Δίκοπη ζωή
Είτε ξημερώνει μέρα ιστορικής ελπίδας για την Αθήνα, είτε μέρα ιστορικής ντροπής,
καλώς να μας ξημερώσει, γιατί είτε το ένα συμβεί είτε το άλλο, τελικά θα το δικαιούμαστε,
γιατί ακόμα πιο τελικά αυτό είναι η δημοκρατία.
Διαλέγουμε τι θέλουμε.
Αθωότητα δεν υπάρχει στη δημοκρατία.
Ούτε ενοχή.
Μόνο συνειδητές πολιτικές αποφάσεις.
posted by Old Boy @ 2:16 π.μ.
7 comments
7 Comments:
καλή επιτυχία !!
Άντε και με τη νίκη.
GO STRONG BOY, BE A MAN
Σήμερα, τα επιχειρηματικά συμφέροντα που λεηλάτησαν την Ελλάδα
τα τελευταία σαράντα χρόνια, προσπαθούν με τους συνδυασμούς πασοκονουδού και νουδουκοπασόκ που δημιούργησαν, να παραπλανήσουν τους ψηφοφόρους για να συνεχίσουν το έργο τους. Σύνθημα τους, “ψηφίζουμε πρόσωπα και όχι κόμματα”. Ας φάνε τα μούτρα τους τουλάχιστον στον δήμο της Αθήνας και στην περιφέρεια Αττικής. Καλή επιτυχία.
Η δημοκρατία είναι ένας ακόμη επιτρεπτός τρόπος διαχείρισης και εξέλιξης της συνύπαρξης και κατ' επέκταση της αναπόφευκτης άμεσης και έμμεσης επιρροής της θέλησης του ατόμου επάνω στα υπόλοιπα άτομα ενός πληθυσμού καθώς και της επιρροής της θέλησης εκείνων επάνω σ’ αυτό μέσα σε έναν κύκλο φαινομενικά άρρηκτο. Τουλάχιστον μέχρι εκεί που φτάνει η δική μου λογική.
Είναι ένας επιτρεπτός από το σύμπαν τρόπος, καθότι είναι σχετικά απίθανο να προκαλέσει, παραδείγματος χάριν, ανωμαλία στο χωροχρονικό συνεχές -πέραν της όποιας μεταβολής στην υλική και ιδεατή πλευρά της πραγματικότητας-, η τάση προς τον οποίο απειρίζει ως προς τις μορφές που μπορεί να λάβει. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι μία ακόμη μορφή αυτής της τάσης που δημιουργείται κατά την επαφή συνειδήσεων με αυτόν, ενώ επιπλέον προς αυτήν την πιο περιορισμένη μορφή, κανείς δεν τείνει με τον ίδιο τρόπο και κατά την διάρκειά της κανείς δεν υπάρχει με τον ίδιο τρόπο.
Βάσει την δικής μου, περιορισμένης σε δυνατότητες συνείδησης, η δημοκρατία είναι έννοια και λέξη, δηλαδή αντίληψη και ορισμός αυτού του επιτρεπτού τρόπου, και ως εκ τούτου είναι λογικά, και εικάζω αποδείξιμο και μαθηματικά(το "χοντραίνω" μιας και η λογική και ο ορθός λογισμός έχουν αρχίσει καιρό τώρα να μυρίζουν ολοένα και περισσότερο "μεσαίωνα") αδύνατο να γίνει αντιληπτή, ακόμη και από δύο μόνο διαφορετικά υποκείμενα, με τον ίδιο τρόπο. Πόσο δε μάλλον να συσχετιστεί όμοια -που μεταξύ άλλων προϋποθέτει και στον ίδιο χρόνο(εδώ με καλύπτει η θεωρεία της σχετικότητας)- με τις υπόλοιπες τάσεις στην διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση ενός, ιστορικού μεταξύ άλλων, όντος με διαρκώς μεταβαλλόμενη συνείδηση και δη μέσα σε ένα χωροχρονικό συνεχές. Έτσι, αποτελεί λογικό επακόλουθο να παραμένει πάντα ανοιχτός ο ορισμός της και, κατ' επέκταση, η μορφή της.
Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ - ή αν θες όλο αυτό που συνιστά εκείνο που αυτή τη στιγμή ορίζω ως "εγώ" στην δεδομένα ελλιπή και περιορισμένη προσπάθειά μου, έχοντας υπ' όψιν μου το αδύνατο του να το ορίσω απόλυτα σε ένα σύμπαν όπου ακόμα και το μηδέν φαίνεται πως είναι αδύνατο να είναι, ή να παραμείνει, απόλυτο, η δημοκρατία ως τάση διαχείρισης της συνύπαρξης στο παρόν και εξέλιξής της στο μέλλον, -συνύπαρξη η οποία επίσης τείνει στο άπειρο, ιδίως μέσα από την υποκειμενικότητα-, είναι υποσύνολο της αναρχίας, του εξίσου επιτρεπτού τρόπου όπου η τάση του ατόμου να επιβάλει τη θέλησή του όχι απλά προϋποθέτει, αλλά και προκύπτει από την απλή συνειδητοποίηση πως οι περιορισμοί που θα εισάγει, ή ακόμα περισσότερο θα επιβάλλει, η επίσης περιορισμένη του συνείδηση στα υπόλοιπα άτομα της κοινωνίας του, θα περιορίζουν αναπόφευκτα και το ίδιο το άτομο, μέσα στον φαινομενικά άρρηκτο κύκλο που προανέφερα και ο οποίος και θα παραμένει, εν συγκρίσει, μικρότερος, σε συστήματα όπου η τάση προς επιβολή της θέλησής του ατόμου -της ίδιας του της ύπαρξης ουσιαστικά- στα υπόλοιπα άτομα του περιβάλλοντός του τείνει να προκύπτει περισσότερο από την όποια κεκτημένη του ισχύ και λιγότερο από την συνειδητοποίηση της όποιας ευθύνης θέλει να αναλάβει, η οποία λογικά και φυσικά εκτείνεται μέχρι τον εαυτό του αλλά και πέρα από αυτόν, εκεί που το άτομο τείνει να απελευθερώνεται και από τον ίδιο του τον εαυτό, εξουσιάζοντας σε μεγαλύτερο βαθμό τις ίδιες τις έννοιες και τους επιτρεπτούς τρόπους, και διαμορφώνοντας έτσι πιο ελεύθερα την ίδια του την ύπαρξη και την όποια θέληση και πορεία της στον χώρο και τον χρόνο της.
(συνεχίζεται το σεντόνι μιας και ο blogger youtubοποιήθηκε περισσότερο…)
Όπως καταλαβαίνεις, το "αυτή είναι η δημοκρατία" προσωπικά, τουλάχιστον, δεν μου αρκεί. Δεν μου αρκεί, όχι απλά επειδή θέλω να προσπαθώ να γίνομαι, να παραμένω και να εξελίσσομαι ως αναρχικός, με την δημοκρατία να αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο στην διάθεσή μου, όχι μόνο επειδή ως αντιπροσωπευτική δημοκρατία προκύπτει και βασίζεται περισσότερο από την κεκτημένη ισχύ, λιγότερο από την συνειδητοποίηση και ακόμα λιγότερο από την ανάληψη της ευθύνης από την κοινωνία των συνειδήσεων και κάθε άτομό της, στα οποία ανήκουμε όλοι ανεξαρτήτως ιδιοτήτων και δυνατοτήτων, αλλά γιατί ακόμα και ως τρόπος να τείνουμε προς τον επιτρεπτό τρόπο του καταμερισμού της ισχύος, είναι λιγότερο ισχυρή από ότι γίνεται να είναι μέσα από ένα σύστημα άμεσης δημοκρατίας. Από τη στιγμή, δε, που έχουν ήδη υπάρξει, και ακόμα χειρότερα υπάρχουν αυτήν ακριβώς τη στιγμή, μορφές άμεσης δημοκρατίας -τάσεις προς πιο άμεσες μορφές δημοκρατίας-, θεωρώ τον εαυτό μου ταπεινωμένο που "αυτή είναι η δημοκρατία" του εγγύτερου περιβάλλοντός μου (η οποία μάλιστα εν προκειμένω περισσότερο φαίνεται τέτοια παρά είναι) και αναπόφευκτα αισθάνομαι υποδεέστερος, λιγότερος αυτού που θα μπορούσα να γίνω μέσα στον επίσης φαινομενικά άρρηκτο κύκλο όπου τα συστήματα, τα εργαλεία, εξελίσσουν τα υποκείμενα τους και αντιστρόφως, με την μεταβολή που προκύπτει να κυοφορεί το νέο, το κατ' εμένα περισσότερο, που μέχρι να υπάρξει μπορεί να οριστεί μόνο ως "πιθανά υπαρκτό".
