Τίποτα το άξιο καταστροφής

Πρώτα κάποιος θα κατέληξε στο τελικό τους σχέδιο. Ίσως να έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό του, ίσως όχι. Πάντως κάθε τελική μορφή που είναι αποτέλεσμα σύλληψης, επεξεργασίας, αλλαγών, δουλειάς, κρύβει μια μικρότερη ή μεγαλύτερη ικανοποίηση. 

Ύστερα κάποιος θα έκανε το σχέδιο ύλη. Κάποιος θα πρωτοέπιασε στα χέρια του υλοποιημένη την τελική μορφή. Και θα κρατούσε πια παπούτσια.

Λεφτά θα αντάλλασσαν χέρια σε όλα τα ενδιάμεσα στάδια, μέχρι να βρεθούν σε μια βιτρίνα. Εκεί θα αναγραφόταν και η τελική τους τιμή, σε ένα ταμπελάκι μπροστά στην τελική τους μορφή. Η τελική τους τιμή από μόνη της μια προσδοκία, που προσπαθούσε να μαντέψει επιτυχώς -ή και να καθορίσει- το χρηματικό ύψος της προσδοκίας την οποία ενσωμάτωναν στα μάτια των υποψήφιων αγοραστριών τους.
Εκεί, στη βιτρίνα, τα παπούτσια δεν θα ήταν πια μόνο παπούτσια, θα ήταν φετίχ. Θα έμεναν εκτεθειμένα με απόλυτη σιγουριά για τον εαυτό τους. Αν περνούσαν οι βδομάδες μπορεί η σιγουριά να μετατρεπόταν σε ανασφάλεια. Αλλά τελικά οι δοκιμές στα διάφορα πόδια θα κατέληγαν στα αποφασισμένα εκείνα που ήξεραν ότι τα παπούτσια αυτά πρέπει να τα αγοράσουν.
Το στάδιο της υπόσχεσης προς όλους θα έδινε έτσι, έναντι τιμήματος, τη θέση του στο στάδιο της προσωπικής σχέσης. Από τη βιτρίνα στη ντουλάπα. Κι από εκεί στην πρώτη κοινή τους έξοδο: τώρα φοριούνται, τώρα επιτέλους παραδίδουν αυτό που υπόσχονταν, τώρα επιτέλους έχουν μπει στα πόδια που τα διάλεξαν, τώρα νιώθουν σαν να βρίσκονταν πάντα κάτω από αυτά τα πόδια, σαν η θέση τους να ήταν πάντα εκεί και πουθενά αλλού.
Και μετά τα γνωστά: ο χρόνος, η φθορά, η απομάγευση, το πέταμα, το πεζοδρόμιο.
Αλλά όχι ο κάδος. Τα πόδια σκέφτονται πως υπάρχει κρίση κι όλο και κάποιος θα τα περιμαζέψει, για να αποκτήσουν μια δεύτερη, μεταχειρισμένη ή μεταποιημένη ζωή. Ή ίσως πετώντας τα εκεί, δίπλα αλλά όχι μέσα στον κάδο, να τους αποστερούν και το καταφύγιο της μίας και μόνης σχέσης, να τους δείχνουν πως δεν απέμεινε από την παλιά κοινή πορεία τίποτα το άξιο καταστροφής κι άρα διάσωσης.