Τρίτη, Ιανουαρίου 10, 2012

Νights in Ballygrand



Και να που διαπιστώνεις το εξής παράδοξο: όσο πιο κραυγαλέα κι όσο πιο απροκάλυπτα είναι όσα συμβαίνουν στο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο, τόσο περισσότερο ατονεί η επιθυμία σου να γράψεις για αυτά. Ίσως γιατί τόσο καιρό τα έβαζες με απόψεις που θεωρούσες ότι αξίζει να υπονομευτούν και να καταρριφθούν. Τώρα που έχουν καταρριφθεί ολότελα, σου φαίνεται ολοένα και συχνότερα μάταιο να κάθεσαι να επισημαίνεις το ήδη επισημανθέν. Βέβαια το προβληματάκι είναι ότι έχουν καταρριφθεί ολότελα μέσα σου. Παραέξω η σύγχυση δίνει και παίρνει. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατάλαβα πια τι παίζεται και ότι ο πολύς ο κόσμος κακώς δεν μπορεί να το καταλάβει (ή για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να το ισχυρίζομαι κι αυτό από μέσα μου). Απ' έξω μου όμως ισχυρίζομαι πως αφού ο ίδιος έχω πειστεί, πολύ συχνά προκύπτει η απορία: ωραία, τώρα που σχημάτισες μια συνολική αντίληψη, τι νόημα έχει να επανέρχεσαι σε γεγονότα που την επιβεβαιώνουν; Το ότι την επιβεβαιώνουν διαρκώς και πιο ξεκάθαρα θα έπρεπε ίσως να με κάνει να θέλω να επανέρχομαι διαρκώς και πιο εμφατικά σε αυτά, αλλά αντίθετα με κάνει να θέλω να πάψω να υποκρίνομαι πως εξακολουθεί να υπάρχει κάτι διαφιλονικούμενο στο πεδίο των ιδεών. Άλλο ήταν να τα βάζεις με κάποιους που θεωρείς ότι προσπαθούν να σου πουλήσουν μια καταστροφική ιδέα, μια ιδέα που πρέπει δηλαδή να φωνάξεις ότι είναι καταστροφική, κι άλλο είναι να τα βάζεις με κάποιους που συνειδητοποιείς πως δεν πουλάνε λάθος ιδέες, αλλά σωστά συμφέροντα, τα δικά τους δηλαδή συμφέροντα σε συσκευασία δήθεν κοινωφελών ιδεών.
Μα, θα μου πεις, αφού πείστηκες για αυτό, τώρα δεν είναι που πρέπει να φωνάξεις περισσότερο από ποτέ, τώρα δεν είναι που πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κι άλλους να δουν τα πράγματα από τη σκοπιά σου; Ειδάλλως δεν είσαι απλά ελιτιστής, είσαι ντεμέκ ελιτιστής, είσαι ανερμάτιστος ελιτιστής, αφού αν μπορούσες να συναρμολογήσεις τη σκοπιά σου σε τεκμηριωμένη ανάλυση και ακλόνητα επιχειρήματα, θα το έκανες και θα μεταλαμπάδευες τη συγκλονιστική σου φώτιση και στο πόπολο, ώστε να πάψει να πέφτει θύμα το καημένο. Σωστά μου τα λες. Την ομολογώ την ενοχή μου. Αλλά δεν αθωώνω και όσους εξακολουθούν να κοροϊδεύονται: το προς τα πού πηγαίνει μια κοινωνία δεν χρειάζεται έξι τόμους αναλύσεων για να συναχθεί, το αντιλαμβάνεσαι και έχοντας στοιχειωδώς ανοικτά τα μάτια σου.
Αυτός ο συντομότατος πρόλογος ήταν για να απολογηθώ που σιωπώ αντί να στηλιτεύω τους κακοί και που στη θέση της σιωπής ανεβάζω άσχετο βιντεάκι. Άσχετο αλλά πανέμορφο. Παραδοσιακή ιρλανδική τραγουδάρα να συνοδεύει τη σκηνή, παράλληλο μοντάζ, και δεν θα κάνω το λάθος να μιλήσω για κινηματογραφικές αρετές. Η αμερικάνικη τηλεόραση δεν χρειάζεται πια να συγκρίνεται με το σινεμά. Οι καλές της σειρές έχουν χτίσει τη δική τους στέρεη αφηγηματική βάση, τη δική τους γλώσσα, που σε άλλα σημεία έχει ακόμα να ζηλέψει πολλά από τον κινηματογράφο, σε άλλα όμως είναι ο κινηματογράφος που έχει πολλά να ζηλέψει από αυτές (όπως την ανάπτυξη χαρακτήρων σε βάθος, πλάτος, ύψος και μήκος, όπως την σε βάθος, πλάτος, ύψος και μήκος απεικόνιση εποχών, τάσεων, νοοτροπιών, αλλαγών, όπως το τέλος της μονοκρατορίας της πλοκής, που όλα πρέπει να υπαχθούν σε αυτήν και αν περισσέψει κάτι μέσα στο ενενηντάλεπτο έχει καλώς, αν όχι δεν χάλασε κι ο κόσμος). Το φαινόμενο είναι γενικότερο αλλά ειδικότερα είναι η ΗΒΟ έχει κάνει την μεγάλη τομή και ακόμη πιο ειδικά η μεγάλη των Sopranos σχολή, όπου από το αριστουργηματικό δημιούργημα του Nτέιβιντ Τσέις, ξεπήδησαν οι Μad Men του Μάθιου Γουάινερ και το Boardwalk Empire του Τέρενς Γουίντερ. Μνημονεύετε Τιμ Βαν Πάτεν και Άλαν Τέιλορ, δείτε σειρές και εθιστείτε, η δεκαετία του ενενήντα και του δύο χιλιάδες βρίσκεται στους Sopranos, του πενήντα και του εξήντα στους Mad Men, του είκοσι στο Βoardwalk Empire, μαστουρωθείτε με κόσμους που σας γεμίζουν νοσταλγία για το Carrickfergus, κι ας μην είστε Ιρλανδοί.

