Religion Run

Γράφω που λες κι εγώ, στο προεκλογικό τεύχος του Unfollow, ένα κείμενο με τίτλο «Να διαλέξουμε τίμημα», όπου εστιάζω στις οικονομικές συνέπειες της εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όταν το έγραφα αυτό ήταν υποτίθεται το μεγάλο διακύβευμα, το τί θα συμβεί στη χώρα σε επίπεδο οικονομικό, σε επίπεδο της σχέσης της με τους δανειστές. Αλλά στο μεταξύ φαίνεται πως είτε τα μηνύματα που έρχονται από το εξωτερικό δεν είναι αυτά που προσδοκούσε και αυτά στα οποία στηριζόταν το εγχώριο πολιτικό και μιντιακό προσωπικό, δεν είναι δηλαδή μηνύματα επικείμενου ολέθρου, είτε έχει εξαντληθεί τόσο πολύ οικονομικά και ψυχολογικά ο κόσμος από πέντε χρόνια δραστικής μείωσης εισοδημάτων και πέντε χρόνια τρομολαγνείας, που ακόμη και να υπάρξουν μηνύματα ολέθρου, εκλογικά η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. 

Και κάπως έτσι, από τα ΑΤΜ περάσαμε στις εικόνες των αγίων και από το Bank Run στο Religion Run. Σε στιγμές σπάνιας γραφικότητας ο Αντώνης Σαμαράς διακηρύσσει ότι δεν θα αφήσει τις εικόνες να κατέβουν, ενώ ο Άδωνις Γεωργιάδης όταν του επισημαίνουν στην χθεσινή Ανατροπή πως Κυριακή πήγε ο Σαμαράς στη Γαλλία να πει πως είναι Σαρλί και Δευτέρα βάζει πλάτη σε εικόνες απαντάει (γύρω στο 31:00): «Δεν κατάλαβα, είπαμε εμείς πώς θα γίνουμε Γαλλία; Να πάτε στη Γαλλία να ζήσετε αν θέλετε».

Και κάπως έτσι, περνάμε από το «Όποιου δεν του αρέσει να πάει στην Βόρειο Κορέα» στο «Όποιου δεν του αρέσει να πάει στη Γαλλία». Και κάπως έτσι, αναρωτιέται κανείς όλοι εκείνοι οι πνευματικοί άνθρωποι που μας έλεγαν πριν λίγα χρόνια να τολμήσουμε και να μείνουμε στην Ευρώπη, αν οφείλουν έστω και εκ των υστέρων κάποια συγγνώμη, που τον ευρωπαϊσμό τους και τον αντιλαϊκισμό τους καρπώθηκαν και εκπροσώπησαν ο Σαμαράς και ο Άδωνις, με τη ΝΔ να επιδίδεται τις τελευταίες μέρες σε ένα όργιο λαϊκισμού κι οπισθοδρομικότητας, παρουσιάζοντας το πρόσωπο μιας δεξιάς που ζει πολλές δεκαετίες πίσω, μιας δεξιάς που τερατολογεί και ψεύδεται τόσο ασύστολα, ώστε αντί να τρομάζει προκαλεί πια σκέτη αηδία. 

Όλοι όσοι συγκρότησαν την τελευταία πενταετία το μνημονιακό μπλοκ -μα όλοι τους- ευθύνονται γιατί το μόνο που τους ένοιαξε ήταν να μείνει πάση θυσία η χώρα στο δρόμο που ήθελαν. Έμεινε λοιπόν. Κι αυτός ο δρόμος στο τέρμα του είχε τον Σαμαρά και τον Άδωνη να κραδαίνουν εικόνες. Αυτός ο δρόμος μας τελειώνει σε λίγες μέρες, κι ό,τι κι αν φέρει ο δρόμος μετά τις 25, αρκετά με την αντιδραστικότητα, αρκετά με το πολιτειακό, πολιτικό, ιδεολογικό, οικονομικό, κοινωνικό κι αισθητικό σίχαμα που βιώσαμε για πέντε χρόνια. Αρκετά.