Φίλιππος προς Φίλιππο

Έχω ένα συμμαθητή με τον οποίο μιλάμε χρόνια ατέλειωτα στο τηλέφωνο, όχι συζητώντας οτιδήποτε το σοβαρό, αλλά μιμούμενοι αποκλειστικά φωνές, σε ένα ιδιωτικό ηχητικό βαριετέ που περιλαμβάνει ατάκες από καθηγητές του γυμνασίου, πολιτικούς, μπαμπάδες κολλητών, σπορτκάστερ και πάρα πολλούς άλλους, όπου βασικό συστατικό είναι και η ανάμιξη όλων με όλα, η εκφώνηση π.χ. μιας ατάκας που είπε κάποτε μια μεγαλοκυρία σε διπλανό τραπέζι ταβέρνας («Αυτή η Ζαχά, απορώ πώς δεν έχει πεθάνει») με την φωνή του λαϊκού ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλου, ή η εκφώνηση της ατάκας του τηλεφωνητή του Άττικα Σίνεμα 1 - Άττικα Σίνεμα 2 («Βαν Χέσλινγκ. Το κακό έχει πολλά πρόσωπα») με τη φωνή του παντελώς ρεταρισμένου Κωνσταντίνου Καραμανλή των τελευταίων μηνών της προεδρίας του, όπου αναγγέλλει ότι πρωταγωνιστούν ο Χιου Τζάκμαν και η Κέιτ Μπουκουούού.

Βασικός κομπέρ σε όλο αυτό έχει υπάρξει ο Φίλιππος Συρίγος. Είναι η δική του φωνή που θα εμφανιστεί συχνότερα από κάθε άλλη, είναι η δική του φωνή που είτε θα πει κάτι δικό του («Τζαγουάι στον Διαμαντίδη, ο Διαμαντίδης πρέπει να τον πάρει στα βήματα, μα γιατί καθυστερεί, γιατί καθυστερεί, ναιιιιιι ο αρχηγός») είτε θα πρωταγωνιστεί σε μυθοπλαστικό τρομακτικό υβρεολόγιο προς τον Δημήτρη Καρύδα και τη Βίκυ Μιχέλη, είτε οτιδήποτε άλλο φέρει η έμπνευση της στιγμής
Σήμερα που ο συμμαθητής μου με πήρε τηλέφωνο μιλώντας μου φυσικά με φωνή Φίλιππου, του ανταπάντησα με φωνή Φίλιππου που έσπασε για λίγο από τη συγκίνηση, καθώς ο ένας Φίλιππος σχολίαζε στον άλλο Φίλιππο τα νέα του θανάτου του.
Χθες βράδυ έτυχε να συζητάω για το πόσο έντονη έχω την ανάγκη του ανήκειν και το ότι μπορώ να βρω αυτό το ανήκειν από μια (σύμφωνοι, καθόλου ιδανική, και με ένα σωρό εσωτερικά στραβά) κοινότητα μπλογκοφίλων ως μια οπαδική εξέδρα (αν και έχω πια τόσο καιρό να πάω γήπεδο) ή ως μια ταινία με την οποία θα ταυτιστώ.
Κάπως έτσι και η φωνή του Συρίγου θα είναι για μένα όχι απλά ένας οικείος τόπος, αλλά ένα σπίτι κανονικό, ένα μέρος μέσα στο οποίο θα αρνούμαι να μεγαλώσω, ένα μέρος μέσα στο οποίο θα αρνούμαι να συζητήσω σοβαρά, ένα μέρος όπου όλα θα έχουν παραμείνει χαβαλές, άκακο τρολάρισμα, παιχνίδι, γέλιο και χαρά.