Βαρώντας Μύγες

Είναι μια μύγα. Πέταγε χθες βράδυ στο κέντρο της πόλης. Διασχίζει την Πανεπιστημίου ανάποδα, αλλά δεν φαίνεται να ενοχλείται. Ή να ενοχλεί. Αμερικής στρίβει αριστερά. Μπαίνει στο θέατρο «Χορν». Έχει παράσταση. Περνά πάνω από το κεφάλια των θεατών. Εισέρχεται στη σκηνή. Ένας τύπος με μαύρα ρούχα μιλά σε έναν άλλο τύπο με μαύρα ρούχα. Ο τύπος που μιλά υποδύεται τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή της Ιεράς Εξέτασης και ο τύπος που ακούει τον Χριστό. Η μύγα αποφασίζει να μείνει λίγο. Αρχίζει και κόβει βόλτες γύρω από το κεφάλι του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Εκείνος τότε, ενώ λέει τα δικά του στον Χριστό, την κοπανά με τσαντίλα. Ως σωστός θεατής, από τη στιγμή της έναρξης της παράστασης έχω αναστείλει τη δυσπιστία μου. Κλυδωνίζομαι. Ποιός βαρά την μύγα; Ο Ιεροεξεταστής ή ο ηθοποιός που τον υποδύεται; Κατά συνέπεια που πετά η μύγα; Στην Αθήνα του 2007 ή στη Σεβίλλη του Μεσαίωνα; Πού διαδραματίζονται όσα βλέπω μπροστά μου; Αν δεχθώ ότι διαδραματίζονται στην Αθήνα του επτά, τότε δεν πρόκειται για θέατρο αλλά για καθαρή κοροϊδία και δεν έχω κανένα λόγο να συνεχίσω να παρακολουθώ δυο ανθρώπους που παριστάνουν κάτι που δεν είναι, με τον έναν μάλιστα εξ αυτών να έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο παραισθήσεων μεγαλείου ώστε να παριστάνει τον Χριστό. Αν δεχθώ ότι διαδραματίζονται στη Σεβίλλη της Ιεράς Εξέτασης, τότε η μύγα από τη στιγμή που πέταξε πάνω στη σκηνή μεταφέρθηκε στο χρόνο και τον τόπο. Βρίσκομαι μεταξύ σφύρας και άκμονος, μεταξύ της παραδοχής ότι η σκηνή είναι τρελλάδικο και της παραδοχής ότι η σκηνή είναι χωροχρονομηχανή. Το σκέφτομαι από δω, το σκέφτομαι από εκεί κι άκρη δεν βγάζω. Μόνη λύση να μην αναστείλω την δυσπιστία μου ειδικά ως προς την μύγα. Η παράσταση έτσι παραμένει παράσταση και οι νόμοι της φυσικής παραμένουν στη θέση τους. Ουφ. Τελικά ήταν απλό.

Μια μύγα πετά στο κέντρο της Αθήνας το 2007 και την βαράει ένα χέρι στη μεσαιωνική Σεβίλλη. Η μύγα ξεφεύγει στο τσακ.