Νights in Ballygrand

Και να που διαπιστώνεις το εξής παράδοξο: όσο πιο κραυγαλέα κι όσο πιο απροκάλυπτα είναι όσα συμβαίνουν στο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο, τόσο περισσότερο ατονεί η επιθυμία σου να γράψεις για αυτά. Ίσως γιατί τόσο καιρό τα έβαζες με απόψεις που θεωρούσες ότι αξίζει να υπονομευτούν και να καταρριφθούν. Τώρα που έχουν καταρριφθεί ολότελα, σου φαίνεται ολοένα και συχνότερα μάταιο να κάθεσαι να επισημαίνεις το ήδη επισημανθέν. Βέβαια το προβληματάκι είναι ότι έχουν καταρριφθεί ολότελα μέσα σου. Παραέξω η σύγχυση δίνει και παίρνει. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατάλαβα πια τι παίζεται και ότι ο πολύς ο κόσμος κακώς δεν μπορεί να το καταλάβει (ή για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να το ισχυρίζομαι κι αυτό από μέσα μου). Απ' έξω μου όμως ισχυρίζομαι πως αφού ο ίδιος έχω πειστεί, πολύ συχνά προκύπτει η απορία: ωραία, τώρα που σχημάτισες μια συνολική αντίληψη, τι νόημα έχει να επανέρχεσαι σε γεγονότα που την επιβεβαιώνουν; Το ότι την επιβεβαιώνουν διαρκώς και πιο ξεκάθαρα θα έπρεπε ίσως να με κάνει να θέλω να επανέρχομαι διαρκώς και πιο εμφατικά σε αυτά, αλλά αντίθετα με κάνει να θέλω να πάψω να υποκρίνομαι πως εξακολουθεί να υπάρχει κάτι διαφιλονικούμενο στο πεδίο των ιδεών. Άλλο ήταν να τα βάζεις με κάποιους που θεωρείς ότι προσπαθούν να σου πουλήσουν μια καταστροφική ιδέα, μια ιδέα που πρέπει δηλαδή να φωνάξεις ότι είναι καταστροφική, κι άλλο είναι να τα βάζεις με κάποιους που συνειδητοποιείς πως δεν πουλάνε λάθος ιδέες, αλλά σωστά συμφέροντα, τα δικά τους δηλαδή συμφέροντα σε συσκευασία δήθεν κοινωφελών ιδεών.
Μα, θα μου πεις, αφού πείστηκες για αυτό, τώρα δεν είναι που πρέπει να φωνάξεις περισσότερο από ποτέ, τώρα δεν είναι που πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κι άλλους να δουν τα πράγματα από τη σκοπιά σου; Ειδάλλως δεν είσαι απλά ελιτιστής, είσαι ντεμέκ ελιτιστής, είσαι ανερμάτιστος ελιτιστής, αφού αν μπορούσες να συναρμολογήσεις τη σκοπιά σου σε τεκμηριωμένη ανάλυση και ακλόνητα επιχειρήματα, θα το έκανες και θα μεταλαμπάδευες τη συγκλονιστική σου φώτιση και στο πόπολο, ώστε να πάψει να πέφτει θύμα το καημένο. Σωστά μου τα λες. Την ομολογώ την ενοχή μου. Αλλά δεν αθωώνω και όσους εξακολουθούν να κοροϊδεύονται: το προς τα πού πηγαίνει μια κοινωνία δεν χρειάζεται έξι τόμους αναλύσεων για να συναχθεί, το αντιλαμβάνεσαι και έχοντας στοιχειωδώς ανοικτά τα μάτια σου.
Αυτός ο συντομότατος πρόλογος ήταν για να απολογηθώ που σιωπώ αντί να στηλιτεύω τους κακοί και που στη θέση της σιωπής ανεβάζω άσχετο βιντεάκι. Άσχετο αλλά πανέμορφο. Παραδοσιακή ιρλανδική τραγουδάρα να συνοδεύει τη σκηνή, παράλληλο μοντάζ, και δεν θα κάνω το λάθος να μιλήσω για κινηματογραφικές αρετές. Η αμερικάνικη τηλεόραση δεν χρειάζεται πια να συγκρίνεται με το σινεμά. Οι καλές της σειρές έχουν χτίσει τη δική τους στέρεη αφηγηματική βάση, τη δική τους γλώσσα, που σε άλλα σημεία έχει ακόμα να ζηλέψει πολλά από τον κινηματογράφο, σε άλλα όμως είναι ο κινηματογράφος που έχει πολλά να ζηλέψει από αυτές (όπως την ανάπτυξη χαρακτήρων σε βάθος, πλάτος, ύψος και μήκος, όπως την σε βάθος, πλάτος, ύψος και μήκος απεικόνιση εποχών, τάσεων, νοοτροπιών, αλλαγών, όπως το τέλος της μονοκρατορίας της πλοκής, που όλα πρέπει να υπαχθούν σε αυτήν και αν περισσέψει κάτι μέσα στο ενενηντάλεπτο έχει καλώς, αν όχι δεν χάλασε κι ο κόσμος). Το φαινόμενο είναι γενικότερο αλλά ειδικότερα είναι η ΗΒΟ έχει κάνει την μεγάλη τομή και ακόμη πιο ειδικά η μεγάλη των Sopranos σχολή, όπου από το αριστουργηματικό δημιούργημα του Nτέιβιντ Τσέις, ξεπήδησαν οι Μad Men του Μάθιου Γουάινερ και το Boardwalk Empire του Τέρενς Γουίντερ. Μνημονεύετε Τιμ Βαν Πάτεν και Άλαν Τέιλορ, δείτε σειρές και εθιστείτε, η δεκαετία του ενενήντα και του δύο χιλιάδες βρίσκεται στους Sopranos, του πενήντα και του εξήντα στους Mad Men, του είκοσι στο Βoardwalk Empire, μαστουρωθείτε με κόσμους που σας γεμίζουν νοσταλγία για το Carrickfergus, κι ας μην είστε Ιρλανδοί.