Τρίτη, Δεκεμβρίου 27, 2011

Μία ημέρα

Δύο άνθρωποι φιλιούνται σε ένα λεωφορείο. 8 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους. Σεπτεμβρίου; Ξέμειναν. Κρίση, φίλε μου, κρίση. Δεν θα βρέθηκε κανείς να τους αντικαταστήσει. Έστω. Γιατί τότε δεν βγήκαν; Δημόσιο, φίλε μου, Δημόσιο. Δεν θα βρέθηκε κανείς να τους βγάλει. Έτσι φιλιούνται ακόμα. Bράδυ 26ης Δεκεμβρίου και το φιλί τους δεν λέει να τελειώσει. Κλείνουν τετράμηνο όπου να 'ναι. Όταν επιστρέφουν στο αμαξοστάσιο και δεν τους βλέπει κανένας, σταματάνε άραγε να πάρουν ανάσα; Ή παραμένουν εντός ρόλου;
Χθες πέθανε ένας ακόμη ποιητής που δεν ήξερα. Για την ακρίβεια ένας ακόμη ποιητής που είχα απλά ακουστά. Όλα κι όλα. Στο ακουστά περνάω τη βάση. Στο πέραν του ακουστού τα πράγματα αλλάζουν κάπως. Μπορώ να σου πω όμως τη γνώμη μου για τον Εφραίμ, αν θες. Ή για τον Θάνο Πλεύρη. Πεθαίνουν οι ποιητές στα δελτία ειδήσεων; Αν όχι, αυτά είναι πιο ειλικρινή από μπλογκ σαν το δικό μου. Γιατί όσο ζουν, ζουν εξίσου ξένοι και εκεί και εδώ. Υποκριτικά λοιπόν δίνω το λόγο στον πεθαμένο ποιητή:
Σε τουλάχιστον ένα όμως λεωφορείο των Αθηνών, γραμμή 550, Παλαιό Φάληρο - Κηφισιά, δύο άνθρωποι ξέρουν τι να κάνουν τα χέρια τους. Σύμφωνοι, αφήνουν κι αυτοί άγραφα ένα σωρό ποιήματα. Σύμφωνοι, αφήνουν κι αυτοί αχάιδευτα ένα σωρό κορμιά. Αλλά έχουν βρει έναν άνθρωπο που τους καλύπτει, και δεν λένε να ξεκολλήσουν τα χέρια τους απ' το δικό του το κορμί, κοντά τέσσερεις μήνες τώρα, πάνω κάτω την Κηφισίας.
Μέχρι να μάθουν πως συνιστούν μια ξεχασμένη διαφήμιση, μέχρι να μάθουν πως ο καιρός τους πέρασε και οι αίθουσες πια δεν τους προβάλλουν, μέχρι να μάθουν πως ποτέ δεν αγαπήθηκαν στα αλήθεια και πως όλα ήταν η αναπαράσταση μιας άλλης αναπαράστασης, θα συνεχίσουν να φιλιούνται σαν να πρωταγωνιστούν σε ποίημα.
Μία ημέρα, θα τους ξεκολλήσουν. Το λεωφορείο θα συνεχίσει να ανεβοκατεβαίνει την Κηφισίας γυμνό και γκρίζο ή ντυμένο με μια νέα ψευδαίσθηση. Εκείνοι αργά ή γρήγορα θα αποσυντεθούν. Το φιλί τους όμως δόθηκε, υπήρξε και διήρκεσε. Και η ιδιαιτερότητα των φιλιών είναι πως κατορθώνουν πάντα να υπερβαίνουν το πλαίσιο στο οποίο δίνονται· και αυτονομούμενα να διασώζονται και να διασώζουν.

9 Comments:

At 12/27/2011 08:49:00 π.μ., Blogger ασωτος γιος said...

γιαυτο και γω λέω ότι με χαρα ψάχνω στα μπλογκς γιατί οι ποιητές του σήμερα εδώ σαυτο το πλανήτη κάνουν βόλτες.
να σαι καλα φιλε βαριέμαι να γράψω ευχές έχει καταντήσει αηδία

 
At 12/27/2011 10:29:00 π.μ., Blogger Γιώργος Κατσαμάκης said...

Λέει κάπου και το αφιερώνει στη Ζυράννα Ζατέλη:
"Από το χώμα ερχόμαστε,/στο χώμα επιστρέφουμε./Στο μεταξύ διάστημα,/ παριστάνουμε τους κηπουρούς".

Κάπου αλλού λέει επίσης:
""Όταν σου αναγγείλουνε τον θάνατό μου,/κάνε ό,τι θα 'κανες αν σου χάριζαν/ εν' άδειο βάζο./ Θα το γέμιζες λουλούδια,/ έτσι δεν είναι;".

Νομίζω πως η άδικη εποχή μας σκόπιμα θερίζει τους ποιητές.

 
At 12/27/2011 01:34:00 μ.μ., Blogger Παύλος Σ. said...

Απ' τη στιγμή που το φιλί τους αποτυπώθηκε σε μέταλλο, τζάμι, κώλο λεωφορείου, πόλαροϊντ, χάρτινο ή σέλινοϊντ, το φιλί τους παίρνει αγγελοπουλικές διαστάσεις. Μία μέρα και μία αιωνιότητα.

 
At 12/27/2011 03:24:00 μ.μ., Anonymous couldi said...

Για ρίξε και μια ματιά στους τοίχους να δεις τι απεργίες έχουμε να κάνουμε τώρα τον Ιούνη-Ιούλη...

(Αυτά καλώς υπάρχουν, τουλάχιστον θυμίζουν ότι ...κάποτε... μυρίσαμε τον καφέ κι ας μη ξυπνήσαμε..)

 
At 12/27/2011 03:56:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

για αυτην την ταινια δεν ειχες γραψει κατι στο σαιτ που γραφεις για σινεμα, ε;

 
At 12/27/2011 06:22:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Άσωτε γιε, δεν διαφωνώ σε αυτό που λες για τις ευχές :)
Γιώργο Κατσαμάκη, συμπτωματικά την Ζατέλη την πέτυχα στο δρόμο χθες βράδυ, λίγη ώρα μετά το λεωφορείο. Ή όχι ακριβώς συμπτωματικά αφού την πετυχαίνω συχνότατα στο δρόμο. Έχω αρχίσει να σκιάζομαι :)
Παύλο Σ, όντως.
Couldi, δεν το πολυκατάλαβα αυτό που λες, ομολογώ.
Ανώνυμε, όχι, δεν είχα γράψει. Δεν την έχω δει καν.

 
At 12/28/2011 05:15:00 π.μ., Anonymous new said...

Τέλειο.

 
At 12/28/2011 06:54:00 μ.μ., Blogger ellinida said...

by far το καλύτερο ποστ που έγραψες γιά το 11, μας έστειλες κανονικά! καλή χρονιά!

 
At 12/31/2011 01:31:00 μ.μ., Blogger Ξενικός said...

η ποίηση ποτέ δεν πεθαίνει...

για το 2012 εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Ξενικός

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home