Μεσάνυχτα στον Κήπο του Καλού και του Κακού

Κάθε μεσάνυχτα στον κήπο του καλού και του κακού ξυπνάνε από την ημερησία νάρκη τους τα τέρατα της συνείδησης και της κρίσης.

Δεν σε δαγκώνουν στον λαιμό μα στο κεφάλι.

Δεν σου ρουφούν το αίμα μα ανοίγουν δυο τρυπίτσες από τις οποίες κυλούν προς τα έξω, ορατές πια, οι σκέψεις σου.

Πέφτουν στο χώμα και το επόμενο πρωί έχουν φυτρώσει σκεψολούλουδα, τα σκεψολούλουδά σου.

Προσπαθείς να τα ξεριζώσεις, αλλά τραβώντας τα αναποδογυρίζει όλος ο κήπος κι έτσι το καλό φαίνεται κακό και το κακό καλό.

Καταλαβαίνεις τότε ότι, σε αντίθεση με τον κήπο της Εδέμ, από τον κήπο του καλού και του κακού δεν εκδιώχθηκε ποτέ κανείς, αλλά ούτε και μπορεί να ξεφύγει ποτέ κανείς οικειοθελώς. Ούτε καν αναποδογυρίζοντας το νου του.

Όσο υπάρχεις θα υπάρχει και ο κήπος και μόνο εντός των ορίων του θα κινείσαι.

Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό δεν ξέρω, και τον κήπο δεν τον νοιάζει, αρκεί να είναι ένα από τα δύο, αρκεί να αναρωτιέσαι πάντα και για όλα, πάντα και για ό,τι κάνεις, αν είναι καλό ή κακό, πόσο καλό και πόσο κακό, για ποιόν καλό και για ποιόν κακό, για ποιούς καλό και για ποιούς κακό, με τι κριτήρια καλό και με τι κακό.

Τελικά βέβαια όλοι πάντα κάνουμε αυτό που μας παίρνει.

Απλά, όταν τα ρολόγια θα ξαναχτυπήσουν μεσάνυχτα, θα ξαναξυπνήσουν τα τέρατα του κήπου του καλού και του κακού και θα σε ξαναδαγκώσουν.

Καλώς ή κακώς, τη δουλειά τους κάνουν κι αυτά, τη δουλειά σου κάνεις κι εσύ.