Και καθώς θεωρώ πως ο βαθμός της αναζήτησης, της εξέτασης και της προσπάθειας προς το πιθανά υπαρκτό όχι μόνο αναδεικνύει αλλά και διαμορφώνει την ποιότητα και το εύρος των συνειδήσεων των υποκειμένων της πολιτικής, των υποκειμένων που συνυπάρχουν, και αυτή με την σειρά της περιορίζεται σε ποιότητα και εύρος από εκείνα. Στα οποία αναπότρεπτα αν θέλω να υπάρχω σε αυτόν τον κόσμο, ανήκω και εγώ.
Ίσως τελικά μπορούμε να έχουμε μόνο αυτό που αυθαίρετα αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ύπαρξης και εξέλιξής του. Αυθαίρετα υπάρχουμε εξ’ αρχής, ούτως ή άλλως. Στην ύπαρξη την ίδια δεν υπάρχει απόλυτα ούτε αθωότητα, ούτε ενοχή. Είναι απαραίτητο, ωστόσο, να υπάρχει υπαιτιότητα και ευθύνη, για να υπάρχει και υποκειμενικότητα, και έτσι η τάση να αναγνωρίζουμε και να αναλαμβάνουμε το βάρος της ύπαρξης των πρώτων δύο, μας καθιστά περισσότερο υποκείμενα απ’ ότι αντικείμενα –τρόπων, εννοιών, τάσεων και μορφών, έμβιων και μη. Τοιουτοτρόπως, συμφωνούμε σε μεγαλύτερο βαθμό.
Να είσαι πάντα καλά στο τέλος φίλε μου, ειλικρινά καλά με τον εαυτό σου πρωτίστως, και να είναι μακρύ το ταξίδι σου. Και πρόσεχε στις τρύπες.
“And the great weariness shall not come to me from you, you men of the present.
Alas, whither shall I climb now with my longing? I look out from every mountain for fatherlands and motherlands. But nowhere have I found a home; I am unsettled in every city and I depart from every gate.
The men of the present, to whom my heart once drove me, are strange to me and a mockery; and I have been driven from fatherlands and motherlands.
So now I love only my children’s land, the undiscovered land in the furthest sea: I bid my sails seek it and seek it.
Thus spoke Zarathustra.”
Friedrich Nietzsche
υ.γ: Και μιας και μιλάμε για δημοκρατία, και δη άμεση, καλό είναι, ειδικά αυτές τις μέρες(http://www.anattackonusall.org), να μην ξεχνάμε τους κατοίκους της Τσιάπας στο Μεξικό και τους Ζαπατίστας που υπερασπίζονται τον τρόπο ζωής τους και μια πλέον άμεση μορφή δημοκρατίας. Άντε, και στα δικά μας...
Το κομμάτι που παρέλειψα από το κεφάλαιο "Of the land of culture" του Thus spoke Zarathustra:
"I will make amends to my children for being the child of my fathers: and to all the future - for this present! Thus spoke Zarathustra."
Δημοσίευση σχολίου
<< Home