Τρίτη, Ιουνίου 03, 2014

Το μέταλλο το μη ιλουστρασιόν

Mάλλον κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι πως είναι ακριβώς οι απολυμένες καθαρίστριες, οι οποίες σε αντιδιαστολή με τις περισσότερες κατηγορίες εργαζομένων και τους περισσότερους επαγγελματικούς κλάδους που χτυπήθηκαν από τα πάσης λόγης μνημονιακά μέτρα, 
άντεξαν, επέμειναν και δεν το έβαλαν κάτω. 
Και σίγουρα κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι που τις μέρες που ο αγώνας των καθαριστριών δικαιώνεται δικαστικά και εμπνέει (όσο εν πάση περιπτώσει επιτρέπει η εποχή την έμπνευση),
τις μέρες που η Κωνσταντίνα Κούνεβα εξελέγη πανηγυρικά στο ευρωκοινοβούλιο,
ο Ψαριανός λέει στον Μαργαρίτη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ «θα τους βάζουν να σφουγγαρίζουν σκάλες».
Δεν είναι τυχαίο όχι μόνο ως ενδεικτικό του τρόπου σκέψης του συγκεκριμένου Ψαριανού ή της συγκεκριμένης εκδοχής της Αριστεράς του Χουάν Κάρλος, αλλά ως ενδεικτικό και του τρόπου σκέψης μιας ολόκληρης εποχής και μιας ολόκληρης κοινωνίας. 
Το ερώτημα όμως είναι αν εξακολουθούμε να μιλάμε για την εποχή και την κοινωνία προ της κρίσης, αν δηλαδή ο τρόπος σκέψης εξακολουθεί να παραμένει ο ίδιος.
Έτσι, αρχές του 2010, ελάχιστα πριν μπούμε στο μνημόνιο, έγραφα:  Δουλειές σαν της καθαρίστριας τις κάναμε κάποτε. Μετά σπουδάσαμε τα παιδιά μας. Κι ανήλθαμε κοινωνικώς. Συνολικά ως κοινωνία. Και πάνω στην ώρα ήρθαν οι ξένοι. Και τους αναθέσαμε όλες τις σχετικές δουλειές. Έτσι, τυχόν δίλημμα «μοντελοβιζιτού ή καθαρίστρια», εύκολα θα λυνόταν υπέρ της πρώτης επιλογής. Με τις ανεπιφύλακτες ευλογίες της οικογένειας: είναι αφάνταστα πιο ατιμωτικό το παιδί σου να καθαρίζει σκάλες από το να συνοδεύει κοκάκιες στη Μύκονο. Η φτώχεια είναι ατιμωτική, όχι το να είσαι κοντά στον πλούτο. Το να σφουγγαρίζεις τις βρώμες των άλλων σαν δουλικό είναι ατιμωτικό, όχι το να είσαι μέσα στα φώτα (για όσο κρατήσουν και με όποιους όρους κι αν χρειαστούν για να ανάψουν). 
Αρχές του 2013, για τα καλά πια μέσα στην κρίση, το τροπάριο είχε κάπως έτσι: Οι αόρατες, εξορισμένες από τον μέινστριμ μιντιακό λόγο καθαρίστριες, επανέρχονται αιφνιδίως από την πίσω πόρτα. Όχι ως μέλη της εργατικής τάξης, αλλά ως πιθανά θύματα τρομοκρατίας. Η σφαίρα που βρήκε το γραφείο του Πρωθυπουργού ξεσηκώνει αγανάκτηση: κι αν την ώρα εκείνη ήταν εκεί μια καθαρίστρια; ... Τι ρόλο έχει λοιπόν το υποκείμενο «καθαρίστρια» στο δημόσιο διάλογο; Η καθαρίστρια που απολύεται από τη ΔΟΥ δεν θα βρει θέση στα δελτία ειδήσεων. Η καθαρίστρια ως μέλος της εργατικής τάξης, όπως και ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, δεν έχουν θέση στο δημόσιο διάλογο.
Μέσα του 2014 είναι σαφές πως αν η καθαρίστρια ως μέλος της εργατικής τάξης δεν έχει θέση μία φορά στο δημόσιο διάλογο, δεν πρέπει να έχει θέση εκατόν μία ως μέλος της εργατικής τάξης που αντιστάθηκε συλλογικά, δεν λύγισε συλλογικά, δικαιώθηκε δικαστικά και που η Κυβέρνηση αποφάσισε πως παρόλες τις δικαστικές αποφάσεις θα συνεχίσει τον παράνομο τσαμπουκά της εις βάρος της.
Δεν είναι καθόλου καλό πρότυπο οι εργαζόμενοι που αντέχουν και νικούν.
Επικράτησε το πρότυπο της ήττας, του συμβιβασμού, της παραίτησης. 
Και αν έχουν από κάτι να κρατηθούν, είναι ότι οι καθαρίστριες δεν είναι σέξι κατηγορία αγωνιστών, δεν μπορεί να ταυτιστεί εύκολα ο άλλος με καθαρίστριες, ο άλλος μεγάλωσε φανταζόμενος πως ο (σωστά φτιαγμένος) κόσμος του ανήκει, ο άλλος μεγάλωσε φανταζόμενος τις καθαρίστριες ως κάτι που βρίσκεται πιο κάτω από τον ίδιον, ο άλλος μεγάλωσε σκεφτόμενος πως αυτές είναι κάτι άλλο, 
και να που στην πράξη αποδεικνύεται ότι είναι κάτι άλλο,
κάτι φτιαγμένο από διαφορετικό μέταλλο,
από μέταλλο μη ιλουστρασιόν,
από το μέταλλο που μας έλειψε
και χάρη στην έλλειψή του
έγιναν όσα έγιναν
και κατά πάσα πιθανότητα
θα γίνουν όσα είναι ακόμα να γίνουν.

