Φτηνά Ποστ για την Ελίτ
Τι ήθελε να πει ο ποιητής ;
«Τον χρόνο (νομίζω πως) κατασκευάζουν τα γεγονότα. Κι επειδή τα γεγονότα της ζωής μετά από κάποια ηλικία τείνουν να επαναλαμβάνονται (η έστω γεύση τους), ο χρόνος σιγά σιγά αραιώνει και οι εποχές φεύγουν χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι. Το αντίθετο συμβαίνει γράφοντας εντατικά πάνω στο χρόνο, όπως τώρα με το blogging. Ο χρόνος πυκνώνει γιατί ως γεγονότα πλέον το μηχάνημα (ο πυρήνας, το στρατηγείο) αντιλαμβάνεται τους (κάθε είδους) εσωτερικούς κραδασμούς που αποτυπώνονται ή «υποστασιοποιούνται» στα post. Καταλαβαίνω με λίγα λόγια τα post ως γεγονότα- μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει καλά μόνο ο συντάκτης τους- που ορίζουν/ ανατέμνουν/ γεωμετρούν το χρόνο όπως περίπου οι γιορτές τον χρόνο της εκκλησίας».
Όταν όμως γράφεις σχεδόν κάθε μέρα, σημαίνει ότι κάθε μέρα είναι γιορτή ή ότι, αντίθετα, δεν μπορείς να διακρίνεις το σημαντικό από το ασήμαντο; Το νόημα της γιορτής δεν βρίσκεται ακριβώς στο ότι συνιστά την εξαίρεση και όχι τον κανόνα; Μήπως η πληθώρα των κειμένων αποδεικνύει πως το καθένα από αυτά δεν αποτυπώνει κάποιον αυθεντικό εσωτερικό κραδασμό, αλλά πως, αντίθετα, όλα μαζί, ως σύνολο, αποτυπώνουν ένα μονότονο ψυχαναγκαστικό μηχανισμό; Πυκνώνει όντως ο χρόνος ή μήπως καταβροχθίζεται κι αυτός από την μαύρη τρύπα της ανάγκης για γραφή;
Σε παγκόσμια πρώτη τα ακόλουθα ερωτήματα: Ζει κανείς για να γράφει; Πρώτα ζει και μετά γράφει; Γράφει για να ζει; Γράφει κι άρα ζει; Γράφει και χάνει τη ζωή;
Και πού οδηγεί τελικά όλη αυτή η κρυπτογραφία για να ειπωθεί το ουσιώδες (ή, καλύτερα, ό,τι πιστεύεις πως είναι ουσιώδες) κάτω από την σκανδαλοθηρική επιφάνεια, όλο αυτό το καμουφλάζ για να σταθεί κάτι δημόσια χωρίς να βιάζει το ιδιωτικό; Σε κείμενα όντως γενικότερου ενδιαφέροντος ή σε κείμενα που μετά από καιρό δεν θυμάσαι ούτε εσύ ο ίδιος τι εννοούσες; Στους πόσους βαθμούς αφαίρεσης αφαιρείται και η ουσία;
Από την πολλή την μεταμφίεση καταντούν τα ποστάκια τραβεστί;
Σε ένα βιβλίο, είσαι και δεν είσαι εσύ.
Σε ένα μπλογκ, ό,τι και να γράφεις, είσαι εσύ και μόνον εσύ.
Και τόση ώρα που γράφω αυτές τις αράδες, τον πύκνωσα άραγε τον χρόνο ή τον καταβρόχθισα;
4 Comments:
Αναζήτησες τον σύμπακτο χρόνο.
"Στους πόσους βαθμούς αφαίρεσης αφαιρείται και η ουσία;"
Μα τι έγραψες πάλι; !!!!
Απίθανο.
και μερικες καταφάσεις απο περαστικό αναγνωστικό κοινό:
ζείς και γράφεις , γράφεις και ζείς , ζείς σε σε γράφουν, ζείς και τους γράφεις κι οτι γράφει άλλοτε ξεβάφει άλλοτε διαγράφει και καμμιά φορά εγγράφει γιά ζωή και θάνατο μπλέ η κόκκινο η σ όποιο άλλο και μετά απο καιρό παραγράφει κιόλα...
Ακόμα και το καθημερινό γράψιμο (είναι αλήθεια ότι δεν το είχα στο μυαλό μου έτσι, σε εμένα συμβαίνει διαφορετικά) σχηματοποιεί αθέατες πλευρές του ψυχισμού μας, μετατρέποντάς τις σε μικρά "γεγονότα" δημιουργίας. Ο τελευταίος χρόνος σου είναι αρθρωμένος πάνω σ' αυτές τις μικρές "πράξεις". Κάνοντας σύγκριση με την προηγούμενη περίοδο θα φανεί η αίσθηση της πυκνότητας (ή μη) που αναφέρω...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home