Aπαλλαγμένοι από τα ακατανόητα ω

Ποιός ξέρει, ίσως σε βάθος χρόνου η φυσική κατάληξη όλων των εθνικών ύμνων να είναι κάποια σαν αυτή.

Απαλλαγμένοι από τα ακατανόητα «ω» ανάμεσα στα χαίρε, θα χαιρετίζουμε την ελευθερία σαν να χαριεντιζόμαστε μαζί της, κι αν λίγες ώρες μετά κάποιοι θα κραδαίνουν τις γαλανόλευκες τραγουδώντας ύμνους των SS έξω από το κοινοβούλιο, όλοι σε ένα υπέρτατο κιτς τελικά λογοδοτούμε, κάποια παριστάνει τη Βουγιουκλάκη, κάποιοι παριστάνουν τους νεοναζί, και το γεγονός πως οι τελευταίοι όντως είναι δεν αναιρεί και ότι ταυτόχρονα τους παριστάνουν, προσπαθώντας να μπουν στο πετσί ενός ρόλου όχι λιγότερο γελοίου από ό,τι επικίνδυνου, όχι λιγότερο επικίνδυνου από ό,τι γελοίου.

Δεν λέω ότι δεν θα μπορούσαν να μας σφάξουν αύριο.

Λέω ότι αυτό δεν θα αναιρούσε την γελοιότητα τη δική τους, τη γελοιότητα του πολιτικού και πνευματικού πολιτισμού που τους εξέθρεψε, καθώς και τη γελοιότητα τη δική μας που σταθήκαμε αμήχανοι απέναντι στη γελοιότητα αυτή και χαριεντιστήκαμε μαζί της, αδυνατώντας ίσως να πιστέψουμε ότι μπορεί στα αλήθεια να συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν.

Από φάρσα θα πάμε.

(Kείμενο δημοσιευμένο στο Greek Cloud)