Το διαμαντένιο αηδόνι

Παίζαμε τον γιατρό. Εγώ δηλαδή τον παρίστανα. Εσύ παρίστανες μια μεγαλύτερη γυναίκα κατώτερης τάξης. Πολύ πιο πειστικά από μένα. Δεν ξέρω αν με θορύβησε περισσότερο το παράπονο στη φωνή σου, το κόκκινο στα μάτια σου ή ότι δεν περίμενα να σε δω στα αλήθεια, να μιλήσουμε στα αλήθεια, ότι δεν είχα χώρο πουθενά για σένα, ότι περίμενα να ανταλλάξουμε απλώς μια τυπική καλημέρα. Επέμεινες όμως να μου μιλάς. Και τα μάτια σου ήταν περισσότερο ταραγμένα κι απ' τα λόγια σου. Και τι άλλο στα αλήθεια μου λεγες, απ' το ότι είναι άδικο αυτό που συμβαίνει; Στη χώρα; Στη ζωή; Σε σένα; Δεν ξέρω. Άδικο πάντως, άδικο. Μου είπες και για αυτά που θα ΄πρεπε να μας κρατάνε. Την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια. Τι άλλο εκτός απ' αυτά; Να ενωθούμε μου ΄πες. Εγώ με τους ομοίους μου. Να φτιάξουμε ομάδες, να είμαστε κοντά. Όπως κάνουν στο εξωτερικό. Να μην πηγαίνουμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Αλλά και να μην αφήσω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Να διεκδικήσω αυτό που μου ανήκει. Να μην αφήσω να μου το πάρουν. Οι όμοιοί μου. Εγώ όμως ποτέ δεν διεκδικώ αυτό που μου ανήκει. Ό,τι μου δώσουν. Και παράπονο ως τώρα δεν έχω· μου δίνουν. Κι έτσι παίρνω. Κι έτσι παριστάνω. Κι έτσι μεγαλώνω. Και μεγαλώνοντας προσπαθώ να απαλλαγώ από το διαρκώς παρόν μεγάλο μάτι που μας ελέγχει και μας κρίνει. Και την ίδια ώρα που κάπως καταφέρνω να το κάνω, εφευρίσκω κρυφές κάμερες. Λαιστρυγόνες, κύκλωπες και κάμερες κρυφές. Όλοι οι πόλεμοι στην εσωτερίκευση κρίνονται. Κι όλες οι αδιόρατες αλλαγές εσωτερικού ρυθμού. Αποδραματοποιείς το σήμερα, του χαμογελάς, αποδέχεσαι ό,τι σου δίνει με χαρά κι ενίοτε μ' ευγνωμοσύνη, ώστε να αρχίσεις επιτέλους να σκέφτεσαι το αύριο. Εσύ που ζούσες πάντα σαν να μην υπάρχει. Υπάρχει και μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Κολυμπάει πάνω σου ως τη σημαδούρα. Λίγο πριν απ' αυτήν σ΄αφήνει για να φτάσει μόνο του. Πρώτο. Είσαι πια δεύτερος; Στο ίδιο σου το έργο; Όχι, όχι. Λέξεις σαν αυτές το ίδιο μου το έργο. Ασυνάρτητες αλλά αληθινές. Αληθινές επειδή είναι ασυνάρτητες.