Eνωμένοι οι Έλληνες

(Ευρώ εναντίον δραχμούλας, σε εκδήλωση θερινής ανάπαυλας, την Τετάρτη στις 7 τ΄απόγευμα, στο Free Thinking Zone, Σκουφα 64, με lIve streaming απ΄το Press Project. Μέχρι τότε μπορείς να απολαύσεις το άρθρο μου για το τεύχος 7, που κυκλοφορεί ακόμα σε περίπτερα, παγωτατζήδικα και τους ειδικούς κλιματιζόμενους χώρους που έχουν ανοίξει οι Δήμοι για τους καυσωνοπαθείς)

---

Ορεινή Αρκαδία, χωριό που έχει πλέον μόνο λίγες δεκάδες ηλικιωμένους μόνιμους κατοίκους. Οι υπόλοιποι που αναγράφει ο εκλογικός κατάλογος είτε ζουν εδώ και δεκαετίες αλλού είτε έχουν πεθάνει. Δίπλα ακριβώς στο εκλογικό τμήμα η πανέμορφη παμπάλαια πέτρινη εκκλησία έχει λειτουργία. «Είμαστε τυχεροί που ο παπάς είναι ένας από τους μόνιμους κατοίκους», μου εξηγούν. Πάω να ανάψω ένα κερί, η εκκλησία είναι σχεδόν άδεια. Αποχή μεγάλη και εσείς, σκέφτομαι. Κάνω βόλτες στο εκλογικό τμήμα περιμένοντας να μπει κανένας. Δύο ναοί που λειτουργούν αυτή την Κυριακή και δεν γνωρίζουν πιένες. Γιατί αν υπάρχει ένας αληθινός ναός της δημοκρατίας βρίσκεται εδώ και στα υπόλοιπα εκλογικά κέντρα ανά την επικράτεια. Η Βουλή είναι λιγότερο ναός και περισσότερο κάτι σαν Διαρκής Ιερά Σύνοδος του πολιτεύματος.

Είμαι πιστός της δημοκρατίας; Είμαι. Εξακολουθώ να κάνω το σταυρό μου στα δόγματά της; Εξακολουθώ. Κι άλλωστε τι άλλο παρά θρίαμβός της είναι όλη αυτή η ανατροπή που συνέβη τον Μάιο; Δεν σαρώθηκε ένα πολιτικό σύστημα δεκαετιών; Βράδυ πια, είμαι στην Τρίπολη και παραδίδω τον εκλογικό σάκο, όταν μου έρχονται στο κινητό μηνύματα που λένε «Χάσαμε». Πράγματι. Πιθανότατα πρόκειται για προσωρινή ήττα, πάντως δεν παύει να είναι ήττα. Αλλά αυτή είναι μια ήττα που μπορώ να αποδεχτώ και να αιτιολογήσω. Είναι ένα αποτέλεσμα, που όσο και αν ημινομιμοποιεί όσα η ίδια η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων καταριόταν 2 1/2 χρόνια τώρα, το σέβομαι επειδή πιστεύω ότι στη δημοκρατία η άποψη σου έχει τόσο «δίκιο» όσο και το ποσοστό ψήφων που θα λάβει. Αν άλλωστε το βασικό επιχείρημα ήταν ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική εξοντώνει την κοινωνία, αυτό τελικά μόνο η κοινωνία είναι αρμόδια να το κρίνει. Και αν τελικά κρίνει ότι έχει ακόμη περιθώριο εξόντωσης, ότι δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο, τότε προφανώς δεν τον έχει πιάσει ακόμη τον πάτο. Γιατί αν τον είχε πιάσει, ούτε θα έλεγε ευρώ και θα έσταζε μέλι το στόμα της, ούτε θα έτρεμε τι θα συνέβαινε αν τυχόν τα σπάγαμε με τους δανειστές μας. Από την άλλη βέβαια ούτε τώρα πλειοψήφισαν τα κόμματα του μνημονίου. Μειοψήφισαν. Αλλά το πέραν από κάθε προσδοκία αποτέλεσμα του Μαίου, είχε ακολουθήσει η τόσο έντονη δυναμική ανάμεσα στις δύο εκλογές, που είχες πειστεί πως τώρα μπορεί να είχε έρθει η ώρα. Δεν ήρθε. Ακόμα.

Την δεύτερη ήττα όμως αδυνατώ να τη δεχτώ και να τη νομιμοποιήσω. Την πρώτη φορά είπαμε πως η ψήφος στην Χρυσή Αυγή δεν ήταν συνειδητοποιημένη, πως ήταν ψήφος αντισυστημική, πως πολλοί δεν ήξεραν τι ακριβώς ψήφιζαν. Όσο δυσοίωνοι και αν ήταν οι 441.000 του Μαϊου μπορούσες κάπως να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Οι 426.000 του Ιουνίου όμως είναι συνειδητοί ψηφοφόροι ως εκεί που δεν παίρνει. «Βγάλτε τους στο φως, θα καούν». Μπα. Βγήκαν στο φως και εκτινάχθηκαν. Και το σημείο εκείνο που νομίζεις ότι ένα τηλεοπτικό συμβάν είναι το μοιραίο λάθος που τους τελειώνει αλλά το συμβάν αυτό λειτουργεί αντίστροφα, είναι ακριβώς το σημείο που αδυνατείς να διαχειριστείς, είναι το σημείο που η πίστη σου στη δημοκρατία κλονίζεται.

Σάββατο βράδυ πριν τις εκλογές, η νίκη – πρόκριση επί της Ρωσίας συνοδεύεται με ατάκες περί των Ελλήνων που όταν είναι όλοι μαζί ενωμένοι πετυχαίνουν θαύματα κλπ. Μέχρι πρότινος η μόνη ένσταση που θα είχα σε αυτού του είδους τον λόγο, θα ήταν η ένσταση της αθάνατης αθλητικογραφικής κοινοτοπίας. Τώρα όμως έχω και επί της ουσίας ένσταση. Όχι, δεν θέλω να είμαι ενωμένος με όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες. Δεν μπορώ να μονιάσω με το κύμα αποδοχής που προξένησε ο Κασιδιάρης. Δεν θέλω να έχω σχέση με αυτούς τους 426.000 συνέλληνες. Ένας όμως από αυτούς είναι και παιδικός μου φίλος. Δεν θέλω λοιπόν να έχω πια σχέση μαζί του; Γιατί δεν του το λέω τότε; Αν ισχύει αυτή η απολυτοσύνη με την οποία εκφράζομαι, γιατί δυσκολεύομαι να τον δω μόνο ως άνθρωπο που ψηφίζει Χ.Α; Οι αντιφάσεις της ζωής με χτυπούν στη μούρη. Πιστεύω τελικά τίποτα από όσα λέω; Στην εκκλησία τουλάχιστον θα μπορούσα να ανάψω ένα κερί και να κάνω την προσευχή μου. Στη θρησκεία, ναι, δύσκολο να βρεις αδιέξοδο. Πιστεύεις και καθάρισες. Εδώ τι κάνεις; Βρίσκεσαι ενώπιον ενός αυθεντικού πολιτειακού αδιεξόδου; Βρίσκεσαι σε ένα αδιέξοδο όπου στριμώχνουν και μαχαιρώνουν μετανάστες με τις ευλογίες 426.000 συνελλήνων μας; Πώς αντιδράς σε αυτό το αδιέξοδο;