Ο ποταμός Χάντσον

Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά. Kι εκείνο το «κολασμένο δίμηνο» ένα συγκεκριμένο κομμάτι της έμοιαζε πολύ με τρίπτυχο του Ιερώνυμου Μπος, ίσως επειδή οι κάτοικοί του δεν είχαν συναίσθηση της τάξης μεγεθών, αφού αν το ίδιο ακριβώς διάστημα κοιτούσες από ψηλά τη Σομαλία θα έβλεπες πράγματα που θα έκαναν κάθε Έλληνα που είχε απλώς ξεμείνει από λεφτά, κουράγια και προοπτικές να καταλάβει πως είναι ύβρις το να μιζεριάζει.

Ύβρις - ξεϋβρις, ένα κλικ ήθελε η συλλογική κατάθλιψη για να μετατραπεί σε συλλογική μανία. Kαι μετατράπηκε. Και αυτό δεν ήταν απαραίτητα η χειρότερη εκείνη τη στιγμή λύση, αφού επρόκειτο για μανία ερωτική, για μανία σεξουαλική, με την ερωτική πράξη να αποκτά μετά από δεκαετίες «Κλικ» μια διάσταση καθαρτήρια, μια διάσταση λυτρωτική, πάνω απ' όλα μια διάσταση υπαρξιακή, αφού οι άνθρωποι άρχισαν να γαμιούνται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επανασυνδεθούν με τα βασικά της υπάρξεώς τους, με αυτά που δεν ενέπιπταν στο ρυθμιστικό πεδίο κυβερνήσεων και δανειστών, με αυτά που είτε αριστουργηματικά συντελούνταν είτε πλημμελώς, το μέγεθος του χρέους και του ελλείμματος δεν θα επηρεαζόταν ούτε θετικά ούτε αρνητικά, με αυτά από τα οποία δεν εξαρτώταν η τύχη της πατρίδας, με αυτά τα οποία δεν άπτονταν της καταστροφής της, με αυτά τα οποία δεν έχουν την παραμικρή δημοσιονομική βαρύτητα, με αυτά που μπορούν να συντελεστούν και με ευρώ και με δραχμή και με φοίνικα, αλλά κυρίως και χωρίς ευρώ, χωρίς δραχμή και χωρίς φοίνικα στην τσέπη, αφού εκείνη την ώρα συνήθως οι άνθρωποι δεν φοράνε τσέπες, όντας γυμνοί, όντας εξ ορισμού ακάλυπτοι, προσπαθώντας να καλύψουν ο ένας τον άλλο μέσα σε μια αγκαλιά, προσπαθώντας να κρύψουν ο ένας τον άλλο μέσα σε μια ένταση σωματοψυχική, προσπαθώντας να μη σκέφτονται όλα αυτά που λίγο λίγο τους εξοντώνουν, όλα αυτά που λίγο λίγο τους εκμηδενίζουν, προσπαθώντας να αντιπαρατάξουν στο ακατάπαυστο οικονομικό μίκρυμά τους τη μεγέθυνση που προξενεί ένα κορμί σε ένα άλλο, προσπαθώντας να αντιπαρατάξουν στην ασταμάτητη καταστροφολογική οχλοβοή της μέρας, τον βαθύ αναστεναγμό της ερωτικής πλησμονής της νύχτας.

Ήταν μια από αυτές τις νύχτες που η χώρα ξέφευγε γαμώντας και γαμούμενη, που ο υπαρξιακότερος των εραστών σκεφτόταν τη μικρή χελιδονοφωλιά φαλάκρας στην κορυφή του κεφαλιού του Μάκη Ψωμιάδη, την οποία είχε παρατηρήσει νωρίτερα στην τηλεόραση, καθώς ο πολιτικός κρατούμενος οδηγούνταν με χειροπέδες προς την προσωρινή του νέμεση. Τη σκεφτόταν κι άρχισε να ψιθυρίζει ακατάληπτους ψιθύρους στο αυτί της ερωμένης του, λέγοντάς της, ορίστε, οι ισχυροί πέφτουν, ορίστε, όλοι έρμαια της φθοράς είμαστε, ορίστε, κανείς μας δεν είναι άτρωτος, ορίστε, ο χρόνος όλων μας πεπερασμένος, ορίστε, ο χρόνος όλων μας λειψός, ακόμη κι οι Μάκαροι γερνούν, ακόμη κι οι Μάκαροι δεν είναι αιώνιοι, μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται, για αυτό κι εγώ τώρα δια του Μάκαρου πενθώ για τη φθορά μας, για αυτό κι εγώ τώρα σε παρακαλώ, τώρα, τώρα, ας φτύσουμε στα μούτρα τη φθορά με απαράμιλλα ηδονικά υγρά.

Ήταν μια από αυτές τις νύχτες που σε κάποια τουαλέτα κάποιου διαμερίσματος κάποιο ξυραφάκι έκανε να κόψει κάτι φλέβες. Μπήκε μέσα και την βρήκε να κοκκινίζει το νιπτήρα. «Κόβω δημόσιο», του είπε γελώντας. «Επιτέλους κόβω δημόσιο». Παρά τα δεδομένα -μικρά μεν, πολύτιμα δε- δημοσιονομικά πλεονεκτήματα του διαβήματός της αποφάσισε να την σώσει. Το διάβημά της έμεινε έτσι ανολοκλήρωτο, γεγονός μάλλον αναμενόμενο, αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι αδυνατούν να ολοκληρώσουν μια δουλειά στην ώρα τους, ακόμη κι αν πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου.

Είναι κάθε μία από αυτές τις νύχτες και κάθε μία από αυτές τις μέρες που είκοσι περίεργοι τύποι σώζουν την πατρίδα. Στέκονται πάνω σε μια νησίδα μόνοι τους, ενώ τα ορμητικά νερά του ποταμού Χάντσον τους χτυπούν.