Μικρό Μαύρο Τραπέζιο

Κάθε τόσο έβλεπε μπροστά του ένα μικρό μαύρο τραπέζιο. Μπορούσε να το δει παντού. Πάνω σε οθόνες, πάνω σε πρόσωπα, πάνω στον καθρέφτη του, πάνω στον αέρα. Και μολονότι το σχήμα του ήταν αμετακίνητα μικρό, αρκούσε για να αλλοιώσει όλη την υπόλοιπη εικόνα, αρκούσε για να καταλάβει ολοσχερώς τη σκέψη του. Όταν το πρωτοείδε και σε όνειρο, άρχισε να ανησυχεί σοβαρά. Αρχικά επισκέφτηκε οφθαλμίατρο, μετά νευρολόγο, στο τέλος ψυχίατρο. Όλοι απέτυχαν να σβήσουν από εμπρός του τα μικρά μαύρα τραπέζια. Αυτά συνέχιζαν να εμφανίζονται όποτε ήθελαν και να τον βραχυκυκλώνουν Δεν ήθελε πια να βλέπει μικρά μαύρα τραπέζια. Και ήταν λογικό. Αλλά αφού δεν εξαρτώταν από εκείνον, το μόνο που του απέμενε να κάνει ήταν να συμβιβαστεί. Και να μάθει ζει μαζί τους. Άρχισε τότε να αμπελοφιλοσοφεί πάνω στη σχετικότητα των μεγεθών. Αν κάτι τόσο μικρό έσβηνε από μπροστά του όλα τα υπόλοιπα, ήταν στα αλήθεια κάτι τόσο μικρό; Μήπως πάλι το θέμα δεν ήταν ότι αυτά εμφανίζονταν, αλλά ότι εκείνος κολλούσε το βλέμμα του επάνω τους; Ωραία, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι δεν ανήκαν εκεί, κανονικά δεν έπρεπε να εμφανίζονται, ως ξένα σώματα διατάρασσαν την ισορροπία του οπτικού του πεδίου. Αλλά σιγά τα σώματα κιόλας, σιγά τα σχήματα, σιγά το πράγμα. Γιατί να καρφώνει το βλέμμα και τη σκέψη του σε αυτήν την μικρή ανορθογραφία, γιατί από όλον τον υπόλοιπο ορατό κόσμο να επιλέγει να επικεντρώνεται στα μικρά μαύρα τραπέζια; Μια μέρα φοβήθηκε πώς θα πέσει μέσα τους και θα τον καταπιούν σαν μαύρες τρύπες. Μια άλλη μέρα εξαφανίστηκαν τόσο αιφνιδιαστικά και ανεξήγητα, όπως είχαν κάποτε έρθει. Δεν ξαναέγραψε ποτέ για αυτά.