ο θάνατος, ο θάνατος που σου ζητούσα να αναβάλεις για να σου πω μια ιστορία κι όχι για να σου πω για τον Μάκη, τσάμπα λοιπόν τον αναβάλλεις εσύ, τσάμπα τον αναβάλλω κι εγώ, έλα, έλα, πάρε με με τις ντομάτες, γιατί, όπως λέει και ο Μάκης, ο κόσμος ξέρει και καταλαβαίνει και αξιολογεί.