Παρασκευή, Μαΐου 26, 2017

Ναι, μισήσαμε.

Αυτό που συμβαίνει μετά την επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής: 
μετά τη διαρκή και ασταμάτητη μετεξέλιξη του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του ως προς μεν την πολιτική πράξη σε ολοένα και πιο σοϊμπλικές και διεθνονομισματικές οδούς και ως προς δε την πολιτική ρητορική σε ένα περιβάλλον που τη διακήρυξη της μιας μέρας έρχεται να ανατρέψει η ακριβώς αντίθετή της της επόμενης, σε ένα περιβάλλον δηλαδή που αν κάποιος συνεχίζει να υποστηρίζει τόσo όσα λέγονταν προχθές, όσο όσα λέγονταν χθες, όσο όσα λέγονται σήμερα, έτοιμος προφανώς να υποστηρίζει και τα νέα ακόμη πιο αντίθετα που θα λέγονται αύριο, πρέπει είτε να έχει τελειωμένο αλτσχάιμερ είτε να γιολάρει ως αρρωστάκι οπαδός ή ως κάπου διορισμένος, 
σήμερα, τέλη Μαϊου του 2017, που όσο περισσότερο εμείς γινόμαστε εσείς, τόσο μεγαλύτερο ποσοστό του  κομματικού λόγου στηρίζεται πάνω στο «Εσείς» και όχι στο «Εμείς», αφού μόνο το «Εσείς» πλέον μπορεί να του δώσει λόγο ύπαρξης: «Εσείς που τα κάνατε έτσι, εσείς που είστε τέτοιοι», πίσω από το οποίο υπάρχει ένα άρρητο: «Εμείς που όπως κι αν τα κάναμε κι όποιοι κι αν αποδειχτήκαμε, τουλάχιστον δεν είμαστε εσείς»,
σήμερα, τέλη Μαϊου του 2017, έχει απομείνει μια βασική ιδεολογική διαφορά και μαζί μια τελευταία εκκρεμότητα για την οριστική και απόλυτη επικράτηση της έννοιας «Μνημόνιο».
Και αυτή δεν αφορά τον τωρινό Τσίπρα και την τωρινή κυβέρνηση.
Αυτή αφορά την πενταετία 2010-15, αυτή αφορά όσα συνέβησαν στην ελληνική κοινωνία από την άνοιξη του 2010 ως το καλοκαίρι του 2015.
Με άλλα λόγια αυτό που άρχισε στην πραγματικότητα να διακινείται σε όλους τους τόνους από χθες είναι ότι κακώς, πάρα πολύ κακώς, εντελώς κακώς η ελληνική κοινωνία αντιτάχθηκε εκείνη την πενταετία στο καθεστώς ουσιωδώς μειωμένης ανεξαρτησίας στο οποίο υπάχθηκε το ελληνικό κράτος και στο καθεστώς παντελώς ασφυκτικής λιτότητας που επιβλήθηκε.
Κακώς, πολύ κακώς, εντελώς κακώς αγανακτήσαμε, εξοργιστήκαμε, φωνάξαμε. Όλα αυτά τα κάναμε ως προϊόν δηλητηρίασης. Μας πότισαν δηλητήριο οι λαϊκιστές διχάζοντας τη χώρα. Δεν τους αρκεί που η δημοκρατική βούληση ενός λαού κρίθηκε ως εντελώς μηδενικής σημασίας από τους εταίρους δανειστές μας, δεν τους αρκεί που με το πιστόλι στο κρόταφο μάς είπαν συνθηκολογήστε ή σβήσατε από το χάρτη, δεν τους αρκεί που το μνημόνιο επικράτησε ως αναπόδραστος δρόμος στη συνείδηση των πολιτών που με ποσοστό πάνω από 60% και με κλειστές τις τράπεζες το είχαν φτύσει στα μούτρα, όχι, δεν τους αρκεί η παράδοση ενός λαού αμέσως μόλις παραδόθηκε η πολιτική του ηγεσία, δεν τους αρκεί η παράδοση μετά από μια πενταετία πολιτικής αντίστασης. 
Δεν τους αρκεί. 
Δεν θέλουν να νικήσει το μνημόνιο μόνο ως πιστόλι στο κεφάλι μας. 
Θέλουν να ακυρωθεί αναδρομικά το πολιτικό και κοινωνικό μίσος για όσα το μνημόνιο σηματοδότησε, συμβόλισε και έφερε στην πράξη, να ακυρωθεί ως προϊόν πλάνης, εξαπάτησης, δολιοφθοράς.
Δεν ζήσαμε και δεν ζούμε εδώ, δεν βλέπαμε και δεν βλέπουμε τι γίνεται, μας παραπλάνησαν οι λαϊκιστές και δεν αντιληφθήκαμε πόσο ευλογία ήταν το μνημόνιο.
Τι να κάνουμε, ναι, μισήσαμε. Αν σε μια τέτοιου μεγέθους κρίση, σε ένα τέτοιο μεγέθους βαθύ κοινωνικό σοκ, δεν σου επιτρέπεται ούτε να μισήσεις, φτιάξτε μια κοινωνία που να ζητά με χαρά κι ευγνωμοσύνη από τον αγά της να τη σφάξει να αγιάσει.

