Ο Νονός

Μου έστειλε λίγο νωρίτερα μέιλ ο νονός μου. Σχολίαζε με θερμά λόγια ένα κείμενο της «Πεζής Αλφαβήτας». Στην πορεία των τεσσάρων σχεδόν χρόνων που έχουν περάσει από το πρώτο βιβλίο, μου έχει γράψει και μου έχει πει προφορικά αρκετές ακόμα φορές θερμά λόγια. Τα οποία δεν είναι και ποτέ γενικά, πάντοτε αφορούν συγκεκριμένα κομμάτια από τα δυο βιβλία. Έμαθα κι ότι τώρα στις γιορτές, σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι, έβαλε και διάβασαν ένα απόσπασμα. 

Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω ώστε να μην ακουστεί δήθεν: όταν βγήκε το πρώτο βιβλίο είχα φιλοδοξίες, όνειρα, το ΄να - τ' άλλο. Πίστευα ότι είναι κάτι. Και ότι όταν κάτι είναι κάτι, αυτό φαίνεται, περνάει, αποτυπώνεται. Τελικά δεν φάνηκε και τόσο, δεν πέρασε και τόσο, δεν αποτυπώθηκε και τόσο. Το δεύτερο το έβγαλα εντελώς πιο προσγειωμένα, το δεύτερο άρχισα να το συμπαθώ κάπως μάλλον καιρό μετά την έκδοσή του. 

Αλλά ενώ πάντα τα μπράβο των κοντινών σου ανθρώπων έχεις την τάση να τα θεωρείς δεδομένα και να τα υποτιμάς ως προκατειλημμένα, ενώ πάντα πασχίζεις να αγγίξεις ανθρώπους που δεν ήξεραν ότι υπάρχεις, σιγά - σιγά κατάλαβα ότι ο ιδανικός σου αναγνώστης μπορεί να είναι ο πιο απρόβλεπτος άνθρωπος, σιγά - σιγά κατάλαβα ότι ναι, ωραίο θα ήταν να είχα πατήσει κάποιες λογοτεχνικές κορυφές, αλλά επίσης ωραίο και πολύτιμο και βαθιά συγκινητικό είναι να καταφέρνεις να γράφεις ιστορίες που άγγιξαν τον νονό σου.