Τα συναφή

Μπαίνω στη Wikipedia να δω πόσα ήταν συνολικά τα επεισόδια των Sopranos. 86. Πενήντα λεπτά περίπου το καθένα. Κάνω τον πολλαπλασιασμό, βγάζω κάτι ψιλά, και το σύνολο μας κάνει 70 ώρες. Ή, αν προσθέσω κάτι ψιλά, μας κάνει 72: τρία εικοσιτετράωρα, τρεις μέρες της ζωής μας με τον Τόνι Σοπράνο. Κι όσο κι αν μέμφομαι τον εαυτό μου για τον τρόπο που περνάω τις μέρες μου και τη ζωή μου, για τον τρόπο που αφήνω τις μέρες να περνούν, ξέρω πως οι τρεις μέρες με τον Τόνι ήταν τρεις μέρες καλά ξοδεμένες, τρεις μέρες που τις έζησα όπως τους πρέπει.
Κι αν αναγνωρίζουν πλέον ολοένα και περισσότεροι -σε βαθμό που έχει γίνει κοινός τόπος- πως στα χρόνια που έχει ως τώρα τρέξει αυτός ο αιώνας, είναι η αμερικάνικη τηλεόραση -κυρίως η καλωδιακή- που έχει να προτείνει κάτι διαφορετικό, την ώρα που το αμερικάνικο σινεμά βαλτώνει και λειτουργεί ολοένα και περισσότερο με όρους τυποποιημένης συνταγής, ο Τόνι Γκαντολφίνι θα μείνει στην ιστορία ως η κυρίαρχη φιγούρα της πιο εμβληματικής σειράς που έδωσε το έναυσμα για αυτή την δημιουργική άνοιξη του μέσου.
Και ενώ είναι συμπτωματικό το πότε πέθανε, δεν είναι συμπτωματικό το ότι ανεβάζω το ποστ λίγες ώρες μετά τις «δραματικές» πολιτικές εξελίξεις: τελικά είμαι πολύ πιο ειλικρινής και δοσμένος όταν μιλάω για τους Σοπράνος, παρά όταν μιλάω για καταλύσεις δημοκρατίας και τα συναφή (με τα συναφή να είναι πρωτίστως μια σε πλήρη εξέλιξη αποδιάρθρωση του κράτου προνοίας, του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου: όσο λιγότερο κράτος σε κάθε εκδοχή του, τόσο το καλύτερο). Όταν μιλάω για τους Σοπράνος δεν βρίσκομαι ενώπιον κάποιας αντίφασης, η θεωρία μου δεν απέχει από την πράξη μου.
Εκτός από τους ανθρώπους που αγαπάς μέσω μιας τηλεοπτικής σειράς κι ενός ρόλου που υποδύονται, υπάρχουν και άνθρωποι με τους οποίους έχεις περάσει πολύ λιγότερες από εβδομήντα ώρες, άνθρωποι που τελικά ξέρεις πολύ λιγότερο από ό,τι ξέρεις τον Τόνι Σοπράνο, άνθρωποι που έχουν όμως αυτήν την εξαιρετικά σπάνια αύρα, μια αύρα που εκπέμπεται στην ατμόσφαιρα και σε κάνει να αισθάνεσαι πως αυτό που λέγεται ψυχή δεν κατοικοεδρεύει στον εγκέφαλο, αλλά κάπου μέσα μας και ταυτόχρονα πέρα από μας. 

 

Άνθρωποι που ακόμη κι αν νομιμοποιούνται δεν θα τα κάνουν πουτάνα όλα. Η κοινωνική σταθερότητα θα παραμείνει σταθερή, όσο η μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας θα συνεχίζεται. Βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη κι εμείς αναστενάζουμε με ανακούφιση που μετά την ώριμη στάση των κυβερνητικών εταίρων δεν θα ξαναμπεί η χώρα σε περιπέτειες.