Στις 25 ψηφίσαμε. Στις 26 τι κάνουμε;

Αν το δει κανείς μη επαρχιώτικα, αλλά συγκριτικά με την μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα, δεν μπορούμε παρά να είμαστε περισσότερο από ικανοποιημένοι για το ότι ένα αριστερό κόμμα είναι πλέον πρώτη δύναμη στη χώρα.

Αν το δει κανείς μη ξεκομμένα από το παρελθόν και μη μαξιμαλιστικά, αυτό που εντελώς ανέλπιστα αναδείχθηκε ως αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες τον Μάιο του 12, αποδείχθηκε πως δεν ήταν πυροτέχνημα, αλλά η αρχή μιας πορείας, που τον Ιούνιο του 12 τον έφερε μια ανάσα από την πρωτιά και που δυο χρόνια μετά τον φέρνει καθαρά πρώτο. 

Όλα αυτά λοιπόν καλά και ωραία είναι.

Ωστόσο παρά τους διαρκείς κλυδωνισμούς και τις διαρκείς καθιζήσεις τους τέσσερα χρόνια τώρα, βρίσκουν πάντα τον τρόπο τελικά να αντέχουν.

Ανερυθρίαστα, παρά φύση, αλλά αντέχουν.
Και θα συνεχίσουν να μας εξουσιάζουν ανομιμοποίητα και νομιμοποιημένα μαζί, με αυτό το μπάσταρδο κράμα εκλογικής αποδοκιμασίας τους, αλλά ακόμη και τώρα έλλειψης απόφασης για ολική συντριβή τους.
Σε προσωπικό επίπεδο, μια φορά ήμουν κι εγώ αισιόδοξος για μια εκλογική μάχη (της Αθήνας) και διαψεύστηκα και, οκ, είναι οδυνηρό, αλλά αν μπορώ να βγάλω ένα τελικό συμπέρασμα είναι πως είναι προτιμότερη η πίκρα που προέρχεται από την μη τελεσφόρηση μιας προσπάθειας στην οποία ενεπλάκης συναισθηματικά, από την κουλ αποστασιοποίηση και το διαρκώς υψωμένο δάχτυλο.
Μόνο με την προσωπική μας εμπλοκή θα αλλάξουν τα πράγματα.
Εμείς είμαστε τα πράγματα. Τα πράγματα δεν είναι κάποια θεωρητικά σχήματα έξω από εμάς και εμείς δεν είμαστε οι σχολιαστές τους.
Η εκλογική αλλαγή μπορεί να συμβεί ή να μη συμβεί στο μέλλον.
Αλλά η ουσιαστική αλλαγή θα συμβεί μόνο όταν πάψουμε να είμαστε αποστασιοποιημένοι και καταγγέλλοντες.