Κοντά στην Καλαεποχάκου

Ο «Πληροφοριοδότης» ξεκινάει με την φωνή του Νίκολσον να λέει «δεν θέλω να είμαι προϊόν του περιβάλλοντός μου, θέλω το περιβάλλον μου να είναι προϊόν μου», το οποίο καλό ακούγεται μεν στη θεωρία, αλλά ως γνωστόν πρέπει κανείς να προσέχει τι εύχεται γιατί μπορεί και να το πάθει, οπότε αν υποθέσουμε ότι έχω αρχίσει να επηρεάζω καταλυτικά το περιβάλλον μου και έχοντας ως δεδομένο πως δυο από τα πράγματα που αγαπώ βαθιά είναι τα λογοπαίγνια και η ειρωνεία, έρχεται αυτήν ακριβώς την εποχή, την εποχή του Τσουκάτου και του Κούλη του Μητσοτάκη, το αυτοκίνητό μου να παρουσιάζει πρόβλημα στην μίζα, μίζα που πήγα και την έφτιαξα, αλλά αυτή πάλι τα ίδια κάνει, οπότε αναγκάζομαι και μετέρχομαι κόλπα, όπως το να μη σβήνω την μηχανή σε μικρές στάσεις (π.χ. στο βίντεο κλαμπ), γι΄αυτό έχε καλού κακού του νου σου, αν πάρει το μάτι σου ένα κυπαρισσί χιουντάι, το αφήνω με ανοιχτή τη μηχανή και ξεκλείδωτο κι έχω χάσει εδώ και χρόνια και το εναλλακτικό κλειδί, άρα η πόρτα είναι ανοιχτή, σκυλιά δεν παίζουν ούτως ή άλλως, το παίρνεις και φεύγεις, απλά μπορεί να σου προκαλεί προβλήματα στο να την ανάψεις την μηχανή, και θα μου πεις γιατί δεν το ξαναπάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο, γιατί ήδη η φορά που το πήγα αποτέλεσε υπέρβαση για μένα και δη μεγάλη, γιατί αν θες να ξέρεις δεν είμαι συντηρητικός άνθρωπος, δεν είμαι άνθρωπος που έχω μάθει να συντηρώ τις συσκευές, μηχανές και μηχανήματα, αλλά ούτε και άνθρωπος που θα πάει να αγοράσει καινούρια, γενικά όλα αυτά τα υλικά πράγματα με ενοχλούν και με αποσπούν, είμαι εν γένει κατά της ύλης και υπέρ της μόνο ως αφορμής για πνευματικό υλικό και έτσι τώρα αυτή τη στιγμή εκτός από το αμφίβολο αυτοκίνητο έχω και αμφίβολο κινητό, γιατί πήγα να το καθαρίσω πριν μέρες με οινόπνευμα και το οινόπνευμα φαίνεται πότισε την οθόνη, με αποτέλεσμα να μην φαίνεται η οθόνη όταν το ανάβω, αλλά με έναν περίεργο τρόπο να φαίνεται μόλις του βάζω τον φορτιστή, απλά αυτή τη στιγμή δεν έχω φορτιστή εδώ και έτσι έχω κινητό χωρίς οθόνη, το οποίο δώρο άδωρο δεν το λες, αλλά δεν το λες και δώρο δώρο, βέβαια ειδικά για το κινητό δικαιούμαι και αναβάθμιση, αλλά αυτό ακριβώς σου εξηγώ, ταλαιπωρία, όλα με ταλαιπωρούν, όλα με βγάζουν από τη νιρβάνα μου, είδα χθες στις εφημερίδες ότι ο κύριος Φώλιας έβγαλε υπουργική απόφαση για τους καταχρηστικούς όρους των τραπεζών, οπότε εκ του αποτελέσματος δικαιώνεται και η αδράνειά μου στην πιο θνησιγενή καμπάνια στην ιστορία των καμπανιών, καλές οι επαναστάσεις αλλά απαιτούν δράση και η αδράνεια μου ταιριάζει πολύ, την φοράω και δεν την αποχωρίζομαι ποτέ, είμαι ένα κορμί που δεν δρα κι ένα μυαλό που σκέφτεται και γράφει, ειρωνείες και λογοπαίγνια συνήθως, καμιά φορά και καμιά ιστοριούλα των ελαχίστων λέξεων, αλλά και εκεί ακόμα, πότε η Αθήναιος, πότε μια ανώνυμη σχολιάστρια, θα βρουν ότι απεικονίζω τις γυναίκες με μελανά χρώματα, κορίτσια συγγνώμη για τον σεξισμό μου, μου βγαίνει σαν την ομοφοβικότητά μου ασυνείδητα, και κάπως έτσι ανάμεσα σε ομοφοβικές αναλυσούλες και σεξιστικές ιστοριούλες τσουλά ο χρόνος και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω όσους λένε ότι οι ευτυχισμένοι δεν γράφουν αφού έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν, σαν τι είναι δηλαδή καλύτερο από το να γράφεις, όλα μένουν μισά και ελλιπή αν δεν κάτσεις να τα γράψεις, γιατί η γραφή είναι η μνήμη η νωπή και η κατανόηση η βαθύτερη, γιατί εκτός των άλλων η γραφή μπορεί να πάρει και δύο απλές λέξεις, τις λέξεις «είμαι ευτυχισμένος», και να τις πολλαπλασιάσει σαν τους άρτους, για αυτό λάβετε φάγετε λέξεις, τούτο εστί το σώμα μου το αληθινόν που αρθρώνεται από λέξεις, άλλοτε ευτυχισμένες, άλλοτε δυστυχισμένες, άλλοτε τίποτα απ' τα δύο, πάντως πολλές, ίσως πληθωριστικά πολλές, σίγουρα άνισα πολλές, αλλά όταν κάποια στιγμή -σούνερ ορ πρέφεραμπλι λέιτερ- πεθάνω, θα ξέρω ότι κι αν δεν έδρασα έγραψα, θα ξέρω ότι δεν τσιγγουνεύτηκα τις λέξεις, μπορεί να τσιγγουνεύτηκα τις τελείες, μα δεν πρόκειται για στικτική δυσλειτουργία αλλά για στικτική ιδιοτροπία, και ο μόνος λόγος που τελειώνω τώρα αυτή την πρόταση είναι επειδή το επιθυμώ και όσο εξακολουθώ να κάνω όσα επιθυμώ θα εξακολουθώ να αποτελώ παραφωνία και ύβρη, καθώς ο θεμελιώδης κανόνας πάνω στον οποίο κτίζονται οι οργανωμένες κοινωνίες και ο πολιτισμός είναι ότι «δεν γίνεται να κάνεις ό,τι επιθυμείς».