What's the economy, stupid?

Yπάρχουν δυο ειδών οικονομίες. Η μία, η δική σου, αυτή βάσει της οποίας μετράς πόσα έχεις, πόσα ξοδεύεις, πότε σου τελειώνουν, τί θα κάνεις μετά, είναι απολύτως αληθινή και τα λεφτά της απολύτως αληθινά. Διόλου άσχετο δεν είναι πως κατά κανόνα αφορά λεφτά δουλεμένα. Η άλλη, η μεγάλη, η των μεγάλων παικτών, η δημόσια, η των αγορών, είναι σε ένα βαθμό αληθινή και σε ένα άλλο τελείως φιξιόν, τελείως να 'χαμε να λέγαμε, τελείως σήμερα κέρδισα κάποια εκατομμύρια ευρώ κι αύριο τα έχασα και τελικά τίποτα από τα δύο δεν είναι ακριβώς έτσι, λογιστικά νούμερα και ψηφία σε υπολογιστή είναι όλα αυτά. Το πώς αναδιατάσσει το κεφάλαιο τα του οίκου του, το πώς προσπαθεί να σκάει λίγο τη φούσκα που το ίδιο δημιουργεί έχει προφανώς ενδιαφέρον, αλλά το ενδιαφέρον του αφορά κυρίως οικονομολόγους, μελετητές αυτών των πραγμάτων, τεχνοκράτες. Το θέμα με την Ελλάδα είναι πως μια εξαιρετικά άσχημη δημοσιονομική εικόνα πρώτον αποφασίστηκε να ονομαστεί χρεοκοπία το 2010, δεύτερον αποφασίστηκε να αντιμετωπιστεί με την ασφυκτικότερη και βαρβαρότερη των αντιμετωπίσεων και τρίτον βρήκε στην Ελλάδα τις ελίτ έτοιμες να μετατραπούν στους πιο διαπρύσιους απολογητές και υποστηρικτές των αντιμετωπίσεων αυτών. Πέντε χρόνια σοϊμπλοτσολιάδων, πέντε χρόνια ιδεολογικής τρομοκρατίας, πέντε χρόνια ζόφου. Τελευταία μέρα αύριο να βγάλουν και να τα πάνε κάπου ασφαλώς τα λεφτά τους όσοι τα έχουν, τελευταία μέρα αύριο να κάνουν μια ακόμη πατριωτική προσφορά, τελευταία μέρα αύριο να βάλουν πλάτη εκεί που πάντα έβαζαν: στα δικά τους συμφέροντα και μόνο, στα συμφέροντα δηλαδή εκείνων που κέρδιζαν προ κρίσης, κέρδιζαν και μετά κρίσης, στα συμφέροντα εκείνων που θεώρησαν και θεωρούν ότι πληρώνουν μόνο τα κορόιδα, η πλέμπα, οι πολλοί, οι μαλάκες. Σώστε λοιπόν τα λεφτά σας, δεν είναι τυχαίο ότι τα έχετε, παίζετε το παιχνίδι με τους κανόνες του και οι κανόνες του είναι υπέρ σας και πιθανότατα θα συνεχίσουν να είναι και μετά τις εκλογές και πιθανότατα όσοι τα έχετε θα συνεχίσετε να τα έχετε και θα συνεχίσετε να είστε οι νικητές, ωστόσο, αν μη τι άλλο, αυτό που θα ψηφιστεί την Κυριακή είναι η ελπίδα πως ακόμη και αν μια άλλη πραγματικότητα δεν είναι εφικτή, η άρνηση της υπάρχουσας και η σύγκρουση μαζί της είναι. Kαι -πού ξέρεις;- καμιά φορά είναι η σύγκρουση με την πραγματικότητα που οδηγεί σε μια νέα, πιο αισιόδοξη. Και πάντως όσα συνέβησαν στη χώρα την τελευταία πενταετία δεν ήταν αποτέλεσμα των φυσικών νόμων της οικονομίας, αλλά πολιτικές αποφάσεις. Και πάντως όσα θα συμβούν εφεξής επίσης πολιτικές αποφάσεις θα αποτελούν. Και πάντως όσοι ιδεολογικοποίησαν την γερμανική χριστιανοδημοκρατία ως το ευρωπαϊκό ιδεώδες και το ΔΝΤ ως το καθαρτήριο πυρ για τα αμαρτήματα της φυλής, ας γίνουν τώρα τα ορφανά ενός προτεσταντικού νεοφιλελευθερισμού που σάρωσε στο πενταετές πέρασμά του μια ολόκληρη κοινωνία. Κι όχι μόνο τη σάρωσε, αλλά την μέμφθηκαν κιόλας που τσίνισε και δεν το απόλαυσε, που δεν εσωτερίκευσε επαρκώς το κρίμα της και το δίκαιο του κολασμού της.