Τρέχοντας στα σκαλοπάτια

Kι έρχεται Γερμανία - Βραζιλία επτά - ένα, σε ημιτελικό μουντιάλ μέσα στη Βραζιλία, και δεν γράφεις τίποτα, κι αυτοκτονεί κοτζάμ Ρόμπιν Ουίλιαμς και δεν γράφεις τίποτα, κι αν δεν γράψεις γι' αυτά για τί θα γράψεις δηλαδή, για άλλα που δεν ξέρεις, στον μισό πλανήτη σφάζονται κι ούτε γι' αυτά γράφεις τίποτα, κι όχι δεν φταίει ότι είναι καλοκαίρι, αλλά κάτι πρέπει να γραφτεί, έστω κάτι να επαναληφθεί, οι λέξεις πρέπει να συνεχίσουν να φτύνονται, ποτέ η σιωπή δεν είναι όντως μεταβατική, η μετάβαση της σιωπής είναι συνήθως μετάβαση προς τα κάτω, προς το τίποτα, προς το μηδέν, κάτι πρέπει πάντα να γράφεται ως αντίδραση στη δράση, ως ανταπόκριση στο ερέθισμα, ως συνομιλία με το συμβάν, ως δεν ξέρω τι, ξέρω πως δεν είναι καλύτερη η σιωπή κι ας παριστάνει την ωριμότητα, οπότε ας γράψω τουλάχιστον για εκείνη τη φράση που λέει στον Ουίλιαμς ο Ντε Νίρο στο "Αwakenings", όταν έχει ξυπνήσει από κώμα δεκαετιών και τώρα ζητά απ' αυτόν, τον γιατρό και ξυπνητή του, να βγαίνει έξω μόνος του, κι εκείνος τον ρωτάει τι θα έκανες αν έβγαινες έξω μόνος σου, κι αυτός του δίνει έναν ορισμό της ελευθερίας απροσδόκητο, ότι στη βόλτα του θα αποφάσιζε αν θα έστριβε από την μία ή την άλλη πλευρά, ή αν θα συνέχιζε να πηγαίνει ευθεία, αυτό είναι η ελευθερία τελικά και τίποτα περισσότερο, μια ψευδαίσθηση θεωρητικής δυνατότητας να πας μπροστά, δεξιά, αριστερά ή πίσω, για τα υπόλοιπα είμαστε πολύ περισσότερο προγραμματισμένοι απ΄ό,τι νομίζουμε, και εδώ φτάσαμε στο σημείο της επανάληψης που λέγαμε νωρίτερα, το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ "Μan on Wire" μιλά για το εγχείρημα του Γάλλου σχοινοβάτη, Φιλίπ Πετί, που τον Αύγουστο του 1974 περιφερόταν επί 45 λεπτά στον ουρανό ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους, πάνω σε ένα 43 μέτρων συρματόσχοινο που είχε δέσει ανάμεσα στις οροφές του και ένας συνεργός του την ώρα που έχουν μπει σε έναν Πύργο και κρύβονται, φοβάται, και στην αφήγησή του στο ντοκιμαντέρ ο συνεργός μιλάει απενοχοποιημένα για την ανακούφιση που ένιωθε φεύγοντας, για την έξαψη που ένιωθε κατεβαίνοντας τρέχοντας τα σκαλιά προς την έξοδο, έτσι ίσως ακόμα και ο Πετί πραγματοποιώντας το όνειρό του 417 μέτρα πάνω από το έδαφος να μην νιώθει μεγαλύτερη έξαψη από τον συνεργό του, την ώρα που εκείνος αποδρά μακριά από κάθε φόβο και κάθε κίνδυνο, δεν είναι δηλαδή καθόλου σίγουρο ότι το συναίσθημα επάνω στο σχοινί είναι πιο έντονο από την ηδονή της ασφάλειας, άλλοι ποθούν σχοινιά στον ουρανό, άλλοι το έδαφος κάτω από τα πόδια τους να είναι σταθερό, κι αυτό το φιξάκι που σου δίνει το συναίσθημα της διαρκούς επιστροφής σε οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί ασφάλεια ή κανονικότητα, είναι ένα φιξάκι υποτιμημένο, ένα φιξάκι που δεν έχει αναλυθεί επαρκώς, η αδρεναλίνη δεν εκκρίνεται μόνο στο επικίνδυνο και το παραβατικό, η ακόμα μεγαλύτερη αδρεναλίνη εκκρίνεται όταν τρέχεις μακριά του, όταν επιστρέφεις με τα χίλια στην ασφαλή αγκαλιά του Κανόνα.