Αρπακτικό

«Εσύ ποιός είσαι;», ρωτάω τον μικρό.

Μου απαντάει.

«Κι εγώ ποιός είμαι;», συνεχίζω.

Μου απαντάει.

Έξυπνο παιδί, μπορεί να απαντήσει μέσα σε 20 μήνες,

ό,τι δεν μπορώ εγώ να απαντήσω 37 χρόνια τώρα.

«Κι εγώ ποιός είμαι;».

Κάθε ταυτότητα είναι και φυλακή.

Θα του ξεμάθω το όνομά του,

θα τον απομακρύνω από τη Γλώσσα,

που τον περιτριγυρίζει όπως το αρπακτικό τη λεία του,

θέλοντας να κάνει το μυαλό του δικό της,

να τον κάνει να σκέφτεται,

με τους δικούς της κανόνες,

το δικό της σύστημα,

τη δική της δομή.

Ίσως προλαβαίνει ακόμα να σωθεί

από συστήματα, οργανώσεις και δομές.

Τώρα κοιμάται.

Αύριο θα του πω:

Εσύ δεν είσαι.

Εσύ δεν πρέπει να είσαι.

Εσύ μακάρι να μπορέσεις

να είσαι χωρίς να είσαι.

Να κυλάς στη ζωή,

χωρίς εαυτό ορισμένο από λέξεις,

γιατί καμία λέξη δεν έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για σένα

και άρα καμία λέξη δεν μπορεί να σε αποδώσει πιστά,

ούτε στο περίπου,

ούτε στο περίπου του περίπου.

(Ακολουθεί μπόνους τρακ, ώστε το ποστ αυτό να σημαίνει τώρα κάτι για σένα, να σημαίνει κάτι πολύ πιο έντονο κι ολόψυχο από ό,τι θα μπορεί να σημαίνει ποτέ η διαμεσολαβούμενη από χίλια κι ένα φίλτρα συγκίνηση των λέξεων).