Αλλά δεν δυσκολεύτηκε

Κόντευε τα εξήντα, αλλά στον ύπνο του τον είδε πάνω από εβδομήντα. Και άρρωστο· δεν αποκλείεται τόσο άρρωστο, ώστε να μοιάζει δέκα πέντε χρόνια μεγαλύτερος λόγω της ασθένειας. Δοκίμασε να θυμηθεί περισσότερα αλλά δεν ήταν εύκολο. Σχεδόν ποτέ δεν θυμόταν τι έβλεπε κι ας ήταν σίγουρος ότι έβλεπε όνειρα επεισοδιακά. Το κάθε ξύπνημα τον πέταγε στη λήθη. Οπότε, το ότι θυμόταν πως τον είδε άρρωστο τού φάνηκε ήδη επαρκώς σημαδιακό. Τώρα του ήρθε στο μυαλό κι ένα νοσοκομείο. Δεν είχε λεφτά, είχε εξυπηρετήσει παλιά όμως κάποιον που έκανε κουμάντο στο νοσοκομείο και του είχαν βάλει ένα κρεβάτι μικρότερο σε μέγεθος, κάθετα σε σχέση με τα άλλα κρεβάτια. Δεν ήταν μόνο το κρεβάτι μικρότερο ήταν κι εκείνος μικρότερος. Τόσο έντονο όνειρο. Γιατί άραγε; Δεν ήταν στενός του φίλος, ούτε τον είχε πρόσφατα δει ή συζητήσει για να μπορεί να δώσει μια εξήγηση. Κι έτσι, άρχισε να ανησυχεί. Καμάρωνε για τον ορθολογισμό του και την πλήρη έλλειψη δεισιδαιμονιών του, και θεωρούσε ότι τελικά και σε αυτήν την περίπτωση βασικά ορθολογική ήταν η ανησυχία του. Αποφάσισε να μιλήσει με τον πρωταγωνιστή του εφιάλτη του. Έκανε να σχηματίσει το νούμερό του αλλά μετάνοιωσε. Ας το βασάνιζε περισσότερο στο μυαλό του. Ας προσπαθούσε να βρει την εξήγηση. Μήπως είχε τελευταία κάποια έντονη εικόνα από κάποιον που του τον θύμιζε και τον αντικατέστησε στον ύπνο του με τον φίλο του; Όχι. Το σκέφτηκε έτσι, το σκέφτηκε αλλιώς, άκρη δεν έβρισκε και πήρε τηλέφωνο. Άνθρωποι είμαστε, δεν έβλαπτε να ενδιαφερθεί. Τον ρώτησε τι κάνει, του απάντησε τα γνωστά, δεν φάνηκε να είχε τίποτα. Πριν το κλείσουν ζήτησε από τον φίλο του να βρεθούν για έναν καφέ την επόμενη. Εκείνος δέχτηκε με χαρά. Να τον προειδοποιούσε; Και τι να του έλεγε; Ότι σε είδα στον ύπνο μου σε άσχημη κατάσταση; Ντροπή. Εκείνος ήταν ορθολογιστής. Αλλά αν πάθαινε κάτι; Αν πάθαινε κάτι που θα μπορούσε να αποφύγει; Όταν τον συνάντησε το όνειρο ξαναζωντάνεψε στα μάτια του. Αδυνατούσε να τον κοιτάξει κατά πρόσωπο γιατί όλο του ερχόταν στο μυαλό η εικόνα του προσώπου στον εφιάλτη και του γύριζε το στομάχι. «Μα τι έχεις;», τον ρώτησε μετά από ώρα ο φίλος του, «Δεν μιλάς σχεδόν καθόλου, το μυαλό σου είναι αλλού, φαίνεσαι χλωμός». Τότε, γύρισε απότομα, τον έπιασε σφιχτά από το μπράτσο και του ζήτησε να κάνει γενικές εξετάσεις. Να μην τον ρωτούσε γιατί. Φυσικά τον ρώτησε γιατί. Αναγκάστηκε να του πει το γιατί. Μην ανησυχείς του είπε ο άλλος, ανακουφισμένος. Όνειρα είναι, αυθαίρετα καπρίτσια του μυαλού, δεν είναι για να τους δίνουμε τόση σημασία. Χώρισαν και χαμογελούσε για την παράλογη ανησυχία του φίλου του. Δεν τον είχε για τόσο προληπτικό. Αλλά όσο περνούσε η ώρα άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια. Κι αν όντως είχε κάτι; Το βράδυ είδε στον ύπνο του τον εαυτό του άρρωστο. Το οποίο, ναι, ήταν και λογικό και εξηγήσιμο. Αλλά τρομοκρατήθηκε. Άρχισε να βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο περίπου όνειρο και το κακό ήταν ότι εκείνος τα όνειρά του τα θυμόταν μέχρι κεραίας. Ξαναμίλησαν με τον φίλο του μετά από μήνες. Τον πήρε εκείνος για να του απολογηθεί για την παλαβομάρα που τον είχε πιάσει, για τις βλακείες που του είχε πει, βλακείες για τις οποίες ντρεπόταν και για αυτό έκανε τόσο καιρό να επικοινωνήσει, πολύ περισσότερο όταν είδε ότι δεν επικοινωνούσε ούτε αυτός. Να πήγαιναν αύριο για καφέ στο ίδιο μέρος με την τελευταία φορά; Δέχτηκε απρόθυμα· βυθισμένος πια για τα καλά στην κατάθλιψη, έμοιαζε δέκα πέντε χρόνια μεγαλύτερος.

Αλλά ο φίλος του δεν δυσκολεύτηκε να τον γνωρίσει.