6 Comments:

At 5/26/2017 09:03:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πολυ βολικα ολα, για αλλη μια φορα. ΠΩΣ μισησαμε; Με ΠΟΙΟΥΣ συνταχθηκαμε; ΓΙΑΤΙ μισησαμε οταν χρεωκοπησαμε και με βαση τους διεθνεις συσχετισμους δνε περισσευε χωρος για ιδεολογια και οχι ΝΩΡΙΤΕΡΑ που περισσευε; ΓΙΑΤΙ δεν μισησαμε οσους προδωσαν την εξεγερση του λαου με τον πιο χυδαιο τροπο; ΓΙΑΤΙ δεν μισησαμε οσους βιασαν θεσμους και πολιτευμα με το δημοψηφισμα και κατοπιν με το ΕΣΡ αλλα καναμε τα λαικ μας επιλεκτικα; Και αν θεωρουμε οτι δεν υπηρχε δημοκρατια και αρα δεν υπηρχε λογος να μισησουμε για χαρη της, γιατι δε μισησαμε τον βιασμο της αριστερας; Γιατι πηραμε φρονιμα και τακτικα θεση την επαυριον του Σεπτεμβρη του 2015; Γιατι για λιγο δεν το βουλωσαμε, απο τη δικη μας σκοπια και τη δικη μας θεαση των πραγματων, οπως το βουλωσαν πχ οσοι σιχαινονταν τον Σαμαρα και τον ψηφισαν το Γεναρη του 2015; Γιατι αν τα κανουμε ολα αυτα θα πρεπει να αντιμετωπισουμε τον ιδιο μας τον εαυτο. Να δεχτουμε οτι μπορει και να εχουμε εν τελει επιλογη στη μοιρα μας. Οχι αυτη που θα θελαμε, αλλα οχι και καθολου, οπως μας βολευε να πιστευουμε. Γιατι ολα περιστρεφονται γυρω απο το εγω μας. Εμεις, εμεις , εμεις, εμεις δλδ ενα αθροισμα οπου ανηκω και ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ !Απαντω σε οποιον θιγει αυτο το ΕΓΩ, και ο ΑΛΛΟΣ διπλα μου μπορει να πεθαινει η να φερει, μονος, ενα βαθυ τραυμα στο μηρο επειδη, απο τη δικη του θεση και θεαση των πραγματων, εκανε με τιμιοτητα το καθηκον του.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ

 
At 5/26/2017 11:48:00 μ.μ., Blogger Δημήτρης Α said...

