Πολύ ωραία, Τσάρλι. Πολύ ωραία.

«Έχω ό,τι θέλω, ό,τι ποτέ μου θέλησα κι ό,τι ποτέ μου θα θελήσω». Έτσι σκέφτηκε ένα βράδυ. Έτσι συνέχισε να σκέφτεται και το επόμενο πρωί. Καιρό μετά η σκέψη έφυγε από το μυαλό του. Περισσότερο καιρό μετά την ανακάλεσε στη μνήμη του και σχεδόν απόρησε που κάποτε την είχε κάνει. Έβαλε να πιει. Νερό. Κοίταξε στο ποτήρι του με ένταση, προσπαθώντας να ξεχωρίσει το υδρογόνο από το οξυγόνο. Απέτυχε. Παρέμεναν ενωμένα σε μορφή νερού. Πήρε το αγαπημένο του ξυραφάκι και κόπηκε λίγο. Έριξε το αίμα στο νερό. Το αίμα δεν μπορούσε να γίνει νερό, αλλά τώρα και το νερό το είχε νοθεύσει με κάτι από το είναι του. Ήπιε μερικές γουλιές. Έβαλε μια γάζα κι έπεσε για ύπνο. Το επόμενο πρωί ξύπνησε με εξαιρετική διάθεση. Καθ' οδόν για τη δουλειά σφύριζε και σιγοτραγουδούσε, κάτι που δεν έκανε ποτέ. Ήταν τόσο αφηρημένος που παρά λίγο να τον πατήσει αυτοκίνητο. Δεν τον πάτησε όμως. Είχε μια παραγωγική μέρα. Γύρισε σπίτι του αργά το απόγευμα κουρασμένος. Έβαλε να ακούσει μουσική. Άκουσε. Ωραία ήταν. Μετά αποφάσισε να γράψει μουσική. Δεν το είχε ξανακάνει ποτέ. Αλλά τι τον εμπόδιζε; Τίποτα, σκέφτηκε. Έφτιαξε μια μελωδία, μετά της έβαλε και στίχους. Άρχισε να παίρνει τηλέφωνα στην τύχη και να τραγουδά αυτό που είχε γράψει. Κάποιοι του το έκλειναν βρίζοντας. Κάποιοι τον άκουγαν χωρίς να βρίζουν. Από τους δεύτερους, άλλοι άκουγαν αμήχανα, άλλοι σκεφτόμενοι ότι ωραία ήταν. Κανείς τους όμως δεν σκέφτηκε πως ακούγοντάς τον έχει ό,τι θέλει, ό,τι ποτέ του θέλησε κι ό,τι ποτέ του θα θελήσει. Κατάλαβε λοιπόν ότι δεν είχε νόημα να επιχειρήσει να γράψει δεύτερο τραγούδι. Ο ίδιος όμως ήταν πιο επιεικής με το δημιούργημά του και πολλές φορές τα βράδια το μουρμούριζε πριν πιει τις καθιερωμένες γουλιές από το αιματόνερό του.