13 Comments:

At 1/10/2012 05:17:00 μ.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

πάντως κι εγώ δυσκολεύομαι να γράψω. Από τη μια όλοι ασχολούνται με αυτά κι από την άλλη τι να προσθέσω; Τα λένε όλα...

 
At 1/10/2012 07:50:00 μ.μ., Anonymous Michael said...

Ρε Old Boy, αυτό σκεφτόμουν να γράψω ως σχόλιο στο κείμενό σου με το βίντεο με τους Δελτάδες. Πως ο κόσμος έχει κουραστεί να επισημαίνει τα όλο και περισσότερα «τέρατα» που βλέπει στην κοινωνικοπολιτική ζωή του τόπου. Άλλοτε ένα βίντεο σαν και αυτό (μην πάμε πολύ πίσω, κάποιους μήνες μόλις), στο δικό σου blog θα είχε μαζέψει εκατοντάδες φωνές. Τώρα μόλις επτά σχόλια. Τι να πούμε όμως, που να μην έχει γραφτεί.

Νομίζω ότι τώρα έχουμε φτάσει στο 4ο στάδιο του Μοντέλου Κούμπλερ-Ρος…

 
At 1/10/2012 07:50:00 μ.μ., Blogger karagiozaki said...

Aφήνοντας τον πρόλογο ασχολίαστο, -τι να σχολιάσεις πια για τα αυτονόητα- συμφωνώ με όσα λες για την αμερικάνικη τηλεόραση. Ναι στο Sopranos και στο Mad Men, το Βoardwalk Empire δεν το γνωρίζω το βιντεάκι όμως μου άρεσε πολύ κι'όσο για το τραγούδι, πανέμορφο, τι να πω, θα πω μόνο

"I would swim over the deepest ocean, the deepest ocean for my love to find
But the sea is wide and I cannot swim over and neither have I wings to fly"

 
At 1/10/2012 07:54:00 μ.μ., Anonymous Michael said...

Και το The Wire, Old Boy. Συγκλονιστική σειρά του HBO.