Όπως στο "1984" του Όργουελ, όπου όταν ρωτά ο ήρωας τον ανακριτή-βασανιστή του, τι άλλο θέλουν απ' αυτόν, αφού υποσχέθηκε να τους υπακούει τυφλά, εκείνος του απαντά ότι δεν θέλουν απλά να τους υπακούει, θέλουν να τους ΑΓΑΠΗΣΕΙ!

 
At 5/27/2017 10:07:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ε ναι λοιπόν, μισήσαμε. Και στο μίσος μας πετάξαμε και τα γιαούρτια μας, στήσαμε και τις κρεμάλες μας, επιθυμήσαμε βαθιά να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, τραμπουκίσαμε όποιον βρίσκαμε μπροστά μας (ή όποιον μας ειδοποιούσαν ότι βρίσκεται σε κοντινή καφετέρια να πάμε να τον τραμπουκίσουμε), σπάσαμε μερικά κεφάλια, κάψαμε σαν τα ποντίκια μερικούς ανθρώπους, καταστρέψαμε τις περιουσίες μικροκαταστηματαρχών (ναι, αλλά και τη τζαμαρία της Τράπεζας!), μοιράσαμε ψόφους επί δικαίων και αδίκων, στοχοποιήσαμε τον γείτονά μας. Ε ΑΦΟΥ ΜΙΣΗΣΑΜΕ ΝΤΕ. Δεν είχαμε το δικαίωμα; Αλίμονο αν δεν μισούσαμε! Ε, τώρα, αν μερικοί το πήγαν και λίγο παραπάνω και μίσησαν λίγο περισσότερο και έβαλαν καμία βόμβα, προσπάθησαν να σκοτώσουν κανέναν άνθρωπο, τι να κάνουμε; Ταξίμετρο στο μίσος θα τους βάλουμε; Κι αν από το μίσος τράφηκαν τα φίδια, οι επαγγελματίες του μίσους, τι να κάνουμε, παράπλευρες απώλειες. Να μη μισήσουμε δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση; Τι είμαστε, τίποτα αναίσθητοι; Τι να κάνουμε; Να κάτσουμε να σκεφτούμε λογικά; Να μαζέψουμε τον (λογικο) θυμό μας και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτά είναι παράλογα πράγματα, δεν συνάδουν με την φύση του ανθρώπου. Λογικό είναι που μισήσαμε και -κυρίως- δεν το παίρνουμε και πίσω! Είναι κοινωνικό κεκτημένο μας πια το μίσος και δεν θα μας το πάρετε. Αυτό είναι το φυσιολογικό.
Γαργαλήστε λίγο ακόμα τη φύση του ανθρώπου που θέλω να δω κάτι.

 
At 5/31/2017 10:15:00 π.μ., Anonymous RP said...

Old Boy εισαι μέσα δυστυχώς

 
At 5/31/2017 12:47:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Δηλαδή τώρα τι περιμένετε;
Ότι οι κουφοί θα σας αφήσουν να μιλήσετε
και ότι οι αχόρταγοι
όλο και κάτι θα σας δώσουν;!
Ότι οι λύκοι θα σας βάλουνε να φάτε
και δεν θα σας καταπιούν αμάσητους;!
Ότι από αίσθημα φιλίας
κινούμενες οι τίγρεις
κοπιάστε θα σας πουν
τα δόντια να μας βγάλετε;!
Τέτοια μού περιμένετε;!
Τέτοια μού προσδοκάτε;!

Μπ. Μπρεχτ «Όσοι τρέφονται με ελπίδες»

 
At 6/01/2017 09:14:00 μ.μ., Blogger Unknown said...

κοστιζει το να λοβοτομησεις τοσους πολλους.Αν λοβοτομηθουμε απο μονοι μας,ε,σαφως ειναι πιο οικονομικο.Πανω απ'ολα ,ο ι κ ο ν ο ι α.
Μ.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home