Στην μέση

Φαντάσου λέει, 

αντί στην κεφαλή, 

να βρίσκονταν στην μέση. 

Αναμεμειγμένοι με τον κόσμο. 

Ένα εκατομμύριο κόσμος μπροστά
κι ένα εκατομμύριο κόσμος πίσω. 

Κι αυτοί στην μέση. 

Έστω και κατ' εξαίρεση,

έστω και για ένα μόνο ιστορικό απόγευμα.

 Στην μέση.

Όχι σαν ξεχωριστή κάστα.

Σαν να είναι το ίδιο ακριβώς άνθρωποι

με τους ανθρώπους που τους δίνουν εξουσία.

Όχι σαν βασιλιάδες, όχι σαν αυτοκράτορες.

Στην μέση.

Αυτό θα έπρεπε να σημαίνει δημοκρατία,

αυτό θα έπρεπε να σημαίνει Δύση,

αυτό θα έπρεπε να σημαίνει Σαρλί.

Αλλά στην μέση δεν θα έμπαιναν ποτέ,

όχι από το φόβο ισλαμιστών,

όχι από το φόβο μήπως πάθουν κάτι,

αλλά από το φόβο μήπως δεν εξαντλήσουν

και το τελευταίο νανοσεκόντ 

που βρίσκονται στην εξουσία

σαν αληθινοί εξουσιαστές,

σαν αληθινοί μπροστάρηδες,

να ταϊζονται από κάμερες και φώτα,

να αντλούν οφέλη πολιτικά,

να πετάνε ιδιωτικά,

να μετακινούνται ιδιωτικά,

να κάνουν πορείες ιδιωτικά,

να αποφύγουν κάθε δυνατό συγχρωτισμό

με τον όχλο εκείνο

που τους κάνει βασιλιάδες

για τα 2, 4, 12
ή όσα χρόνια θα αναλογούν στον καθένα,

αυτός ο χρόνος είναι όλος δικός τους,

σε αυτόν τον χρόνο αφιέρωσαν τη ζωή τους,

αυτόν τον χρόνο τώρα που νίκησαν γιορτάζουν

και λίγο πριν πεθάνει ο κάθε ένας από αυτούς

θα έχει σε ξεχωριστή στιγμή 

στο άλμπουμ των αναμνήσεών του

τα ενσταντανέ απ' το Παρίσι,

τότε που ηγήθηκε εκατομμυρίων ανθρώπων

τότε που ήταν εκεί μπροστά

ως ένας απ' τους αρχηγούς των σαρλιστών,

ως ένας από τους ηγέτες του καλού,

ως ένας από εκείνους που καλώς ηγήθηκαν

ενός κόσμου καλώς καμωμένου,

ενός κόσμου που απειλείται απ' το κακό

αλλά στο κακό δεν θα υποκύψει,

όχι όσο ηγούνται αυτοί,

κι όταν τελειώσει η δική τους σκοπιά,

όσο στη θέση τους
 ηγούνται κάποιοι άλλοι,

αρκεί από πίσω να ακολουθεί πάντα

ο λαός

κι αυτοί να τον κυβερνούν

στο όνομά του και για το δικό του καλό.