Η πλάτη που θα μπει ξανά

Προσωπικά πάντως έχω εμπιστοσύνη στην ωριμότητα του πολιτικού συστήματος και νομίζω δικαιολογημένα την έχω, όσα κι αν του καταλογίζει κανείς στα προ της κρίσης, μετά την κρίση σοβαρεύτηκε και πήρε όλες τις αναγκαίες και μερικές φορές επώδυνες αποφάσεις προκειμένου να αποφευχθεί η καταστροφή. Και αποφεύχθηκε. Οι όποιες παλινωδίες του τώρα και οι όποιοι λεονταρισμοί του θα λήξουν πολύ σύντομα. Μπροστά στο φάσμα μιας νέας οικονομικής τρικυμίας έχω τη βάσιμη υπόνοια ότι αφενός η πλευρά της κυβέρνησης θα βρει μια συμβιβαστική λύση με τους δανειστές μας για την ομαλή συνέχιση της χρηματοδότησής μας κατά το μεταβατικό διάστημα των επόμενων ετών και ότι αφετέρου οι μέχρι και αυτή τη στιγμή αντιδρώντες βουλευτές θα αφήσουν στην άκρη την αρχική τους βούληση καταψήφισης του προέδρου και έστω και με βαριά καρδιά, έστω και την ύστατη ώρα, θα συναινέσουν. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα φωνάξει μια, θα φωνάξει δυο, μετά θα βάλει κάτω τα κουκιά της ομαλότητας και του ακόμη ωριμότερου φρούτου, θα πειθαρχήσει την ανυπομονησία του μετατρέποντάς την σε σοφή υπομονή, θα καλέσει ίσως τον περήφανο ελληνικό λαό σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση, ίσως ούτε αυτό, ίσως αυθόρμητα αυτή σχεδιαστεί, οι ένστολοι θα βγάλουν τμήμα του αναδρομικού ψωμιού τους, ο κόσμος μη νομίζεις ότι θα κάνει πολλά κι αυτός, έχει ωριμάσει αντίστοιχα με το πολιτικό σύστημα και κάπου εκεί θα ξαναπάμε όλοι σπίτια μας, περιμένοντας τις εκλογές στην καλή τους συνταγματική ώρα, γιατί θα είναι κρίμα να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια μας τώρα που φάγαμε το γάιδαρο κι απομένει η ουρά του, θα είναι κρίμα να ξαναδούμε να ορίζουν τις ζωές μας τα σπρεντ και μάλιστα χωρίς έναν Μητσάρα να βγάλει κανένα πλακάτ και να στανιάρουμε, οι Μητσάρες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο του πολιτισμού της ιδιωτικής τηλεόρασης, οι Μητσάρες διαστρεβλώθηκαν και μετεξελίχθηκαν στις κυρίες Λουκά της απολιτίκ λάιφ στάιλ υστερίας, γιατί αν έχει ένα νόημα να βγαίνεις στο δρόμο σήμερα είναι για να αγγίξεις με τα χείλη σου τα ιερά μάγουλα που πουτσοσκαμπιλίζει ο Κλούνεϊ, ώστε να πεις αυτά τα χείλη εγώ δεν θα τα πλύνω, με αυτά τα χείλη θα πάω να κοινωνήσω αύριο, είμαι χριστιανή μετα-ορθόδοξη, ακόμη και ο θεουσισμός είναι μια πρόφαση στον πολιτισμό της εικόνας, στον πολιτισμό που στυλώνουν τα επιτόκια δανεισμού, στον πολιτισμό που απειλείται από βαλκάνιους εθνικισμούς, αφρικανικούς φονικούς ιούς και τζιχαντικούς μηδενισμούς, στον πολιτισμό που θα αναβαπτισθεί και θα δικαιωθεί ξανά, καθώς θα βροντοφωνάξουμε πως ανήκουμε στη Δύση και με τον Χρυσοβαλάντη και με τον Τατσό και με την αριστερά της ευθύνης και με όλους όσους πουν μπρος στη σωτηρία της χώρας τα ξεχνάμε όλα και βάζουμε προσωρινά πλάτη, το απαιτούν πια όχι μόνο οι Παπαχελάδες και οι Πρετεντέρηδες που τράβηξαν τόσα χρόνια το κουπί, αλλά και παλιοί ντούροι αντιμνημονιακοί κι ο Τράγκας κι ο Νίκος ο Χατζηνικολάου απόψε, όχι τρέλες με την προεδρική εκλογή και τα μνημόνια, βάλτε τα κάτω και βρείτε τα, η χώρα δεν γίνεται να πέσει πάλι στην παράνοια του δέκα.