Η μέρα που δεν υπήρξε ποτέ

Στα Σαμόα, η 30η Δεκεμβρίου 2011, ημέρα Παρασκευή, δεν υπήρξε ποτέ. Από την Πέμπτη 29, πήγαν στο Σάββατο 31. Κι άσε μετά να σου μιλάνε για την παντοδυναμία του χρόνου. Την είδαμε. Ένα νησιωτικό συμπλεγματάκι και την ξεφτίλισε. Αν μπορεί το συμπλεγματάκι, εσύ τι είσαι, για να μην μπορείς; Συμπλεγματικός; Διάλεξε μια μέρα που συνέβη κάτι απαίσιο και πες: η τόση του τάδε μηνός του δείνα έτους δεν υπήρξε ποτέ. Και καθάρισες.
Έτσι σε θέλω να ενεργείς μέσα στο Δώδεκα. Απρόβλεπτα, ασυμβίβαστα, ελευθεριακά. Αντιεξουσιαστικά, ρε. Ξεκινώντας από την εξουσία ταμπού, την εξουσία του χρόνου, και δείχνοντάς της ότι το παιχνίδι δεν είναι πια μονόπλευρο αλλά σου πέφτει και σένα λόγος, προχωράς στη συνέχεια και σε άλλες εξουσίες, προχωράς στη συνέχεια και σε άλλα αυτονόητα. Εξαφανίζοντας ένα κατεξοχήν αυτονόητο -αυτό του βιωμένου χρόνου, που μόλις εξαφάνισες- τα υπόλοιπα θα σου φανούν πολύ πιο βατά προς εξαφάνιση.
Το μυστικό είναι στον ορισμό, αγαπητέ μου. Παίρνεται ένας ψιλοαυθαίρετος αρχικός ορισμός και μετατρέπεται στη συνέχεια σε ιερό προσκύνημα. Αποφάσισαν κάποτε από πότε θα μετράνε το χρόνο και έτσι σήμερα εσύ μπήκες στο 2012. Καλή Χρονιά να έχεις. Αποφάσισαν κάποτε πόσο θα κάνει το νέο σου νόμισμα και στη συνέχεια αυτό μετατράπηκε σε ιερό προσκύνημα. Δέκα ακριβώς χρόνια πριν, φωτογραφίζονταν στα παρεκκλήσια της εποχής (τα ΑΤΜ), ανεμίζοντας ο τότε πρωθυπουργός εικοσάευρα, με τον νυν πρωθυπουργό να τον (ή μάλλον να τα) χειροκροτάει. Όλα κι όλα, ό,τι κι αν συνέβη την τελευταία διετία τα παρεκκλήσια βάσταξαν, και τα ΑΤΜ συνεχίζουν να δίνουν λεφτά αν πατήσεις τα σωστά κουμπάκια. Απλά πάρα πολλοί θα μπορούσαν να βγουν σήμερα, πάνω στη δεκαετή επέτειο, συμβολική φωτογραφία ανεμίζοντας όχι τα πρώτα, αλλά τα τελευταία τους χαρτονομίσματα. Κι ας τους χειροκροτάει ο σύντροφός τους, το παιδί τους, ο πατέρας τους. Κάποιος.
Πρωτοχρονιά του 12: ξεκινάς να γράψεις κάτι φευγάτο και στην πορεία έρχεται μόνο του το κείμενο και σε φέρνει μπροστά σε ένα ΑΤΜ. Είναι σαν η πραγματικότητα να σε τραβάει από τα μούτρα και να σου λέει, μην χαζεύεις, μην αφαιρείσαι, δεν μπορείς να μιλήσεις για το χρόνο που έρχεται χωρίς να μιλήσεις για λεφτά, χωρίς να μιλήσεις για τους όρους επιβίωσης της επόμενης ημέρας· που θα υπάρξει· και πρέπει κάπως να παλευθεί. Δεν θα την παλέψουμε; Θα την παλέψουμε; Και πώς;
Και τι χώρος θα μείνει μέσα σε όλα αυτά, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε τι θα γίνει με εκείνη την μέρα που σε μια γωνίτσα του κόσμου τής στέρησαν το δικαίωμα να υπάρξει; Πώς θα καλυφθεί η εκκρεμότητά της, σε ποιό χρονοδικείο να προσφύγει για να βρει το δίκιο της; Κι έστω ότι δικαιώνεται. Τι νέο παράδοξο θα δημιουργηθεί; Αφού αναδρομικά δεν γίνεται να επανέλθει, η μόνη της διέξοδος θα είναι όταν τελεσιδικήσει η υπόθεση, τον Αύγουστο του 2014 ή τον Σεπτέμβριο του 2016, στα Σαμόα να ζήσουν τότε την 30η Δεκεμβρίου του 2011.
«Δεν γίνεται», θα μου πεις. «Μπας και όσα ζούμε γίνονται;», θα σου αντιτείνω.
Άντε, Καλή Χρονιά. Κι αυτή τη φορά, χωρίς ειρωνείες.