 
At 1/10/2012 10:49:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Εσύ τι λες, να μεταφέρω αυτά που γράφεις ΣΗΜΕΡΑ, στους δασκάλους (άσε τα παιδάκια, αυτά δεν καταλάβαιναν, μόνο κρύωναν) Δημοτικού σχολείου των νοτίων προαστίων, που έκαναν μάθημα ΣΗΜΕΡΑ σε αίθουσες που είχαν επτά βαθμούς κελσίου;

 
At 1/10/2012 11:01:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Σωτήρη, δεν καταλαβαίνω αν μου την λες ή όχι ;)
Μichael, έχεις δίκιο και για το βιντεάκι με τους δελτάδες και για το Wire. Έχω δει μόνο μερικά επεισόδια στην τηλεόραση, αλλά η εντύπωση ήταν εξαιρετική. Θα το κατεβάσω όλο στο προσεχές μέλλον.
Καραγκιοζάκι, αναζήτησε και το Boardwalk Empire λοιπόν :)
Δείμε του Πολίτη, είναι ένα θέμα αυτό...

 
At 1/10/2012 11:43:00 μ.μ., Anonymous Φριζενμπίχλερ said...

μια ακόμη ιρλανδική τραγουδάρα

www.youtube.com/watch?v=27iJsZpQn3A

... οι μετανάστες δεν είναι μόνον αυτοί που γράφουν στην Καθημερινή για το "μικρό ελληνικό που αγάπησαν" για όσους το έχουμε ξεχάσει.

 
At 1/11/2012 12:33:00 π.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Ε όχι και να στην πω, δεν είναι το πρώτο ποστ σου που διαβάζω, ξέρω ποιος είσαι.
Απλά θέλω να πω , πως τώρα που αυτοί που “κοροϊδεύονται” γίνονται όλο και λιγότεροι,- από την ίδια την
πραγματικότητα- τώρα είναι που έχουν περισσότερο ανάγκη τη μη “σιωπή σου”, γιατί τώρα εκβιάζονται.

 
At 1/11/2012 01:14:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Φριζενμπίχλερ, πολύ καλό πράγματι.
Σωτήρη, ναι, υπό αυτήν την έννοια σκέφτηκα ότι θα μου την έλεγες, όχι με κακή πρόθεση :) Εντάξει, η δική μου η σιωπή ή μη σιωπή είναι ασήμαντη, γενικότερα όμως έχεις απόλυτο δίκιο. Σήμερα είναι η εποχή που πρέπει να φωνάξουν όλοι περισσότερο από ποτέ και για αυτό στην αρχή του ποστ χαρακτήρισα παράδοξη την μειούμενη επιθυμία για φωνές.

 
At 1/11/2012 11:20:00 π.μ., Blogger costinho said...

"Μερικές φορές, πρέπει να σωπαίνει κανείς, για να µπορεί ν' ακούει τη µουσική πίσω απ' τον ήχο της βροχής".

(από το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, του Θ.Αγγελόπουλου)

Δεν παριστάνω (γι'άλλη μια φορά) τον κολτουριαραίο, αλλά έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη του Θόδωρα από το 1992 και την εποχή της εν λόγω ταινίας, και τη βρήκα συγκλονιστικά προφητική ως σπάραγμα αγωνίας για την πορεία των ανθρώπων αυτού του τόπου.

 
At 1/11/2012 12:23:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

House M.D., και ξερό ψωμί.

 
At 1/11/2012 01:30:00 μ.μ., Blogger Δημήτρης said...

Michael, με πρόλαβες σε όλα: και στο "4ο στάδιο", και στο The Wire. Κάνει το (εξαιρετικό) Sopranos να μοιάζει Soapranos. Απλά, δεν συγκρίνεται με τίποτα before or since.

Α, και το Mad Men μου φάνηκε τρελά υπερτιμημένο. To Boardwalk Empire θα το ξεκινήσω οσονούπω.

 
At 1/11/2012 02:06:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Καλη χρονια παλιοπαιδο,εστω και αναχρονια!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home