3 Comments:

At 6/03/2014 08:14:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Συνδικαλιστές από πλαστελίνη, "Αριστερά" από ξύλο ελαστικό, συστημικά "καθαγιασμένο", και αντιδιανοούμενοι της αυλής της Αυτού Εξοχότητάς του, του Ζωντανού Νεκρού Καπιταλισμού του Αυτόματου. Έτσι προέκυψαν και καθαρίστριες από "ανοξείδωτο χάλυβα", να υπερασπίζονται το δικαίωμα στην εργασία(έχουμε πλάκα πολύ) και τα εργασιακά τους δικαιώματα, πολεμώντας να παραμείνουν στον ελεεινό βόθρο του Υπουργείου Οικονομικών για να συνεχίσουν το λειτούργημά τους -τέτοιο καθότι όλοι το χρειάζονται και κανείς, ή ελάχιστοι, ελάχιστα, το τιμούν όπως του πρέπει- καθαρίζοντας τα σκατά των σκατιάδων, με ακόμα χειρότερους σκατιάδες να 'ρχονται οσονούπω για ακόμα πιο άθλιες βρωμιές.

Να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα στην επιβίωση απαιτώντας την επαναπρόσληψή σου σε μία τέτοια δουλειά, σε ένα τέτοιο μέρος... Αυτές δεν είναι καθαρίστριες, οι σύγχρονοι τριακόσιοι του Λεωνίδα είναι. Και με τα διπλά από εκείνους αρχίδια, καθώς σε αυτή την κοινωνία του ανεξέταστου βίου, τιμή για τις θερμοπύλες τους "δεν τους πρέπει".

 
At 6/04/2014 04:23:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

«…διότι χωρίς την ένταξη του μεμονωμένου σε γενικότερο πλαίσιο δεν υπάρχει επιστήμη [πραγματική γνώση του φαινομένου]» έλεγε ο παππούς ο Τέλης και είναι δύσκολο να πει κανείς πως δεν είχε δίκιο.

Με αυτό δεδομένο λοιπόν, είπα να ορίσω ως μεμονωμένο Α τις εν λόγω κυρίες , ως μεμονωμένο Β τους κυρίους της Ελληνικής Χαλυβουργίας, ως γενικότερο πλαίσιο Α το προ κρίσης περιβάλλον και ως γενικότερο πλαίσιο Β το σημερινό περιβάλλον.

Αν τώρα, εντάξουμε(και μελετήσουμε την ένταξη τους) και τα δύο μεμονωμένα ( Α και Β) πρώτα στο πλαίσιο Α και μετά στο πλαίσιο Β, θα μπορούσε κάποιος να βγάλει κάποιο συμπέρασμα;

Ίσως, εγώ πάντως δεν το τολμώ, όχι γιατί με μπέρδεψαν τα μέταλλα αλλά γιατί πιθανώς θα κάνω λάθος (πιθανό έλεγε ο παππούς ο Τέλης είναι ό,τι συνήθως συμβαίνει )

Ένας φίλος όμως που τολμά-θα φάει το κεφάλι του αυτός- όταν του ζήτησα βοήθεια μου είπε, πρόκειται για απονομιμοποίηση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης με συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Όπως οι συλλογικές συμβάσεις μετατρέπονται σε ατομικές έτσι και οι συλλογικές διεκδικήσεις μετατρέπονται σε ατομικές, πολλά άτομα μαζί φτιάχνουν μια ομάδα και διεκδικούν, κάτι. Δεν κατάλαβα τίποτα, του είπα.

Έλα ρε μου λέει, έστω ότι έκανες την ερώτηση τι δουλειά κάνεις και στα δύο μεμονωμένα όταν ήταν ενταγμένα στο πλαίσιο Α, τι νομίζεις πως θα σου απαντούσε το μεμονωμένο Α, καθαρίστρια ή υπάλληλος του υπουργείου οικονομικών, και τι νομίζεις πως θα σου απαντούσε το μεμονωμένο Β, υπάλληλος ή εργάτης στη Χαλυβουργία;
Και πάλι δεν κατάλαβα τίποτα, του ξαναείπα.

Τώρα θα μου πεις αφού δεν καταλαβαίνω γιατί τα λέω σε σένα, ε, σε κάποιον κι εγώ θέλω να τα πω.

https://www.youtube.com/watch?v=MxsjzxddArA

 
At 6/05/2014 12:07:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Και οι απλήρωτοι
της Μάνιας
εργατική τάξη ήταν.
Και τους "βοήθησες",
πηγαίνοντας μαζί της
στον εμπαιγμό τους,
με φύλλο συκής
ότι δεν χειροτερεύεις εσύ
τάχα την θέση τους.

kronstadt75

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home