Δευτέρα, Οκτωβρίου 14, 2013

Φίλιππος προς Φίλιππο

Έχω ένα συμμαθητή με τον οποίο μιλάμε χρόνια ατέλειωτα στο τηλέφωνο, όχι συζητώντας οτιδήποτε το σοβαρό, αλλά μιμούμενοι αποκλειστικά φωνές, σε ένα ιδιωτικό ηχητικό βαριετέ που περιλαμβάνει ατάκες από καθηγητές του γυμνασίου, πολιτικούς, μπαμπάδες κολλητών, σπορτκάστερ και πάρα πολλούς άλλους, όπου βασικό συστατικό είναι και η ανάμιξη όλων με όλα, η εκφώνηση π.χ. μιας ατάκας που είπε κάποτε μια μεγαλοκυρία σε διπλανό τραπέζι ταβέρνας («Αυτή η Ζαχά, απορώ πώς δεν έχει πεθάνει») με την φωνή του λαϊκού ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλου, ή η εκφώνηση της ατάκας του τηλεφωνητή του Άττικα Σίνεμα 1 - Άττικα Σίνεμα 2 («Βαν Χέσλινγκ. Το κακό έχει πολλά πρόσωπα») με τη φωνή του παντελώς ρεταρισμένου Κωνσταντίνου Καραμανλή των τελευταίων μηνών της προεδρίας του, όπου αναγγέλλει ότι πρωταγωνιστούν ο Χιου Τζάκμαν και η Κέιτ Μπουκουούού.
Βασικός κομπέρ σε όλο αυτό έχει υπάρξει ο Φίλιππος Συρίγος. Είναι η δική του φωνή που θα εμφανιστεί συχνότερα από κάθε άλλη, είναι η δική του φωνή που είτε θα πει κάτι δικό του («Τζαγουάι στον Διαμαντίδη, ο Διαμαντίδης πρέπει να τον πάρει στα βήματα, μα γιατί καθυστερεί, γιατί καθυστερεί, ναιιιιιι ο αρχηγός») είτε θα πρωταγωνιστεί σε μυθοπλαστικό τρομακτικό υβρεολόγιο προς τον Δημήτρη Καρύδα και τη Βίκυ Μιχέλη, είτε οτιδήποτε άλλο φέρει η έμπνευση της στιγμής
Σήμερα που ο συμμαθητής μου με πήρε τηλέφωνο μιλώντας μου φυσικά με φωνή Φίλιππου, του ανταπάντησα με φωνή Φίλιππου που έσπασε για λίγο από τη συγκίνηση, καθώς ο ένας Φίλιππος σχολίαζε στον άλλο Φίλιππο τα νέα του θανάτου του.
Χθες βράδυ έτυχε να συζητάω για το πόσο έντονη έχω την ανάγκη του ανήκειν και το ότι μπορώ να βρω αυτό το ανήκειν από μια (σύμφωνοι, καθόλου ιδανική, και με ένα σωρό εσωτερικά στραβά) κοινότητα μπλογκοφίλων ως μια οπαδική εξέδρα (αν και έχω πια τόσο καιρό να πάω γήπεδο) ή ως μια ταινία με την οποία θα ταυτιστώ.
Κάπως έτσι και η φωνή του Συρίγου θα είναι για μένα όχι απλά ένας οικείος τόπος, αλλά ένα σπίτι κανονικό, ένα μέρος μέσα στο οποίο θα αρνούμαι να μεγαλώσω, ένα μέρος μέσα στο οποίο θα αρνούμαι να συζητήσω σοβαρά, ένα μέρος όπου όλα θα έχουν παραμείνει χαβαλές, άκακο τρολάρισμα, παιχνίδι, γέλιο και χαρά.

3 Comments:

At 10/15/2013 01:30:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ταυτίζομαι απόλυτα με το σχόλιό σου. Ατάκες με τη φωνή του Φίλιππα Συρίγου όπως "Ωωωουυ", "οι διαιτητές σφυρίζουν με κόκκινα γυαλιά", "ο τίμιος γίγαντας" και "είναι να γελάει κανείς" έχουν εντυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε μαζί του.

Για όλους εμάς έφυγε ένα κομμάτι μας χθες.

 
At 10/16/2013 01:56:00 π.μ., Anonymous zaxos said...

Κάθε φορά που παίζουμε μπάσκετ με την παρέα, ο Τίμιος γίγαντας την ώρα των βολών ακούγεται από τους συμπαίκτες όταν κρίνεται το παιχνίδι και οι βολές μπαίνουν.
Έγραψε με τις εκφράσεις του!
Ήταν αδύνατον να μην τον προσέξεις όταν παρουσίαζε αγώνα, η έλεγε άποψη.

 
At 10/18/2013 10:21:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"Ανακοινώσεις για το θάνατό του Γ. Χουρμουζιάδη

Βιογραφικό σημείωμα γραμμένο από τον ίδιο

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να πεθάνω στην Κεντρική Ασία, ακριβώς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού. Άρχισα να γράφω από οκτώ χρονώ. Στην αρχή έγραφα κρυφά, προσευχές και βωμολοχίες. Ύστερα εκθέσεις ιδεών, ποιήματα. Αποπειράθηκα να γράψω κι ένα μυθιστόρημα: “Το κορίτσι με τα γκρίζα μαλλιά”. Από τότε δε σταμάτησα να γράφω παντού και τα πάντα.
Διηγήματα, θεατρικά μονόπρακτα, σενάρια, αρχαιολογικά άρθρα, βιβλιοκρισίες, διαλέξεις, δοκίμια, ευθυμογραφήματα, συστατικές επιστολές, εγκυκλοπαιδικά λήμματα, ανακοινώσεις για επιστημονικά συνέδρια, πολιτικές προκηρύξεις και πολιτικά άρθρα, επιφυλλίδες σε εφημερίδες, στίχους για λαϊκά τραγούδια, χαιρετισμούς για πολιτικές συγκεντρώσεις, ακόμα και για ένα γάμο στο Ασχαμπάτ, όπου με είχανε καλέσει, όταν επισκέφτηκα το Τουρκμενιστάν.
Έγραψα εισηγητικές εκθέσεις για διδακτορικές διατριβές και εκλογές καθηγητών, κείμενα διαφημίσεων, “αγορεύσεις” για τη βουλή, κατ’ αρχήν και κατ’ άρθρον. Έγραψα και δυο επικήδειους, έναν για τον Κίτσο Μακρή και έναν για τον Μανόλη Ανδρόνικο! Και σε έναν τοίχο, όταν ήμουνα πρόσκοπος, έγραψα με μεγάλα κόκκινα γράμματα “Σ’ αγαπώ”.
Κι όσο περνάει ο καιρός γράφω ασταμάτητα, γιατί εκείνο που θέλω να γράψω δεν το έγραψα ακόμα! Κι όταν πια δεν έχω τι άλλο να γράψω θα πάρω το Δρόμο του Μεταξιού!"


ΠΑΣΧΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΝΟΣΟ. ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ΣΕ/ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home