Μ' ακουστικά

Περπατάω στην έρημο, βρίσκω λυχνάρι, βγαίνει τζίνι και μου λέει, μάντεψε / Του λέω, έχω τρεις ευχές; / Μου απαντάει όχι, έχεις μία μεταφορά / Τι μεταφορά; / Μια και μόνη μεταφορά για να περιγράψεις ποιός είσαι / Είμαι αυτός που και λυχνάρι να ανοίξει στην έρημο θα του πέσει το μοναδικό τζίνι χωρίς τις τρεις ευχές; / Άσε τις κρυάδες και πες / Καλά. Είμαι αυτός που μπορεί να μερακλώνει ακούγοντας τέτοια τραγούδια 

 στα ακουστικά του και να μην έχει καθόλου ανάγκη να βγει από μέσα του φωνή συνοδευτική, να μην έχει καθόλου ανάγκη για οποιαδήποτε ηχητική εξωτερίκευση, νιώθοντας ταυτόχρονα αυτήν ακριβώς την εσωτερίκευση ως μυσταγωγία, αφήνοντας την μουσική και τα λόγια να μπουν στα αυτιά του και να κατακλύσουν όλο του το σιωπηλό είναι, όλο του το είναι που παραμένει διακριτικά ύπουλο, σεβόμενο την κοινή ησυχία, τους κανόνες συμβίωσης σε μια πόλη, εντ ολ δατ τζαζ. Είμαι δηλαδή αυτός που οι σεισμοί γίνονται μέσα μου, ενώ έξω παραμένω πάντοτε ολόιδιος, με ένα πόκερ φέις τρομακτικό για όποιον καθήσει στο ίδιο χαρτοπαικτικό τραπέζι μαζί μου, καθώς δεν έχει να διαβάσει κάτι στο πρόσωπό μου, έχει μόνο να εμπιστευτεί το ένστικτό του και ίσως ίσως να διαβάσει τα ποστ μου, που αποτελούν το εσωτερικό πρόσωπο, το αληθινότερο -στο μέτρο εννοείται πάντοτε του δυνατού-, αυτό που αποκαλύπτει την υπέρτατη πλήρωση που μπορεί να νιώθει κανείς ακούγοντας ένα τραγούδι, ενώ την ίδια στιγμή δίπλα του, πίσω του, μπροστά του, έξω του, επικρατεί απόλυτη ησυχία και όλη η μουσική είναι εγκλωβισμένη εντός του κι απελευθερωμένη ακόμη εσωτερικότερα.